Çocukluk hevesiydi şekerler.
Kendini kaybetmişler arasında tatlı birşeydi sadece.
Kemiklerime kadar donduğumda,
Acılar vurdu aklımın kıyılarına.
Kayıp dünyada bildiğimiz çocukluktu.
Kemiklerimiz buz tutana kadar,
Ruhlarımız sessizleşene kadar,
Güzel şeyler kaybolana kadar çocuktuk.
Son çocukluğumu yaşadım ben.
Kaybolan ufuklarda.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessiz Şiir
PoesíaOkumayın okumayın. Hiç güzel şiir yok. İçim bayıldı yazarken. Kanser oluyodum olamadım gastrit oldum onun yerine yazarken. İçimdeki kasvetli pisliği zor attım valla, size de bulaşmasın.
