Kidnapping

Hoofdstuk 18

De afgelopen weken waren zwaar geweest. Ik probeerde alles weer een beetje op te lossen, maar dat lukte niet echt. Ik probeer mijn trauma's te verwerken door middel van een psycholoog. Maar ik zou me altijd aan de ontvoering blijven herinneren. De littekens gaan nooit meer weg. Gelukkig gaan de blauwe plekken wel weg. Het deed ook al minder pijn.

Gisteren zijn Paul, Sara en Noah aangekomen in Nederland. Ze worden in de komende weken verhoord worden voor de rechtszaak. Hierdoor moest ik ook steeds naar het politiebureau om verklaring af te leggen. Hopelijk is het genoeg om ze achter de tralies te krijgen.

Tegen mijn ouders heb ik niet zoveel durven te zeggen over de ontvoering. Niet dat ik het niet durf, maar omdat het nog veel te veel is om voor mezelf te verwerken.

Over mijn zwangerschap heb ik ook nog niet veel gezegd. Ik ben vandaag nu 5 weken zwanger. Ik ben van plan om het snel te zeggen tegen mijn ouders, als ik langer wacht komen ze bij de rechtszaak er achter of misschien als er iets uitlekt. Dat wil ik net, over een paar weken kan je het ook al zien aan mij buik.

De rest van de weken heb ik knuffels gegeven aan mijn familie en een paar toetsen voor school. Leraren hebben me dingen doorgestuurd via de mail, zodat ik die kan maken.

Ik ben deze weken ook niet buiten geweest. Het was onmogelijk. Al kom ik ergens, overal stond er paparazzi. En als ik naar buiten ga is het om bijvoorbeeld smurf uit te laten. Hiervoor heb ik standaart een muts en een zonnebril op.

Vandaag ga ik weer voor het eerst naar school. Ik heb samen met mijn psycholoog besproken en zij zei dat het wel kan.Na de ontvoering heb ik niks meer over mezelf geplaatst of iets later horen. Ik wilde weer tot rust komen samen met mijn familie en vrienden.

Het is half zeven 's ochtends en mijn wekker is net gegaan. "Wakey, wakey sunshine." Daan kwam vrolijk mijn kamer binnen en sprong op mijn bed. "Ugh, Daan ga weg." Ik duwde Daan weg. Jammer genoeg had ik pech en trok hij de dekens van me af. "Daan, maak dat je wegkomt." schreeuwde ik van de kou. Zo snel als hij kwam was hij ook weer weg.Ik moest er keihard om lachen.

Het was nog te vroeg om uit bed te gaan. Ik pakte mijn telefoon en begon voor het eerst na lange tijd weer naar mijn insta te gaan. Gelijk liep mijn hele telefoon vast. Iedereen vroeg waar ik gebleven was. Ik regeerde er niet te veel op. Ik maakte voor de zekerheid een story dat het goed met mij ging. Gelijk kreeg ik weer allemaal berichtjes. Van positief naar negatief. Niet dat ik daar op reageert.

Na een tijdje ging ik uit bed. Ik kies snel een outfit. Het moest er netjes uit zien, want na school heb ik mijn eerste interview.

Ik loop naar de douche en kleed me uit. Ik stap onder de douche en was me met heerlijke zeep. Na 10 minuten stap ik onderuit en trek een gestreepte trui aan met een spijkerbroek. Mijn haar doe ik in een simpele staart met een paar plukjes los. Gewoon simpel maar leuk.

Snel loop ik naar beneden. Ik was vergeten dat ik over een half uur naar school moet. Er lag een broodje kaas voor mij klaar met een briefje. 'Zoals gewoonlijk vergeet je hoe laat je op school moet zijn. Liefs Daan.' Ik moest er beetje om grinniken.

Ik begin het op te eten. Mijn moeder kwam ondertussen ook de keuken ingelopen. "Goedemorgen mam." zei ik vrolijk. "Goedemorgen schat, lekker geslapen?"Vroeg ze en gaf me een knuffel. Ik knikte en ging weer verder met eten.

Na het eten liep ik naar boven om mijn tas in te pakken. Ik was best wel zenuwachtig, ik kom beroemd terug na een ontvoering. Met Isa heb ik dan nog wel gepraat, maar met de rest niet. Ik pakte gauw mijn spullen en loop naar beneden. Daan stond op mij te wachten, zodat hij mij naar school kan brengen. Mijn moeder haalt me na school op en dan rijden we gelijk door naar het interview.

Al snel waren we aangekomen op school. Met een muts en een zonnebril durfde ik wel de auto uit. Rob was voor de zekerheid meegekomen, omdat we niet weten hoe het gaat lopen. Rond de school stonden er allemaal mensen met camera's en microfoons. Iedereen stond om zich heen te kijken waar ik nou bleef.

Hierdoor was ik nog nerveuzer. In de auto geef ik Daan nog een kus op zijn wang en stap daarna met Rob uit. Overal hoor ik gegil en geschreeuw. Camera's die foto's maken en mensen die geïnterviewd worden. "Hannah kijk hier." "Is het waar dat je ontvoerd was." "Wat ga je nu doen." Iedereen bleef maar roepen en roep. Gelukkig leiden Rob mij gelijk naar binnen.

Binnen stond iedereen naast elkaar. Iedereen keek me aan, net of ik van ze aan heb. Jongens keken mij bijna kwijlend aan en de meiden jaloers, ieder geval de tutjes. De nog jongere kinderen keken mij vol bewonderd aan.

Ik keek om me heen of ik iemand bekends zie. Ik zie iemand en wil er heen lopen, totdat ik meegesleurd wordt naar mijn kluisje. Ik begon om me heen te slaan. "Laat me los." Schreeuwde ik. Ik was weer bang dat iemand mij mee wil nemen.

"Sorry ik ben het maar." Snel liet Isa mij los. Geschrokken keek haar aan. "Laat me nooit meer zo schrikken?" zei ik als ik zie dat het Isa is.

Ik nam haar gelijk in een knuffel, wat heb ik haar gemist zeg. "Ik heb je gemist." zei Isa. "Ik jou ook, je weet niet hoe graag ik naar huis wilde." zei ik en gaf haar nog een knuffel. We lieten uiteindelijk los en ik doe alles in mijn kluisje.

"Weet je hoe de school over je praat en hoeveel?" vroeg ze blij, net of er een wereldwonder was gebeurd. Ik schudde van nee en vroeg, "Wat zeggen ze dan?." "Ashton ziet je wel zitten, de tutjes van school vinden zichzelf knapper en de ander vinden je knap of willen vrienden zijn." zei ze schouderophalend. 'Nou ze hebben allemaal pech, ik heb mijn vriendengroep al." zei ik.

Zonder dat ze het door had trok ik haar mee naar de meiden wc. Ik moest haar gewoon vertellen dat ik een moeder wordt. Snel keek ik of niemand in de wc zitten. Ze keek me verbaast aan maar je zag dat ze nieuwsgierig was.

"Uh hoe zeg ik dit, ik ben zwanger." zei ik. Ze wilde iets schreeuwen, maar ik legde mijn hand op haar mond. "Niet schreeuwen de hele wereld hoef het niet te weten." zei ik snel. "Je bent zwanger van een van die gasten?" vroeg ze boos. Ze zag eruit of ze iemand wil vermoorden.

Ik schudde mijn hoofd,"Nee gelukkig niet." zei ik. Ze keek me raar aan. "Uh van wie ben je dan zwanger?" vroeg ze verbaast. Ik begreep haar wel, het was raar om te zeggen dat het niet van een van hen was.

"Ik ben zwanger van Aron Scott, wie dat is ik weet het niet. Maar wij zijn allebei gedwongen om met elkaar naar bed te gaan. We wilde allebei niet, maar anders zou Paul me wel nemen en dat zou dan niet goed aflopen. We wilde nog steeds niet, maar hij begon me aan te raken op plekken die ik niet wilde. Dus we besloten het maar te doen. Aron wilde zich wel beschermen, maar hij pakte het af. Ik denk dat hij iets van plan was. Wachten dat ik zwanger word ofzo. Volgens mij wilde hij juist dat ik zwanger werd, zodat hij iets met de baby kan doen." Huilde ik

"Maar ik weet niet eens waar de vader woont en straks wilt hij het niet. en dan moet ik het alleen doen. Wat moet ik toch doen." Huilde ik.

Tijdens het verhaal ben ik in tranen uit gebarst. Ze keek me medelijdend aan en nam me in een knuffel. "Meid je weet dat ik er altijd voor je ben en dat je ouders ook mee helpen. En onze andere vrienden willen je ook wel helpen. Kom dan drogen we je tranen en dan gaan we naar de anderen." zei ze me gerust stellend.

Isa heeft me geholpen met me make-up bijwerken, zodat het niet opvalt dat ik gehuild heb. Nu loop ik zenuwachtig naar de aula. Daar zou ik de anderen weer zien. De aula was helemaal gevuld met allemaal mensen. Maar ze konden me niet echt boeien. Wanneer ik de aula in kom, rennen Levi, Sofie en Owen al op me af om me een knuffel te geven. Ik geef ze allemaal een knuffel en we waren in tranen uit gebarst. Heel de aula keek naar ons, maar dat boeide ons helemaal niet.

Wat heb ik ze gemist

----------------