Saving Humanity

Chapter Twenty-Eight: Terrors of the Night, Part Four

Chapter Twenty Eight: Terrors of the Night, Part Four

Felicity

The scream that Myla lets out is agonizing. Kumalas siya mula sa pagkakayakap sa bewang ko at nanakbo papunta sa Lolo niya. Huli na bago ko mapagtanto ang ginawa niya.

"Myla! Bumalik ka dito!" sigaw ko.

Bago pa tuluyang bumagsak ang katawan ni Dr. Roberto sa sahig, nakalapit na ang kanyang apo sa kanya. Napakapit ang matanda sa balikat ng kanyang apo, dahilan para mabasa ng dugo ang mukha at buhok nito.

Nakita ko ang malapad na ngiti ni Edward, at muli niyang sinaksak si Dr. Roberto. This time at the back of the old man's head.

Tumagos ang dulo ng kutsilyo sa isa sa mga mata ng matanda, at kitang-kita ni Myla kung paano bawian ng buhay ang kanyang Lolo.

Muling nanlambot ang mga tuhod ko, pero hindi ko hinayaan na lamunin ako ng takot. Itinutok ko ang baril ko kay Edward, pero bigla niyang hinila si Myla at tinutukan ng kutsilyo sa leeg.

"Subukan mong paputukin iyan," he threatens in a low voice. "Gigilitan ko ng leeg ang batang ito."

Panic gets the best of me. My concentration falters and I shout. "Huwag! Huwag mo siyang sasaktan, please."

Edwards grins. "Mabilis ka naman pala kausap, eh."

"Pakawalan mo siya," pagmamakaawa ko. "Inosenteng bata lang 'yan!"

Nilalamon na ng pag-aalala ang utak ko. I'm unable to form any thoughts, except for the strong urge to save Myla from this monster. But how?

Napakatanga ko. Bakit kasi hinayaan ko na manakbo siya doon?

"Pakakawalan ko siya." Edward's eyes are alight with mischief. "Pero sa isang kondisyon."

"Ano?" I ask desperately. "Kahit ano! Basta huwag mo lang siyang sasaktan."

Paulit-ulit kong nakikita sa utak ko ang mga bangkay ng mga magulang at kapatid ni Myla. Hindi ko hahayaan na matulad siya sa kanyang pamilya. Gagawin ko ang lahat para lang mailigtas siya.

Kahit buhay ko pa ang kapalit.

Hinintay ko ang kondisyon ni Edward. Nanatili lang siyang nakatitig sa akin habang nakangiti, tila nang-aasar. Gusto kong pasabugin ang mukha niya pero nakita ko kanina kung gaano siya kabilis kumilos. I know that before I can even pull the trigger, Myla would be dead.

Finally, after a seemingly long, agonizing moment, he speaks.

"Ibaba mo ang baril mo sa sahig."

I know that what I'm about to do is probably stupid, and I shouldn't let myself be rendered without any weapons. But a child's life is on the line here, and I can't let her die under my responsibility.

With a heavy heart, I slowly put the revolver down on the floor.

"Pakawalan mo na siya," utos ko kay Edward.

Ngumiti siya, at nakita ko na lumuwag ang pagkakahawak niya kay Myla. I can see the fear in the girl's eyes. Don't worry, you will be safe now.

Inilahad ko ang magkabila kong mga braso, hinihintay na lumapit sa akin si Myla. Pero nang muli akong tumingin kay Edward, iba na ang ekspresyon niya.

It's already too let when I realize what's happening. I can only scream as I see Edward stab Myla using the very knife he used to kill his father.

I fall down to my knees, tears streaming down my face as I see Myla's confused expression. She looks at the knife protruding from her chest, then back at me.

"No," I stammer. Nononononononono

Dinampot ko ang baril sa sahig at walang anu-ano'y pinaputukan ko si Edward.

Isa.

Dalawa.

Tatlo.

Apat.

Lima.

Edward's laughter, together with the sound of the gun richochet off the walls, making my bones rattle. Shaking me to my very core. Pulling every emotions out of my body until I can't feel anything anymore.

Edward is still laughing when I finally muster up the courage to look at him. He's lying on the floor, with two bullet wounds on his chest and another on his stomach.

Hindi ko alam kung dahil sa lungkot o takot o galit, pero nagsimula rin akong tumawa. Kusang binitiwan ng kamay ko ang baril na ngayo'y wala ng laman na bala. Nanatili akong nakatingin kay Edward at tumawa ng tumawa ng tumawa.

"Pag-aari na namin ang mundo ninyo," he says, wheezing. I don't know if it because of him laughing, or dying. I don't care anymore. I'm hoping for the latter.

Tumayo ako at lumapit sa kanya.

"Wala kayong laban sa amin," pagpapatuloy niya. "Hindi ninyo kami kaya."

"Fuck you," ang tangi kong sinabi sa kanya. Pagkatapos, kinuha ko ang kutsilyo mula sa pagkakabaon nito sa dibdib ni Myla.

Upon seeing the knife in my hands, Edward smiles. Then he lifts his right hand, putting two of his fingers on his lips.

Then he whistles.

Hindi ko alam kung bakit niya ginawa iyon sa umpisa. But I soon realized it as soon as I hear a shuffle downstairs, followed by a low growl.

"I can't kill you," Edward says, a sinister smile plastered across his face. "But my monster would."

I turn my gaze towards the landing, where a black dog, roughly the size of a goat stands. A thick sheet of saliva is dripping down its mouth, its red eyes fixed solely on me.

Hindi na ako nagkaroon ng sapat na oras para makapagtago, dahil kumilos na kaagad ang aso. In a split-second, I'm already lying on the floor with it on top of me. Isinalag ko ang kanan kong braso upang hindi nito makagat ang mukha ko.

I scream, feeling the dog's saliva drip down towards me. I can smell its putrid breath, hear its loud growl as it slowly overpower me. In the midst of it all, Edward's laughter rings all over the room.

I'm going to die.

Pilit kong ginamit ang buong lakas ko upang itulak ang aso papalayo. By doing that, I mistakenly leave my right arm unprotected, and I scream as the dog's teeth punctures the soft flesh there.

My vision blurs, my breath hitching as I feel the sharp pain travel from the wound at my arm into my entire body. Sa kagustuhan kong makawala, itinaas ko ang kaliwang kamay ko at sinaksak ang aso sa leeg.

I scream as the dog thrashes, taking away part of my arm's flesh. Despite the pain, I continue to stab, my left arm rising and falling and rising and falling, drawing blood and flesh and bone.

Hindi ako tumigil sa pagsaksak, hanggang sa maramdaman ko ang pagbagsak ng katawan ng aso sa akin. Hindi ako tumigil hanggang sa hindi ko na maramdaman ang tibok ng puso nito. Hindi ako tumigil hangga't umaalingawngaw sa paligid ang halakhak ni Edward.

Only then do I realize that the laughter is coming from me, because when I turn around Edward is already unmoving, his unblinking eyes staring at the ceiling.

I wheeze and cough, then laugh some more. I laugh and laugh and laugh until my vision darkens and the soft waters of unconsciousness greet me like an old friend.

A/N:
Last two chapters left! Both will be divided into multiple parts. Stay tuned!