Saving Humanity

Chapter Twenty-Nine: Trust No One

Chapter Twenty-Nine: Trust No One

Felicity

"Felicity."

Isang marahang tapik sa braso ko, at kaagad akong napabalikwas ng bangon. The first thing I feel is excruciating pain--courtesy of my wounded arm, followed by a deep, relentless anger as my brain recalls what happened.

The sun is already shining brightly outside, illuminating the carnage. There's blood everywhere, most of which in a puddle beside Edward's corpse. Myla and Dr. Roberto's bodies are nowhere to be found. I'm about to ask Ian about their whereabouts but he cuts me off.

"God, Felicity," he exclaims in relief. A thin sheet of sweat covers his face and neck, his eyes wide and his breathing heavy, as if he just came out of a marathon. Tinulungan niya akong makaupo bago muling magsalita. "For a moment I thought you were..."

Dead. Alam ko na iyan ang gusto niyang sabihin pero hindi na niya nagawang ituloy pa. Hindi ko siya masisisi, dahil balot ang buong katawan ko ng sarili kong dugo, pati na rin ang dugo galing sa aso na umatake sa akin. The beast's body is only a few feet from where I sit, knife still protruding from its body.

Biglang kumirot ang braso ko, at nang tingnan ko iyon ay muntik na akong mawalan ng muli ng ulirat. The dog took a large chunk of flesh on my right arm. It already stopped bleeding, but I can literally see my bone through the blood and gore. It's a miracle that I hadn't bled to death.

Tila napansin ni Ian ang biglang paglalim ng mga hininga ko, dahil ipinatong niya ang isa niyang kamay sa aking hita.

"Hey," he says gently, willing me to look into his eyes. "I'm here. You're okay now."

He takes off his shirt, rips it in half, and uses it to cover my wound. As his gentle hands work, my gaze drifts towards Edward's body. His eyes are still staring at the ceiling, his lips formed into a permanent smile. Even in death, he managed to look evil.

Kaagad na sumiklab ang poot sa damdamin ko. Paano niya nagawang pumatay ng isang buong pamilya? Napakasama niya. Kulang pa na sunugin ang kaluluwa niya sa impiyerno para sa mga kasalanang nagawa niya.

Pinigilan ko ang mga luha ko sa pagpatak, habang tumatakbo sa isip ko ang mga nangyari kagabi. Ang walang buhay na bangkay ni Tony, ang unti-unting pagkalagot ng hininga ni Dr. Roberto, at ang pagtataka sa mga mata ni Myla nang saksakin siya ni Edward. Ipinikit ko ang mga mata ko at huminga nang malalim.

Bigla akong natigilan. Sumagi sa isip ko ang mga tagpo noong nakakulong pa ako sa basement, ang mga sinabi sa akin ni Edward.

Tama. Hindi si Edward ang gumawa ng mga kalunos-lunos na bagay na nangyari, kundi ang extra-terrestrial being na nagnakaw sa katawan niya. Hindi ko mapigilan na isipin kung anong klaseng tao ang totoong Edward. Kung anong buhay ang mayroon siya. Mayroon ba siyang asawa? Mga anak?

Kailangang malaman ng mga kasama ko ang natuklasan ko. Those aliens... They are more advanced than we originally thought. The fact that they can transfer their consciousness to a human being confirms the fact that there are so many things that we still don't know about them.

Ian finishes dressing my wound with a knot. When he looks up, he immediately notices my expression. Sa isang iglap ay naging alerto ang mga mata niya.

"What is it?" he asks.

Magsasalita na sana ako, nang bigla kaming makarinig ng malakas na palahaw ng isang lalaki. Galing iyon sa unang palapag ng bahay.

Nagtama ang paningin namin ni Ian.

"Jack's awake," he says grimly.

Puno ng kalungkutan at paghihinagpis ang palahaw. I want to cover my ears and close my eyes, to will my brain to conjure up happy thoughts just so I could forget the tragedy that had happened last night. But I know, deep inside, that I need to listen.