დილით ფინის კულულები მაღვიძებს რომელიც ჩემს სახეზე აწყვია. მე გაბრაზებული კულულებს სახიდან ვიშორებ და ფინს კისერზე ვკბენ. ის კი კივილით იღვიძებს.
— აუუუუ — ყვირისი ბოლო ხმაზე. — მილი მეტკინა. — ამბობს ბოლოს და ჩემსკენ ტრიალდება.
— მე კი არ მტკენია. — ვამბობ და ვიღიმი.
— ახლა მიყურე მე შენ. — ამბობს და ღუტუნს იწყებს. — ახლა ხომ ხედავ როგორუა გაწვალება? — ამბობს და უფრო მიღუტუნებს. მე კი ბოლო ხმაზე ვკისკისევ. ბოლოს ჩერდება და დაღონებული მიყურებს.
— რა იყო რამე მაცხია? — ვეკითხები შეშფოთებული სახით.
— ჯერ ისევ ვერ ვიჯერებ. — ამბობს და მთელ სახეს მიკოცნის.
— დაიჯერე რადგან ეს რეალობაა დებილო. — ვამბობ და მკლავზე ვკბენ.
— აუ მიშველეთ. — ყვირის ფინი. — მილი გეხვეწები თავი დამანებე თორემ ცხოველთა თავშესაფარში ჩაგაბარებთ იქნებ და ძაღლად მიგიღონ. — ამბობს და თან ხელს ისრესს.
— ამხელა კაცი ხარ და კიდევ კივიხარ? — ვამბობ და თავს დანანებით ვაქნევ.
— ამხელა ქალი ხარ და იკბინები? — ამბობს და წარბს ზემოთ წევს.
— კარგი ხო ბოდიში. — ვამბობ გაბრაზებული და სააბაზანოში შევდივარ.
— ნუ იბუტები ხომ იცი რომ არ მიყვარს როდესაც იბუტები. — ამბობს წუწუნით და სააბაზანოში მომყვება.
— თავი დამანებე მშია ასე რომ დროზე საჭმელი მოამზადე მაგრამ მანამდე მოწესრიგდა თორემ სახე სულ იასამნისფერი გაქვს. — ვამბობ და გველივით ვიცინი.
— აბა რა იქნება გუშინ შენი პომადა მომაცხე როდესაც მკოცნიდი. — წუწუნებს და ოთახიდან გადის.
დილის რუტინა შევასრულე და სააბაზანოდან პირსაცოხ შემოხვეული გამოვედი. იქ კი ფინი დამხვდა სველი თმებით.
