KAFES

KOKU

Göz kapaklarım açılmak için can atarken, kirpiklerim yerçekimine kendini adamışçasına aşağı düşüyor, göz kapaklarımın kalkmasına engel oluyordu. Gözlerimi açmaya çalışmaktan vazgeçip çevreme odaklandım. 

Ve aldığım bu koku?
Islak.. Ferah ama aynı zaman da ağır..
İçinde yaşamı barındıran, bir o kadar da ölümü hatırlatan.
Soğuk ve bir o kadar da nemli bir koku.

Nerede olduğumu anlayamayınca tedirginliğim biraz daha artmaya başladı, aklıma hiçbir şey gelmiyor son yaşadıklarımı bile hatırlayamıyordum.
Bir kere daha denedim gözlerimi açmayı, uzun kirpiklerim yavaş yavaş açıldı ya da ben açıldığını zannettim.
Çünkü; her yer yine karanlık, boşluk, zifiri.. Gözlerim açıkken de aynıydı etrafım, kapalıyken de. 
Bu tedirginliğimi iki katına çıkardı ve korkudan ellerimi hareket ettirmeye çalıştım.

Ellerim ıslak, soğuk ve sert, yan yana dizilmiş cisimlere dokundu. 
Ne olduğunu ya da nerede olduğumu bir türlü tahmin edemiyor son yaşananları aklıma getiremiyordum.
El yordamıyla etrafımı aramaya ve dokunabildiğim her yere dokunmaya başladım.

Sağıma dönüyorum yan yana dizilmiş demirler, soluma dönüyorum yan yana dizilmiş demirler. Ne tarafa dönersem döneyim nereye dokunursam dokunayım yan yana dizilmiş demirler.
Biraz daha etrafımı ellerimle taradım ve demirlerin arasından parmaklarımı çıkarmak aklıma geldi.
Ellerimi demirlerin arasından uzattım..
Sert..
Bir o kadar da yumuşak..

Ve beynime düşünceler hücum etmeye başladı, onlar aklıma geldikçe ben daha çok ellerimi demirlerin arasından uzatmaya başladım..
Bir kere..
İki kere..
Üç...
Dört...
Ben..
.
.
Ve yine aynı, sonuç hep aynı. 
Sert ama bir o kadar da yumuşak, ıslak, soğuk, yaşamayı hissettiren ama bir o kadar da ölüm kokan madde..
Toprak..

Bulunduğum ortamı idrak etmek için etrafa dokunmayı bırakıp olduğum yerde durdum..
Zaten başka da çarem yoktu.
Düşündüm. 
Kare şeklinde dizilmiş yan yana demirler ve demirlerin ardında ki sert aynı zaman da yumuşak olan madde..
Ve idrak ettim..
Ben bir kafesin içerisindeydim..
Ben bir kafes ile toprağa gömülmüştüm..