aside from tunes .·ٜ۬･ taennie

iki

jennierubyjane: yeontan hasta mı?
bugün onu gezmeye çıkarmadın
(10:37)

vantetae: seni ilgilendirmez?
(11:10)

jennierubyjane: seninle neden normal iletişim kuramıyorum ben
bu kadar agresiflik iyi değil bebeğim

vantetae: sence neden normal iletişim kuramıyoruz?
düşün bir

jennierubyjane: biliyor musun
bende bir köpek alacağım
ve ona senin yeontana baktığından daha iyi bakacağım

vantetae: ne yaparsan yap
görüldü.

***

Taehyung ile yazıştıktan sonra gaza gelmiş ve bir köpek cinsi seçmek için bilgisayarımı açmıştım bile. O her sabah köpeği Yeontan'ı gezmeye çıkarırdı ve bende o saatte genelde uyuduğumdan ya yetişemezdim ya da ona görünmemeye çalışarak peşinden giderdim. Malum beyefendi beni gördüğü yerde kaçıyordu.

Gözüme şirin görünen bir köpeğin cinsine baktıktan sonra kararımı verip ismini telefonuma not aldım ve bilgisayarı yanıma bırakıp ellerimle başımı ovdum. Köpeği sadece sabah Taehyung'un yanına yürümeye bahanem olsun diye sahipleniyordum. Onun dışındaki her zaman köpeği üniversiteyi dışarıdan okuduğu için sürekli evde olan abime bırakabilirdim. Ben bakamazdım.

Çünkü benim köpeklere alerjim vardı.

Oflayarak oturduğum koltuktan kalktığım sırada odasından çıkan abimi gördüm. Ona el şıklatıp bana bakmasını sağladığımda gözlerimle kapıyı işaret ettim. "Araba anahtarlarını al. Bir yere gitmemiz lazım."

Ellerini siyah eşofmanının cebine sokup mutfağa ilerledi. "Acelesi var mı?"

Ona cevap vereceğim sırada mutfağa girmişti, bu yüzden sesimi yükseltmek zorunda kalmıştım. "Evet var!"

Elinde bir bardak suyla çıktığında bana bakmadan omuz silkmişti. "Ceketimi alacağım."

Yüzüme küçük bir gülümseme yerleştirip hızla odama ilerledim. Dolabımdan beyaz bir mont seçip üstüme geçirirken hızlı davranmaya çalışıyordum. Abim, yani Kim Jaehyun, beklemeyi sevmezdi. Zaten çok sıkı kardeşler değildik. Annem ve babam çalıştığı için ev bize kalırdı ama ikimizde odamızdan çıkmamayı tercih ederdik. Arada beni bir yerlere bırakmasını ister veya yemek yapmaya üşendiğimizde birlikte bir yere gider yemek yerdik. Bu kadardı aramızdaki bağ kısaca.

Altımdaki gri eşofmanın cebine telefonumu, montumun cebine ise cüzdanımı sıkıştırıp odamdan çıktım. Ben kapıya ilerlerken Jaehyun da elinde ev ve araba anahtarını döndürerek yanıma geliyordu. Botlarımı giyip ellerimi montumun cebine soktum ve ayakkabısını giyerken eğdiği yüzüne bakmaya çalıştım. "Bir de eczaneye uğramamız lazım."

Bana bir bakış attı. "Hasta mısın?" Kafamı olumsuz anlamda salladım. "Alerji hapı alacağım."

Arabanın kapısını açtığında bir yandan konuşuyordu. "Neye alerjin var ki senin?"

Bunu bilmemesine üzülmemeye çalışarak koltuğa oturdum ve kemerimi bağlarken cevap verdim. "Köpek sahipleneceğim ama bana alerji yapıyor. Hap lazım o yüzden, çok kurcalama."

Kemerini bağlamayı bırakıp bana bakmaya başladığında sorarcasına bakışlarımı ona çevirdim. "Ne?" Kaşları çatılırken arabayı çalıştırdı. "Kafayı mı yedin?"

Cevap vermeden omuz silktim. Köpek istiyordum, beni Taehyung'a yaklaştıracak şeyler yapmak istiyordum. Sonuçta alerjim ağır değildi, biraz hapşurur veya grip gibi üstüme halsizlik çökerdi. İlaç alırsam sıkıntı olmayacağını düşünüyordum.