Tumbang Preso (Batang 90's Series #1)

Chapter 1: Kabaliwan

"How was your flight, Fern?" Dinig kong tanong ni Chaol na ngayon ay nakaupo na sa passenger seat.

Pikit-matang isinandal ko ang aking ulo sa upuan. Ilang taon na rin ang nakakalipas magmula ng nakasakay ako ng eroplano. I never liked the idea of travelling. Heck, I don't even like the sight of city lights and busy streets. I prefer to be in my home because I easily gets homesick. It's kinda sad actually. 

"The flight was terrible. You don't have to ask the obvious, okay?"

Napailing ako nang marinig ang mahinang tawa ni Chaol. "Explore the world, Fern. Don't get stuck in Switzerland."

Nagkibit-balikat na lamang ako at hindi na binigyan ng pansin ang sinabi niya. Wearing a classic blouse paired with a bold floral print dress, I can't believe how hot it is to be here in the Philippines. If I have known, I probably could've done something better with my outfit.

Nagdilat ako ng mata nang marinig ang pagbukas ng pintuan. Isang hindi pamilyar na lalaki ang umupo sa driver seat. Nagsuot ito ng seatbelt at hindi rin nagtagal ay nagsimula ng umandar ang van. 

"How unfortunate. It's already summer here in the Philippines yet this van is not even air-conditioned." Puna ko nang makaramdam ng init sa loob ng sasakyan.

Lumingon sa 'kin si Chaol at inabot ang isang paper bag. Sinilip ko ang laman at nakita ang dalawang piraso ng sandwiches and burgers. There's also a packet of French fries.

"Buksan mo na lang ang bintana kung naiinitan ka. Nandoon kasi sa Batangas ang mga kotse na may air conditioner."

Tumango ako at sinimulan ng kainin ang mga pagkaing binigay niya. "By the way, where are we going? I kind of heard that Tita Lousiana's gonna do a beach wedding. Is that true?"

"Yes," He quickly answered. "Nag-rent sila Tita Lousiana ng private resort for the whole month of May. So basically, walang mga tourists doon maliban sa atin."

"Wow. I miss beaches." I whispered, waves of memories crashed through me.

Tumikhim si Chaol nang mapansin ang biglaan kong pagtahimik. "Nandoon na nga pala sa resort sina Maya at Serafica. Bakasyon naman kasi ngayon kaya wala ng pinagkakaabalahan ang mga kapatid mo."

Sumilay ang ngiti sa aking labi. "I haven't seen them for a while now. How are they doing? They haven't contacted me for about two months."

Nagkibit-balikat si Chaol. "Malayo kasi ang pinapasukan nilang paaralan kaya hindi ako masyadong nakakabisita sa kanila. If you want to know about their whereabouts, you should ask Gideon."

"Gideon? Why him?"

"Si Kuya Simon kasi ang nag-utos kay Gideon na bantayan 'yang dalawang kapatid mo. Alam mo naman 'yong kuya mo. Masyadong strikto."

Napangiti ako sa sinabi niya. Ate Maya and Serafica are my siblings. Four years ago, they came here in the Philippines to pursue business and management. Mas pinili kong magpaiwan sa Switzerland dahil na rin sa kalagayan ko. I really feel very ill when I get homesick. I love the everyday view of my garden so it's very hard to go somewhere else and stay there for good.

Unfortunately, hindi pa masyadong successful ang mga business namin dito sa Pilipinas dahil maraming competitors. I actually don't have any idea why they chose to start business here in the Philippines when there's a greater chance of success in Switzerland. For a moment, I felt genuinely sad for Kuya Simon. Mabuti na lang at nandiyan sina Chaol at Gideon para tulungan siya.