~Maybe feelings of a 2K20 teenager~

~.10.~

             Τα νευρα και οι ανατριχιλες που σε πιανουν οταν εχεις τσακωθει με εκεινο το ατομο. Ολα τα δακρυα που σπρωχνονται βιαια το ενα με το αλλο μεχρι να βγουν και να συνειδητοποιησεις τι σου εχει συμβει παλι. Ολες εκεινες οι βουβες λεξεις που πασχιζεις να μην βγουν. Ολος αυτος ο θλιβερος πονος που σκορπιζεται σαν λιγη σκονη μεσα σου. Ολες αυτες οι φωνες που προσπαθεις να τις κανεις να ακουστουν αλλα το μονο που πηγαζει απο μεσα σου ειναι μια σιωπη τοσο γαληνια που σε πνιγει. Ολα αυτα τα τραγουδια που ακους και σε κλεινουν περισσοτερο στις σκεψεις σου. Ολες αυτες οι σκεψεις που καταπνιγουν καθε σου ελπιδα. Και ολα αυτα γιατι ;

         Επειδη πολυ απλα ΕΣΥ  προκαλεις στον εαυτο σου τετοια αντιμετωπιση συναισθηματων που καταληγεις να πανικοβαλλεσαι. Κι αναρωτιεμαι. Γιατι ποτε δεν θα κανω εγω καποιον χαρουμενο; Γιατι δεν θα ειμαι ποτε η πρωτη επιλογη καποιου;  Γιατι δεν θα μπορω ποτε να ειμαι αρκετη για καποιον ; Γιατι ποτε κανεις δεν θα μπορεσει να καταλαβει το ποσο τον νοιαζομαι; 

                                                 Γιατι δεν ειναι χαρουμενος μαζι μου; 

             Αυτο ειναι το ερωτημα που θα με βασανιζει παντα. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι. Γιατι γαμω ειμαι ετσι........