Kidnapping

Hoofdstuk 30

Het is al een tijdje verder. Ik ben nu 25 weken zwanger en je kan nu duidelijk mijn buik zien. Nadat ik terug ben gekomen van Amerika, hebben Aron en ik het goed gemaakt. Hij heeft me die avond verteld dat hij me gemist heeft en dat hij mij leuk vind.

We zijn nu denk ik ongeveer 2 maanden samen. Hij is verder gegaan met voetballen en ik ben weer terug naar school gegaan. We reizen als het kan zo vaak naar elkaar toe, zodat hij niks van de zwangerschap hoef te missen.

Ik denk dat hij een goede vader voor ons kind wordt. Nicole komt ook nog vaak bij ons op bezoek. Wij mogen dan oppassen op Naomi, zodat zij iets voor haar zelf kan doen of met vriendinnen. Ik heb geluk met haar zij helpt mij zo erg door deze situatie heen. Naomi en Aron kunnen het ook erg goed met elkaar vinden. Het is zo schattig als hij haar iets uitlegt.

Op school gaat het goed, ik probeer zo goed mogelijk dit jaar af te maken. Met mijn vrienden gaat het gelukkig ook goed. Ze hebben mij vergeven dat ik zomaar weg ben gegaan, omdat ik tijd voor mijzelf wil. Maar met Isa is het niet helemaal goed. Ze was boos op mij dat ik het haar niet verteld. Nu gaat ze meer om met Sofie, ik vind het jammer, maar begrijp haar wel. Ik heb het er zelf naar gemaakt en ik kan het haar niet kwalijk nemen.

Met mijn modellenwerk gaat het ook goed. Ik heb het weer opgepakt. Nu ik zwanger ben, vragen veel mensen of ik voor hun een zwangerschap schoot doe. Nadat Aron en ik bekend gemaakt dat we samen een baby verwachten, kwamen we overal in het nieuws. Aron en ik kregen er allebei meer volgers op onze sociaal media account en we worden meer herkent. Soms hebben we beveiliging mee, omdat het steeds meer worden.

Vandaag beleef Aron bij mij slapen. Hij kan het goed vinden met mijn familie en daar ben ik blij om. Vannacht werden we beide wakker van er raar geluid "Ugh Aron zet je wekker uit, ik wil slapen." zei ik tegen hem en kruip dicht tegen hem aan, voor zover het kan. "Schat het is mijn telefoon niet." mompelde hij. Ik zucht en pakte mijn telefoon. Het was net 4.00 uur 's ochtends en ik word gebeld door een onbekend nummer. ik liet het aan Aron zien en hij zei dat ik op moest nemen.

Hannah: 'Hallo met Hannah van Beek.' nam ik op

Onbekend: 'Hallo met politieagent Anne van Buren, sorry dat ik zo vroeg bel.' zei ze

Hannah: 'Het geef niet, maar waarom belt u?' vroeg ik.

Anne: 'De ontvoerders die u heeft ontvoert, zijn vannacht ontsnap. Paul is al een keer eerder ontsnapt, maar is na een voetbalwedstrijd opgepakt.' vertelde ze.

Hannah: 'Wat nu en wie zijn er allemaal ontsnapt?' vroeg ik. Ik werd boos, omdat ze de eerste keer niet hebben verteld. Aron keek mij raar aan, omdat ik opeens boos werd.

Anne: 'Paul en Sara Hill zijn ontsnapt vannacht. Wat wij voorstellen om te doen is dat Aron en jij iemand mee krijgen, als er iets gebeurt worden is er iemand bij je. Verder kunnen we niks doen. we hopen dat ze snel weer achter de tralies zitten.' Zei ze medelijdend.

Hannah: 'Oké en waar is Noah Hill.' vroeg ik met tranen in mijn ogen.

Anne: 'Hij zit gewoon achter tralies. Maar ga nu maar slapen. Morgen gaat er iemand met je mee naar school.' zei ze en nam afscheid. Ik nam ook afscheid en hing op.

Aron keek mij bezorgt aan. Eerst was ik boos en daarna kwamen er tranen uit mijn ogen. Ik probeerde te zeggen dat Paul en Sara vrij rond lopen, maar ik kreeg de woorden niet uit mijn mond. Hij snap dat ik geen woord er uit krijg dus nam hij mij in een knuffel.

"Sst, vertel het straks maar." sust hij mij. Hij liet mij eerst uithuilen en als ik rustig ben begin ik te vertellen. "Paul en Sara zijn ontsnapt, maar wat blijkt is dat Paul al eerder een keer ontsnapt is." zeg ik, maar de tranen kwamen alweer uit mijn ogen. Zijn gezicht betrok gelijk en hij gaf m gelijk weer een knuffel.