Nowe Życie - Odkrycie Siebie

Rozdział 2

Veronica

Nick - jeśli dobrze zapamiętałam - złapał mnie za rękę, a ja się przestraszyłam i wyrwałam mu się.

-Spokojnie nie bój się. Nic ci nie zorbię, dobrze? - zapytał i podniósł ręce w geście obronnym. Skinęłam lekko głową, że rozumiem. Chłopak niepewnie popatrzył na mnie i pokazał gestem ręki, że mam iść na górę. Weszłam po schodach i zatrzymałam się z wrażenia widząc ile jest tu drzwi.

-Ten pokój jest mój - pokazał na pierwsze drzwi po prawej. - A ten twój - pokazał na drzwi naprzeciwko. Skinęłam głową w ramach odpowiedzi. Otworzyłam drzwi i zamarłam. Był przepiękny! Ściany były białe, a meble czarne z fioletowymi dodatkami. Pod oknem stało ogromne łóżko, w koncie pokoju stała toaletka, a na jednej ścianie były półki, masa półek. Dostrzegłam też dwie pary drzwi. Podeszłam i otworzyłam jedne, znajdowała się za nimi przepiękna duża czarna łazienka. Mam własną łazienkę. Za drugimi drzwiami była garderoba. Ogrom półek, wieszaków i takich tam. A na środku stała kanapa? Sofa? Nie wiem, ale coś w ten deseń. Patrząc na ilość moich ciuchów, jest zdecydowanie za duża. Blondyn siedział na łóżku.

-Jest piękny - szepnęłam sama do siebie, lecz usłyszał to i uśmiechnął się promiennie.

-Cieszę się, że ci się podoba - uśmiech nie schodził mu z twarzy.

-To tak, rozpakuj się i zejdź na dół, do kuchni, dobra? - zapytał. Skinęłam głową, że rozumiem.

Nick

Reakcja dziewczyny jakoś mnie nie zdziwiła, a jednak cieszyłem się, że przypadł jej do gustu. Zeszedłem na dół, do kuchni i czekałem na nią. Po niecałych 10 minutach weszła do kuchni.

-Głodna? - zapytałem.

-Nie - odpowiedziała krótko. Westchnąłem. Ona musi coś zjeść, jest zdecydowanie za chuda, i jak jechaliśmy słyszałem, że burczy jej w brzuchu.

-Lubisz spagetti? - zapytałem, to pierwsza potrawa jaka przyszła mi do głowy.

-Lubię, ale nie jestem głodna - powiedziała spokojnie. Przewróciłem oczami i wyjąłem garnek, nalałem do niego wody i postawiłem na piecu. Zacząłem bawić się w kucharza i robić obiad. Nie powiem sam byłem głodny, ale przy niej nie mogę pić krwi, więc chociaż na chwilę, bardzo krótką chwilę zaspokoję głód. Co prawda nie zaspokoję głodu, jeśli chodzi o chęć na picia się krwi, ale lepsze to niż nic.

Gdy już skoczyłem postawiłem talerz przed dziewczyną i sam sobie nałożyłem, i usiadłem naprzeciwko niej.

-Nie jestem głodna - odsunęła talerz.

-Puki nie zjesz chociaż połowy nie odejdziesz od stołu - wzruszyłem ramionami. Wymamrotała coś pod nosem i zaczęła jeść.

-Jutro pojedziesz na zakupy z siostrą mojego kolegi - powiedziałem starając się zacząć  rozmowę. Skinęła tylko głową.

Próbowałem wciągnąć ją w jaką kolwiek rozmowę, ale moje starania poszły na marne. Gdy zjadła połowę oddała mi talerz. Nie no miałem nadzieję, że zje całe.

-Smakowało chociaż? - zapytałem zrezygnowany.

-Tak - odpowiedziała. - Nawet bardzo...- dodała ciszej i oblizała kącik ust z sosu. Uśmiechnąłem się, choć zapewne nie miałem tego słyszeć. Dziewczyna już chciała wstać, gdy usłyszeliśmy jak ktoś wchodzi do domu. Spojrzała na mnie pytająco.

-Cześć stary! - po domu rozległ się głos Alana.

-Przyszliśmy poznać tę ślicznotkę! - zawołał Calum. Roni skrzywiła się dość mocno, a ja nie wiedziałem dlaczego. Zaśmiałem się tylko ze słów Cal'a. Prawda Roni jest śliczna, ale on nie może tego wiedzieć. Dziewczyna próbowała ukryć obrzydzenie na twarzy, ale jej nie wychodziło.