Fake Tears || Johanna Mason

Chapter 19

'Beste tributen, zoals jullie waarschijnlijk al wel hebben gemerkt hebben we de weeromstandigheden een klein beetje aangepast. En omdat wij zo aardig zijn kunnen jullie tot zonsondergang bij de Hoorn warme kleren halen. Maar schiet op, er zijn maar voor zes tributen spullen, en jullie zijn nog met negen. Happy Hungergames, and may the odds be ever in your favour.'

Een tijdje staren we in stilte voor ons uit, geschokt door het nieuws.
'Laten we gaan. Ik heb geen zin om daar straks te staan met lege handen.' Eigenlijk heb ik nog wel meer redenen, maar dat zeg ik nog maar even niet. Eigenlijk hoop ik dat we Jake tegenkomen, ik wil nu eindelijk normaal antwoorden op zijn gemene dingen, al zal hij nu waarschijnlijk alleen maar boos zijn. Ik wil zien wie zijn bondgenoten zijn - als hij die überhaupt heeft - en wat voor wapens hij heeft. En het allerleukst: zijn reactie als ik hem mijn bijl laat zien, en wat ik er allemaal mee kan. En dat gaat hij voelen, dat kan ik je verzekeren. Ik weet het, ik ben gewelddadig, misschien wel iets te, maar dat hoort er nou eenmaal bij. Ik moet overleven, dat heb ik beloofd.
'Zeg Johanna, kom je nog? Die kleren wachten niet hoor!' Ik loop achter Kaylee en Sarah aan zonder iets te zeggen. Ik heb geen zin om te praten, en al helemaal niet over deze Spelen.

We lopen al een paar uur en ik heb het gevoel dat we steeds rondjes lopen. Waar blijft die hoorn nou?
'Dit heeft geen zin meer. We vinden het nooit!' Kaylee gaat vermoeid op een boomstronk zitten.
'Kom op, we vinden het, echt waar!' Probeer ik.
'Kom op Johanna, ik zie ook wel dat je er niet meer in gelooft! Hou jezelf niet voor de gek, wij vinden het nooit. Wij staan straks met lege handen. Wij gaan straks dood van de kou. De anderen hebben geluk. O ja, voor ik straks dood neerval, vaarwel!' Zegt ze boos. Haar woorden raken me, heel erg diep. Alsof een heel scherp mes mijn hart doorboort, en daar blijft zitten voordat we een oplossing hebben gevonden.
'Met deze instelling krijg je gelijk.' Mompelt Sarah chagrijnig.
'Alsjeblieft Kaylee, we kunnen dit! We kunnen toch niet zomaar opgeven? We hebben familie die thuis hopen op onze winst! En stel, stel je gaat dood in de arena. Wil je dan doodgaan doordat je de moed hebt opgegeven en daardoor doodvriest, of wil je doodgaan omdat je gevochten hebt, maar uiteindelijk toch niet hebt gewonnen?'
'Het laatste...' Mompelt ze zachtjes.
'En waarom?' Dring ik aan.
'Omdat mijn familie en vrienden dan kunnen zeggen dat ik heb gevochten voor mijn leven.'
'Precies, en dat is wat wij nu gaan doen: vechten voor ons leven. Kom, ik begin het ontzettend koud te krijgen. We moeten doorlopen, we hebben niet veel tijd!' Zonder iets te zeggen loop ik door, om lange gesprekken die veel tijd kosten te vermijden.

Na een tijdje zijn we niet echt iets opgeschoten: we komen weer bij het meer uit.
'Wat doen we nu?' Sarah klinkt erg onzeker en angstig, waarschijnlijk bang om uiteindelijk te laat te komen.
'Ik-'
'Stil!' Zegt Kaylee, harder dan verwacht. We horen een vaag gerommel, maar geen van ons weet wat het is.
'De vulkaan...' Fluistert Sarah.
'Sarah, je bent geniaal!' Ik ren naar een stevige, hoge boom en klim naarboven. Mijn ogen vinden de vulkaan al snel, net als de hoorn. Uit de vulkaan komt dit keer geen lava, maar sneeuw. En niet zo'n klein beetje ook. Het is een soort lawine die alle kanten op gaat, waarschijnlijk bedoeld om ons naar de Hoorn te brengen.
'Johanna! We hebben het koud!' Ik klim snel naar beneden.
'De vulkaan barst uit. Er komt dit keer geen lava uit, maar sneeuw. We moeten opschieten, want het is waarschijnlijk bedoeld om ons naar de Hoorn te brengen. Ik weet nu ook waar de hoorn is. Volg mij maar!'

En ja hoor, na ongeveer een half uur flink doorgelopen te hebben komen we bij een veld aan. En in het midden van het veld staat de hoorn. Op het veld zijn een paar tributen aan het vechten, maar vanuit mijn positie kan ik niet zo goed zien wie het zijn. Ik kan wel zien hoeveel pakketten met warme spullen er staan: twee. We zijn te laat. Een van ons gaat hier dood.
'We hebben een klein probleempje...'
'Wat dan? Zijn de Beroeps er? Of is het Jake?'
'Nee. Er zijn nog maar twee pakketten met warme spullen, en wij zijn met drie...' Peinzend kijk ik naar mijn schoenen, die ik ineens heel er mooi vind.
'Dan hebben we dus iets om voor te vechten! Kom op, straks zijn ze allemaal al weg!' Kaylee rent het veld op. Verbaasd sta ik te kijken. Waar kwam dat nou ineens vandaan?
'Kom, laten we gaan! Straks rent ze nog tegen een tribuut op, en dan is ze er geweest!'
'Oke, let's go!' We rennen achter Kaylee aan, naar de hoorn.
Ik heb al wel eens gevochten deze Spelen, maar dit is toch anders. Dit is groter, en daardoor ook enger. Een indianenkreet doet me opschrikken uit mijn gedachten. Geschrokken kijk ik om me heen, maar ik hoef niet bang te zijn: het is Kaylee.
'Wat ben je in godsnaam aan het doen?' Schreeuw ik boos.
'Hier!' Schreeuwt ze naar Sarah en gooit een pakket naar haar, die ze behendig vangt. Ik kijk naar Kaylee.
'Goed gedaan!' Zeg ik. Deze woorden brengen een kleine blos op haar wangen. Ze wil wat zeggen, maar voor er iets uit haar mond komt worden haar ogen groot van schrik.
'Kaylee? Kaylee, wat gebeurt er?' Zeg ik angstig, maar ook geschrokken. Kaylee zakt in elkaar terwijl ze luidruchtig kreunt.
'Kaylee!' Fluister ik geschrokken. Ik kniel bij haar neer terwijl ik het mes voorzichtig uit haar rug haal.
'Johanna, help me!' Fluistert ze zachjes terwijl de tranen over haar wangen rollen.
'Het komt goed, echt waar.'
'Het doet zo'n zeer!' Ineens voel ik een grote woede opkomen voor de dader.
'Wie heeft dit gedaan? Ik zweer je, die zal deze Spelen niet overleven.'
'Jake.'

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Heeey iedereen, sorry dat het zo lang duurde! Ik het alleen nogal druk... Ik zal rond 31 december proberen weer wat te plaatsen :-).

Om nog even terug te komen op de A/N: ik heb een vaag idee, maar omdat ik onverwacht een ander verhaal ga schrijven (ik ga nog lekker niks zeggen ;P! Dus aan degene die het al wel weet: zeg pls nog ff niks!! *kijkt smekend* Ik probeer het eerste hoofdstuk zo snel mogelijk te plaatsen!!) zal ik daar nog even mee wachten... Later hoor je hier meer over, ook zal ik laten weten als het eerste hoofdstuk er op staat!

Ennnnn...... Merry Christmas!!!! (Ik ga nu nog geen gelukkig nieuw jaar wensen, dat vind ik nog een beetje vroeg...)

X Daniek