Fake Tears || Johanna Mason

Chapter 26

Heeey!!! Hier even een heeeeeeeeeeeeeeeele belangrijke mededeling!!! Ik heb namelijk mijn nieuwe verhaal geplaatst!!! XD.

Het is een vervolg op iets: "Oh No, I'm An Tribute..." van DonnaTuiten.

Aangezien het een deel 2 is, is het misschien handig om die eerst te lezen, al is het denk ik niet zo moeilijk om te raden hoe het verhaal eindigt ;).

De omschrijving:

Amy is gespannen nu de zegetoer bijna zal beginnen. Sinds ze heeft gewonnen is er veel gebeurd, erg veel zelfs. Het gaat erg slecht met haar, de nachtmerries blijven haar maar achtervolgen. Maar ze heeft onderhand al één belangrijk ding geleerd; altijd blijven lachen. Niet iedereen hoeft te weten hoe ze zich voelt.

Amy is niet alleen zenuwachtig voor de zegetoer, maar ook voor de periode daarna. Veel mensen hebben een hekel aan haar gekregen, en dat zal ze op de een of andere manier recht moeten zetten.

"Deze Spelen zullen anders zijn, maar toch ook hetzelfde."

Veel plezier met het hoofdstuk!

X Daniek

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

'Dames en heren, een groot applaus voor onze fantastische winnares; Johanna Mason!'

Met knikkende knieën stap ik het podium op.
'Hey Johanna!'
'Hey!'
'Hoe is het nu met je?'
'Met mij is alles prima. Die stomme wond in mijn buik is weer genezen.' Meer hoeft en gaat er niet uit. Ze hoeven niet te weten hoe het echt gaat. Nee, ze mogen niet weten hoe het met me gaat. Dat doet er nu niet toe. Het gaat er om dat ik gewonnen heb, en op welke manier.
'Wat een mooie jurk heb je aan! Een bijl, is het niet?'
'Ja, een bijl met bloed.' Zeg ik, zodat ik er meteen vanaf ben.
'Dat is wel een groot applaus voor je stylist!' En hij begint te klappen. Meteen doet de hele zaal mee. Ik glimlach maar gewoon.
'Wat ging er door je heen toen je het kanon hoorde, en daarna de mededeling dat je gewonnen had?'
'Een ontzettende pijnscheut, een grote wond in je buik met daar nog eens zeventig kilo op is niet heel prettig.' Glimlach ik, terwijl het publiek grinnikt.
'Voelde je je opgelucht, of meer blij?' Vraagt hij door. Hij wil er meer gevoel in brengen, wat ook wel logisch is.
'Eigenlijk viel ik flauw, dus ik heb er niet veel van meegekregen.'
'Aha! Voordat we gaan kijken naar de samenvatting van deze geweldige Spelen heb ik eerst nog een belangrijke vraag voor je, en ik denk dat wel meer mensen deze vraag zullen hebben. Waarom deed jij je zwakker voor dan dat je echt was?' Ja, deze vraag zag ik al aankomen. Maar wat moet ik antwoorden? Ik kijk naar boven, en zie daar president Snow zitten. Hij kijkt me streng aan. Ik huiver. Meteen kijk ik weer naar John en Madlyn. Ze glimlachen bemoedigend naar me.
'Nou, ik besefte me als klein kind al snel dat er een kans was dat ik mee zou moeten doen, en daarom heb ik me besloten om me zo voor te doen. Ik weet waarom dat zo vroeg is gekomen, maar het leek me verstandig. En blijkbaar heb ik daar goed aan gedaan.' Glimlach ik. Ik heb niks verkeerds gezegd, toch?
'Dat is wel heel erg slim!' Ik glimlach bescheiden.
'Nou beste mensen, en onze lieve Johanna, laten we dan maar eens naar de samenvatting van de Spelen gaan kijken!' Zegt Ceasar enthousiast terwijl het publiek net zo enthousiast instemt. Ceasar en ik draaien ons om, naar het grote scherm waar het logo van het Capitool op verschijnt. Angstig staar ik naar het scherm. Ik mijn Spelen niet zien. Nu niet, nooit niet. En toch, toch kijk ik.
De hoorn komt in beeld. Alle tributen komen tegelijk naar boven. Dan wordt er afgeteld. Alle tributen komen in beeld. Het is raar om mensen te zien die nu dood zijn. En dan kom ik. Ik kijk strijdlustig, en ik sta klaar om te rennen. En dan gaat de gong, en het grote bloedbad begint.

Een lang uur gaat voorbij. Alle belangrijke dingen komen voorbij. Hoe ik tributen vermoord, hoe andere tributen dood gaan, en belangrijke gesprekken. Zo af en toe stopt Ceasar even om een vraag te stellen. En dan komen Sarah en ik in beeld. We lopen naar de rand van de arena. En dan gebeurt het. Sarah steekt haar voet uit, dan een knal en dan een kanon. En dan stopt het beeld.
'Wat ging er door je heen toen het kanon hoorde?'
'Heel veel tegelijk.' Zoals bij elke vraag kijk ik naar John en Madlyn.
'Ik voelde me leeg, maar ik had niet veel tijd om na te denken toen de vulkaan uitbarstte. Daarna heb ik niet veel tijd gehad om er over na te denken, en dat is denk ik maar beter ook.'
'Oké dames en heren, hier is het laatste stukje van de Spelen; de finale!' Het beeld komt weer tot leven. Ik ren weg voor de lava, net als het meisje uit een. Dan komen we op het veldje uit. Ik val haar aan, en dan zij mij, en dan vermoord ik haar. En toen was het afgelopen. Eindelijk.
'Nou, dat was het dan. Johanna, ik wil jou heel erg bedanken, en ik hoop je snel te zien bij de zegetoer.' Ik knik en glimlach vriendelijk.
'Dames en heren, een groot applaus voor Johanna Mason!!' Roept Ceasar enthousiast. Ik werp nog een blaaskusje het publiek in en loop dan zwaaiend het podium af.

'Eetsmakelijk!' Zeg ik blij als we eindelijk aan tafel zitten in de trein. We zijn net vertrokken van het Capitool, waar de mensen ons enthousiast uitzwaaiden.
'Eetsmakelijk, en houd je aan je afspraak!' Zegt Madlyn streng.
'Ja mevrouw.' Plaag ik, waardoor ze toch moet lachen.
'Wat is er dames, laat me meelachen!' John komt bij ons aan tafel zitten.
'Niks hoor, schat.' Glimlacht Madlyn, terwijl ze een kusje op zijn neus geeft.
'Oké, zullen we nog een afspraak maken?' Zucht ik vermoeid. Verbaasd kijken ze me aan.
'Jullie mogen klef doen wanneer jullie maar willen, zolang ik er maar niet bij ben.'
'Afgesproken.' Zegt Madlyn terwijl ze haar hand uitsteekt.
'Afgesproken.' Zeg ik terwijl ik mijn hand uitsteek.
'Johanna, laten we op tijd gaan slapen, je zult wel moe zijn na zo'n lange dag, en we komen morgen vroeg aan in district zeven.' Zegt John streng.
'Trouwens Madlyn, moet jij niet in het Capitool blijven?'
'Nee, ik heb geregeld dat ik bij John mag wonen. Maar niemand weet er van hoor, dus zeg maar niks tegen de inwoners van district zeven. Ik mag alleen in de winnaarswijk van district zeven komen, behalve bij de boete dan. Het is de bedoeling dat niemand het weet.'
'Dan heb ik niks gehoord.' Glimlach ik, terwijl ik mijn laatste hap in mijn mond stop.
'Ik ga slapen, tot morgen!' Ik sta op terwijl ik mijn laatste hap doorslik, en loop naar mijn kamer. Meteen duik ik mijn bed in en val in een diepe slaap.

De volgende dag word ik wakker gemaakt door Madlyn.
'Goede morgen!' Kreun ik vemoeid.
'Goede morgen!' Zegt ze vrolijk.
'Weet je, ik kan niet geloven dat je vanaf vandaag mijn buurmeisje bent! Ik kan gewoon niet geloven dat ik in district zeven mag komen wonen!'
'Dat moet je dan maar snel gaan doen, want we zijn er bijna.' Zegt John die binnen komt lopen.
'Johanna, schiet een beetje op, je moet ook nog ontbijten.'
'Of course!' Snel spring ik mijn bed uit.
'Mag ik wel een beetje privacy?' Snel loop ik naar de badkamer, waar ik voor het eerst sinds tijden een douche neem.
Als ik klaar ben trek ik snel een paarse trui en een spijkerbroek aan.
'Johanna, je moet wel een beetje dooreten.' Snel prop ik een broodje naar binnen.
'Sorry Madlyn, maar we hebben haast. Ik kan moeilijk ontbijten als ik uit de trein stap.'
'Johanna! Kom!'
'Ja!' Ik ga bij de deur staan, en wacht tot de trein stilstaat.
En dan stopt de trein, en de deuren gaan open. De mensen uit mijn district wachten me op, zwaaien naar me. En ik, ik kan alleen maar glimlachen.
Ik ben thuis. Eindelijk.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hey, hey!

Zie de belangrijke mededeling aan het begin aub!!

Het volgende hoofdstuk is een soort epiloog, en daarna komt de "echte" epiloog.

Verder is er niet zo heel veel bijzonders...

X Daniek