150321
saat neredeyse sabahın dördü olduğunda, bir tanrıyla öpüşüyorum. dudakları hastalıklı,
güzel,
gerçek olamayacak kadar tatlı.
ama dudaklarımdan düşen kan boğazıma akarken,
ben tamamen boşum.
çünkü onun bal rengi sözlerinin yaydığı ışıltıyı böylece içimde saklayabiliyorum,
ve sonunda o bana dökülüyor;
tüm damarlarım yoğunluğun getirdiği acının cildime değişiyle birlikte çatlarken
parmaklarımın izi sırtına yansıyor, onunkilerse boğazıma.
ciğerlerim şişiyor,
yine de gülümsemeyi bir an olsun bırakamıyorum; çünkü sözlerinin yaydığı güzelliği
şimdi en net hâliyle dudaklarımın üzerinde hissediyorum.
biz tenlerimizi, havayı ve kokuyu paylaşıyoruz.
böylece bir bütünüz.
