The Secrets of my Past

Hoofdstuk 2~ een marathon op hoge hakken

POV Luna

Ik zit op een steen die aan het pad grenst. Dan hor ik ineens geritsel van achter een boom. Ik heb het gevoel dat ik word bespied en kijk geschokt om. Ik zie niemand. Als ik me terug omdraai zit er een kat tussen de struiken aan de overkant van het pad. Hij blijft doodstil zitten. Opnieuw geritsel van achter de boom.

Ik besluit op te staan en te kijken. Wanneer ik om de boom heen loop zie ik niemand, wel hoor ik nieuw geritsel vanaf de andere kant van het pad komen. De kat is verdwenen, in plaats daarvan zit er nu een vrouw op de steen waar ik eerst zat. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en dan is ze weg. Dat was raar.

Ik hoor een stem in de verte. "Luna, Waar ben je?" roept Louise vanuit de bosjes een paar meter bij mij vandaan. "Hier ben ik, volg het pad." Roep ik terug. Een paar tellen later stapt ze vanuit de bosjes het pad op. Ze ziet eruit alsof ze een marathon heeft gelopen, zo bezweet is ze. Wat is er aan de hand? Ze hijgt als een gek en schreeuwt dat we moeten rennen, daarna rent de weg en verdwijnt tussen de bosjes.

Heel even sta ik stil bij het feit dat ze tegen me schreeuwt, dan dringt door wat ze tegen me zegt en begin ik achter haar aan te rennen. Er slaan allemaal takken in mijn gezicht en ik moet oppassen dat ik niet stuiken over uitstekende wortels op de grond. Daarbij komt ook nog eens het feit dat ik vandaag hakken aan heb wat me ook niet bepaald sneller maakt.

Ineens sta ik stil. Ik ben Louise kwijt. Waar moet ik heen? Vraag ik mezelf af. Ik besluit gewoon te roepen en dan het geluid achterna te gaan. "Louise? WAAR BEN JE?" roep ik zo hard als ik kan. "Hier! Volg het pad naar het Noorden! Dan kom je er vanzelf." Roept ze terug, iets zachter dan ik naar haar. Ze is blijkbaar niet zo ver weg.

Ik ren in noordelijke richting en kom uit op een open plek waar ik Louis zie staan. Ik loop nog na hijgend naar haar toe. "Waar was dat voor nodig??" vraag ik haar. "trouwens waar is moeder? Waarom heb je haar achter gelaten?" vraag ik nu bezorgd. Ze kijkt waakzaam om zich heen maar schijnt gerustgesteld te zijn dat ze niemand ziet. Dan begint ze langzaam te praten.

"Laat me rustig praten oké?.. We zijn juist gevlucht voor mam." Ik kijk haar verbaast aan. Waarom zouden we moeten vluchten voor onze eigen moeder? "Toen we verder waren gelopen nadat jij achterbleef, kwamen op een open plek waar moeder me zei dat ik de bessen moest plukken. We praatten niet tot ik uit het niets vroeg of ze pap miste. Ze zei, en ik citeer: Nee, waarom zou ik hem eerst uit de weg ruimen en daarna missen?"

---------------------

Whow guys this is getting sirius! Hope you have some ideas about what's going to happen.

Ik ga proberen er vandaag 2 hoofdstukken op te zetten maar ik weet niet of het gaat lukken. Het volgende hoofdstuk is waarschijnlijk lastiger om te verwoorden hoe ik het in mijn hoofd heb.

Hugs and Kisses,

Charlotte