Fake Tears || Johanna Mason

Chapter 16

'Moet er niet iemand de wacht houden?'
'Dat is misschien wel handig, ja.'
'Ik ga wel eerst, ik denk namelijk niet dat jij het lang vol gaat houden.' Ik grinnik zachtjes, maar al snel dommel ik weer in.

'Johanna! Johanna? Mag ik ook even slapen?' Ik open langzaam mijn ogen. Sarah kijkt me vermoeid aan. De wallen onder haar ogen laten zien dat ze de laatste tijd weinig heeft geslapen. Ik knik terwijl ik in mijn ogen wrijf, hopend dat ik op deze manier beter wakker blijf. Sarah geeft me mijn nachtkijker en valt bijna meteen in slaap.

'Welterusten!' Fluister ik zachtjes. Heel zachtjes, want ik wil haar niet wakker maken. Ik kijk om me heen. Het is vreemd dat de bomen zo door elkaar staan. Het voelt niet goed. Het voelt niet natuurlijk.

Uit de vulkaan komt nog rook, maar verder valt er niet veel te zien. Ook lijkt het hier warmer, en dat is niet een heel prettig idee. Sterker nog, het geeft me het gevoel dat ik elk moment aangevallen kan worden door lava die onze kant opstroomt. En ik heb geen idee wat er dan gebeurt. Verwoest dat onze boom, of alleen de palmboom verderop? Of alle bomen? En als we weg moeten, zijn we dan wel snel genoeg? Johanna, concentreer je nou! Niet wegdromen! Ik blijf een tijdje naar de vulkaan kijken. Het geeft me een vreemd, onheilspellend gevoel. Het kan niet, nee het kan gewoon niet dat de vulkaan uitbarst en dat alleen de tributen aan die kant van de arena dan het slachtoffer zijn, elke dag opnieuw. Dat is te logisch. Maar het kan ook niet dat de lava door de hele arena stroomt, want dan zouden alle tributen het slachtoffer worden, en dat kan ook niet. Dan is het niet leuk genoeg en dan vallen er geen doden. Onmogelijk dus.

Oke, het is nu wel weer tijd om wat meer te vertellen, denk ik. Ik weet het, het is alweer een paar dagen geleden, maar ik had wel wat andere dingen aan mijn hoofd. Mijn ouders - vooral mijn vader -  hebben dus een ontzettende hekel aan het Capitool. Dat lieten ze nogal merken, waarom weet ik niet. Ze keken natuurlijk wel uit: ze zorgden ervoor dat geen vredebewaker of een andere voorstander van Snow het hoorden. Maar je raadt het al: het ging mis. Volgens mij was het mijn vader, maar dat weet ik niet zeker. Het zou ook mijn moeder geweest kunnen zijn, maar dat denk ik niet. Mijn moeder was namelijk als de dood dat ons iets overkwam. Ze was overbezorgd, en al helemaal als het over mij ging. Ik was namelijk niet degene iets verkeerd deed, dat waren zij. Mijn vader maakte zich ook zorgen, maar het was vooral mijn moeder die goed wist wat de gevaren waren. Maar mijn vader of moeder had zich versproken toen er een vredebewaker in de buurt was. De vrede bewaker wilde mijn vader of moeder oppakken, maar hij/zij was te snel. Eenmaal thuis bonkte de vredebewaker op de deur. Ons huis is niet zo heel stevig, dus als snel was de deur ingetrapt. De vredebewaker rende naar binnen. En daar zaten wij, met zijn drieën, bang ineengedoken op een kleed met gaten, op de koude vloer. De vredebewaker herkende mijn vader/moeder meteen, en trok hem/haar mee de deur uit, de straat op. Hij/zij is twee weken weggeweest. Al die tijd hebben we in angst geleefd: we waren zo bang dat ons gezin voortaan maar uit twee personen zou bestaan. Maar na die eindeloze twee weken werd er op de deur geklopt. De buurman had de deur weer op zijn plaats neergezet, maar het was nog erg gammel. Verder kan ik me niet zo heel veel meer herinneren. Ik weet nog wel dat ik heel erg heb gehuild, maar dat is niet zo heel vreemd.

'Sarah? Sarah! Wakker worden! We moeten verder voordat de andere tributen verder gaan.' Sarah opent voorzichtig haar open, maar kijkt al snel vastberaden.
'Is goed. Laten we opschieten.'
We eten en drinken wat, pakken onze spullen en gaan dan verder. Ik hou mijn bijl in de aanslag, en Sarah zorgt ervoor dat ze als het nodig is haar pijl en boog kan gebruiken. Na een tijdje komt de zon op. We blijven staan en kijken naar het bijzondere tafereel: de oranje lucht zorgt ervoor dat de vulkaan nog groter en angstaanjagender lijkt. Al snel vervolgen we onze wandeling waarvan we niet weten waar het eindigt. We moeten niet te lang op dezelfde plek blijven, want dan voelt het risico gewoon te groot dat we iemand tegen komen. 

Na een tijdje besluiten we even pauze te nemen. We klimmen in een boom en kijken naar de bomen om ons heen. We eten een klein beetje en drinken wat.
'Hoe is het in jouw district?' Vraag ik dan toch maar.
'Het is er... Wel fijn hoor. Ik heb me er alleen nooit echt thuis gevoeld.'
'Hoezo?'
'Gewoon. Te veel auto's en dat soort dingen. Ik heb daar nooit echt wat mee gehad. Maar ja, zonder dat had ik hier nu niet gezeten, als je begrijpt wat ik bedoel.' Peinzend kijkt ze naar haar handen.
'En jij? Hoe is het in jouw district?'
'Anders. Veel bomen. Naaldbomen. Er is veel natuur, en de kwaliteit van onze huizen is slecht. Je hebt geluk als jouw huis bij de bomen staat. Als je pech hebt woon je er net buiten, en dan heb je 's winters allemaal sneeuw op het dak. En zoals ik al zei, onze huizen zijn niet erg stevig...'
'Maar jullie kappen toch hout? Waarom verstevigen jullie daar de huizen niet mee?'
'Al dat hout gaat naar het Capitool. En bovendien, in de tijd als wij onze huizen verstevigen - wat er erg veel zijn - kunnen we geen bomen kappen.' Ik wil nog wat zeggen, maar ik denk niet dat dat Snow heel blij maakt, en ik kan hem maar beter te vriend houden. Hij kan me vermoorden als hij wil. Het enige wat hij hoeft te doen is de hoofdspelmaker het bevel geven dat ik dood moet.
'Onze huizen wa-' Sarah wordt ruw onderbroken door een keiharde gil. Geschrokken kijken we elkaar aan. De gil klonk niet zo heel erg ver hier vandaan, dus dat betekent dat er tributen zijn.
'We moeten hier weg. En snel.' Zeg ik tegen Sarah. Ze knikt. Terwijl we wegrennen horen we een kanonschot. Doorlopen, Johanna. Het enige wat je hoeft te doen is doorlopen.

We stoppen bij een grote, stevige boom met veel bladeren.
'Zullen we hier blijven?' Ik knik. Ik ben uitgeput. We hebben weinig geslapen en het grootste deel van de dag hebben we gelopen.
'Zullen we alvast gaan slapen? Ik kan niet meer.'
'Is goed. Ik hou wel eerst de wacht.'
'Hier heb je alvast de nachtkijker. Het is nog licht, dat weet ik, maar misschien wordt het al snel donker.'
'Dank je. Je hebt trouwens het volkslied en de doden gemist. De jongen uit een, het meisje uit drie, de jongen uit vijf en de jongen uit tien.'
'O. Dank je. Maak je me wakker als je bijna in slaap valt? Dan neem ik het wel over.'

Ik word wakker van getik op mijn schouder.
'Mag ik de nachtkijker?' Ze knikt slaperig.
'Lekker slapen!' Ik staar voor me uit. Ik luister naar de geluiden in het bos. Ik hoor geen dieren. Die heb ik hier ook nog niet gezien. Vreemd. Ach ja, die komen we vast nog wel tegen. Ik haal het briefje uit mijn tas en lees de tekst nog een keer.
De inwoners van het Capitool houden van je, ze vinden je geweldig!
Ik glimlach. Dit deel van mijn plan is gelukt. Als de rest mislukt kan ik in ieder geval zeggen dat dit wel is gelukt. Jammer genoeg niet letterlijk, maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel.
Als ik het briefje terug in mijn tas stop zie ik het doosje met de zalf. Ik heb niet meer aan mijn schouder gedacht. Goed teken, dus. Voorzichtig ontbloot ik mijn schouder. Het is genezen. Thank you so much, John!

Na een tijdje hoor ik gerommel. Ik kijk naar de plek waar de vulkaan staat. Tenminste, waar die hoort te staan. Op de plek waar die namelijk hoort te staan staat niks. Geen vulkaan, bedoel ik. Ik kijk naar rechts, maar daar is ook geen spoor van een vulkaan te bekennen. Dan kijk ik naar links. Boven de bomen zie ik rook. Ik klim naar boven, en dan weet ik het zeker. De vulkaan is verplaatst.

----------------------------------------------------------------
Haaaaaaii!!

Ik had geen inspiratie meer. *____*. Maar voor het volgende wel :-).

Door bepaalde omstandigheden moet de opdraging nog even wachten, dusss ik ga even lekker egoïstisch doen: een eigen verhaal promoten!

PROMOTIE!!!!!

Het heet: "De 100ste Hongerspelen...', en het is geschreven op een account van mij en een vriendin: Bodaa2c. Ik zou het heel erg waarderen als je het leest ;-).

Ik hoop dat ik snel de beloofde promotie kan plaatsen!

De beloofde rol komt in het volgende hoofdstuk!!

X Daniek