Nowa Osobliwa

4

Szlachetna krew zbrukała naszą ziemię.

Szlachetna krew zbrukała naszą ziemię.

Szlachetna krew zbrukała naszą ziemię!

Tak przemawiali cisi mieszkańcy lasu, którzy, mimo iż nikt się tego nie spodziewał, nie zapomnieli o przyjaciółce, która wiernie im służyła. Nie jedna mrówka, będąc larwą spała wśród miękkich materiałów, które im przyniosła i nie jedna królowa pamięta swoje początki panowania, w których otrzymywały pokarmy, od tej można było się wydawać zwyczajnej dziewczyny. Pająkom też nie jest obca, wiele pamięta ją już od wyjścia z kokonów, dobrze zasłonięte i ocieplone, a czasami dostawali świeżą martwą rybę. Natomiast później fascynowała się ich sieciami i czasami coś do nich przyczepiała.

A teraz one, zamierzają pomóc jej. Nawet mały biały futrzak zamierzał w małym stopniu pomóc. Królik pracował pełną parą swoimi małymi łapkami i odkopywał z ziemi swoją martwą obrończynię, mrówki natomiast zaczęły wchodzić do jej organizmu przez rany na jej ciele. Część mrówek zaczęła oczyszczać jej organizm z krwi, która nie będzie jej już potrzebna. Inne współpracowały z pająkami, które zszywały jej rany kłute. Mrówki każdą szczelinę w pajęczynach wypełniały piaskiem i dodatkowo pomagały uszczelnić sklepienia pajęczyn solidnymi liśćmi. Inna grupa pająków i mrówek szybko naprawiła ledwo draśnięte serce, następnie mrówki zaczęły w jednakowym czasie zaczęła je uciskać Tak wyglądały prace pierwszego dnia.

Mrówki i pająki całą noc naprawiały uszkodzone organy, a z dziurą na brzuchu i plecach było najgorzej. Nie mogli złączyć rozerwanej skóry, więc po prostu zszyły ze sobą najbliższe ścianki, a żeby nie było widać organów, to po prostu przykryto dziurę białą warstwą pajęczyny.

Drugiego dnia mrówki tworzyły nowe tunele w organiźmie Sary i tworzyły na nowo jego strukturę oraz funkcjonowanie.

Trzeciego dnia organizm Sary zaczął powoli samodzielnie pracować i domagał się substancji odżywczych. Dostarczaniem wody zajmowały się pająki, a pokarmem mrówki. Dzięki tej współpracy czasami zgiął się palec, jelita przyjmowały pokarmy, a serce wyrażało małe chęci samodzielnego bicia, jednak zbyt szybko się poddawało.

Czwartego dnia wydawało się, że przyroda wiedziała co ma nastąpić tego dnia i albo kibicowała Sarze lub wręcz przeciwnie, sprzeciwiała się czemuś co w kręgu życia nie powinno mieć miejsca. Królowe mrówek, które zwykle tylko znosiły jajka i znalazły sobie przytulny kąt pod jej sercem, teraz krzyczały:

                         Obudź się!

                         Obudź się!

                         Obudź się!

Ciało Sary powoli zginało palce u stóp i rąk, głowa ciężko i bardzo powoli ułożyła się w linii prostej, a kiedy usłyszała bardzo głośny i wyraźny krzyk:

                          Obudź się!

Otworzyła gwałtownie oczy i wzięła głęboki wdech powietrza, kiedy to zrobiła niebo przeciął piorun, a jej coraz szybsze oddech zagłuszał grzmot. Sara podparła się na łokciach i powoli rozglądała się dookoła. Było ciemno, padał mocny deszcz, a grzmoty i błyskawice przekrzykiwały się nawzajem. Ona natomiast leżała wokoło dwumetrowej dziurze przesypana ziemią.

  Szlachetna krew zbrukała naszą ziemię

  Teraz my będziemy ci służyć tak jak ty

                         służyłaś nam