The Missing Ingredient

Ingredient 1 - Bittersweet

NANA’S POV

 

"HAAA------ HAAAAACCCHHOOOO!!!!!!!"

"Mukhang magkakasipon ata ako ah." Pinunasan ko yung ilong ko habang akap akap ko ang sarili ko dahil sobrang nilalamig na talaga ako. Well, ano aasahan mo sa buwan ng Disyembre di ba. Malamig talaga sa ganitong oras ng taon plus gabi na. 11:30pm na kaya. At wala ako sa bahay. Nasa park ako ng isang subdivision. Subdivision na 2hours away sa bahay. In short, wala ako sa siyudad namin. Tapos, wala pa kong jacket. “Ang swerte mo talaga, Nana. Bongga.”

>>>>>> cold breeze <<<<<<<<<<

"L A M I G !!!!!" Brrr. Napayakap ako lalo sa aking sarili. Nilalamig na talaga ko. "Nasaan na ba kasi siya? Antagal niya. aisshht." Nagduyan duyan na ko, natural nasa duyan naman talaga ako nakaupo. Lilibangin ko muna sarili ko habang naghihintay at para di ko na din mapansin yung lamig.

>>>MATINDING KATAHIMIKAN<<<

"Vans. Let's break up"

(O_O) 

San galing yun? Mumo? Paateey kang cinnamon ka.  (ᵒ  ̰ ᵒ)

Lumingon lingon ako sa paligid ko para hanapin yung kung sino man yun na nagsalita.

(  >_>)   (<_<  )  Wag pong multo. Parang awa nio na.  (  >_>)   

(O_O)    ( ?___? )        Sino sila? Kanina pa sila jan?

Isang ubod ng ganda na babae at isang lalaking mukhang bagong gising lang ang nakita ko mula sa di malayong part ng park.

Mukha silang magkasintahan at kung tama ang dinig ko.. THEY'RE ABOUT TO BREAK UP.

"Pero bakit? May nagawa ba kong masama? May mali ba sa akin? Please give me a chance. Nia.. Gagawin ko kahit ano. Please..Pag usapan natin to.." Hahawakan sana niya ang kamay nung babae pero iniwas ni babae. Awts. Poor guy.

"No, Vans. It’s not your fault. Walang mali sayo." She looked down on the ground as she crossed her arms like she were hugging herself. Probably, nilalamig din siya. Umihip na namin kasi si hanging malamig.

"Kung ganun.. Bakit? Bakit ka nakikipag break?" tanong ni guy while looking at her with the saddest eyes. Awts. Ganyan din ba ang mga mata ko nung mga oras na yun?

"It's my fault. I'm so sorry." I saw a tear fell from her eye as she was steadily looking down. Pinunasan niya naman kagad yun at tumitig sa mga mata nung guy like as if she already gathered all her courage right now. “I’m so sorry, Vans. Wala kang kasalanan at walang mali sayo. You’re perfectly fine. Actually, you’re a perfect guy. You’re the man of every woman’s dream. But, Vans, I believe you deserve someone else, someone who is better than me, someone who will love you better than I do. You don’t deserve the love I’m giving you ---”