Kendi kendime konuştuğum kadar kimse ile konusmadigimi farkettim. Bu iyi mi yoksa kötü birşey mi henüz karar verebilmis değilim fakat iyi geliyor. Çünkü bütün olaya hakimim ve kendimi karşı tarafa ispatlama çabam olmuyordu. Kandırma gibi bir olay da olmuyordu kendimce haklıydım çünkü...
Hani öyle bir an olurda insan dalar hani kendi kendine konuşmaya başlasın ya ama en öyle yapmak istemedim ve amacım o değildi gibisinden cümleler kurarsin ya. Iste o anlarda biri sadece . Ve içimde cozemedigim ve istediğim gibi olmadığı için sürekli üzerini dışa karşı örtüp içimde hala darmadağın olan konulardan bir demet yapmışım . Bunu farkettim.
Bu iyi birsey değil. Farkındayım...
Ama sadece bende olmadığının da farkındayım . Eminim şuan seninde bu olay başından geçmiştir.
Kendimle konuşurken samimiyim çünkü her insanın değer yargısı çok farklı. Sana doğru gelen ona yanlış . Ve herkes birbirinin açığını arama peşinde . Anlamıyorum sürekli bu insanlarda ki laf sokma çabasını . Hani seviyorduk yaratılanı Yaratan'dan ötürü ?
Neyse...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Anlatacaklarım var !
De TodoSadece benim hayata bakış açım . Herkes hayata farklı açılardan bakar senin doğru bildiğin bir başkasının en büyük yanlışı olabilir.
