♔ 𝕮𝖆𝖘𝖙𝖑𝖊 𝖔𝖓 𝖙𝖍𝖊 𝕳𝖎𝖑𝖑 ♔

~*19*~

Harry:

Ongelooflijk. Louis gaat fucking dood!

"Komt goed love, niet huilen. Het is okay." Ik slik en Louis geeft me een kort kusje op mijn lippen.

Het publiek hapt naar adem maar daar besteed ik amper tijd aan.

Hij glimlacht en ik knipper mijn tranen weg.

Mijn hart slaat steeds sneller hoe dichter Louis bij de guillotine komt.

'Geloof me het gaat net zo snel als in slaap vallen. En dan word ik weer wakker in de hel...'

Wat bedoelt hij daar nou mee?

In slaap vallen en dan weer wakker worden.

Louis gaat op zijn knieën en hij legt zijn hoofd in het kleine deukje in de plank.

Ik slik en wil op hem aflopen maar ik word terug getrokken.

Ik draai mijn lichaam om te kijken door wie ik word terug getrokken.

"Maria?" Fluister ik verbaast.

"Geen zorgen, zijn plan werkt uitstekend." Ik kijk haar verbaast aan.

"Plan? Waar heb je het over?"

'Voor je het weet is er nooit iets gebeurd.'

"Luister Harry, ik snap dat je het moeilijk vind maar als je gewoon stil blijft staan en blijft kijken komt het allemaal goed ik beloof het je." Zegt ze duidelijk.

Ik tril langzaam en bijt op mijn lip om mijn tranen in te houden.

"Het komt goed! Geloof me." Zegt ze nog.

Ik draai me om en zie hoe ze Louis vast maken.

Hij kan niet meer terug.

Hij kan niet meer weg.

"Louis." Fluister ik met een heftige rilling in mijn stem.

Hij kijkt naar me en glimlach kort naar me.

Ik slik kort en grijpt naar mijn hart die wel uit zijn borstkast lijkt te springen.

De man met het zwarte doek op zijn hoofd houd het touw vast en hijst hem op zijn hoogste.

Ik kijk met bange ogen naar het scherpe mes dat er aan hangt.

En dat hij ieder moment kan laten vallen.

"Prins Louis Tomlinson, heeft u nog laatste woorden?" Ik zie zijn grijns.

"Jullie zijn allemaal knettergek over het feit dat mensen dood moeten omdat ze gay zijn. Maar het maakt me niet zoveel uit want, ik word toch zo weer wakker."  Zegt hij met een grijns.

Bang kijk ik hem aan.

De man laat het touw los en alles lijkt in slowmotion te gaan.

De tranen stromen over mijn wangen heen en ik kijk Louis aan.

Hij geeft me een knipoog en ik voel mezelf wegzakken.

Ik kom neer op een zacht matras en mijn ogen blijven gesloten.

Iemands  hoofd ligt op mijn borst en een deken ligt over ons heen.

En dan klinkt er een soort gepiep.

Ik open mijn ogen maar knijp ze meteen dicht als ik het licht fel in mijn ogen voel schijnen.

Ik voel de persoon bewegen en open dan opnieuw mijn ogen om te kijken wie het is.

Als mijn ogen aan het licht zijn gewend kijk ik in twee oceaan blauwe ogen.

"Verassing!" Roept Louis vrolijk.

Ik schiet recht op en Louis blijkt er van te schrikken.

"Ben ik ook dood?" Zeg ik en hap naar adem.

"Nee joh gekkie. We zijn terug in 2011." Ik kijk om me heen en zien Louis' kamer.

"H-het i-is ons ge-elukt?!" Stotter ik langzaam.

Louis glimlacht blij. 

Nog eens kijk ik de kamer rond en mijn ogen worden groot.

"Het is ons echt gelukt." Roep ik blij.

Hij glimlacht en geeft me een knuffel.

Ik merk aan hem dat hij zijn pak nog wel aan heeft.

~