Yamaguchi final projesi için çizecek bir şey bulamamıştı. Tsukishima'nın da sergi için bir fotoğraf çekmesi gerekiyordu.
Translation of "The Art of Loving You" by that_one_weird_fangirl on AO3.
🥇 #1 - tsukkiyama
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hinataaa yardım eeet," diye sızlandı çilli çocuk, kafasını sertçe kafenin masasına vurduğunda, tüm gün boyunca yaptığı gibi. Final projesi yaklaşırken stresin ötesindeydi.
"Yams neden beni çizmeyi denemiyorsun?" dedi yüzü sevinçle parlayan günışığı topu, ardından kafasına bir darbe aldı parlak siyah saçlı erkek arkadaşından. "Aptal, eğer seni çizerse F alır."
Yamaguchi önündeki çifti izlerken onlar tekrar kavgaya başlamadan önce tarçınlı çöreğinden bir lokma aldı. Cidden, çiftin her zaman ve her yerde kavga edebilmesine mi şaşırmalıydı yoksa bu ikilinin 2 yıldır çıkıyor olmasına mı emin değildi.
"Hey, siz çocuklar benim tatlı küçük Tadashi'min başını ağrıtıyorsunuz" Suga, Tadashi'nin kesinlikle cennetten gönderildiğine kanaat getirdiği senpaisi, Yamaguchi'nin nerdeyse ağlamak üzere olan ve kafasını duvarlara vurmak isteyen halini fark etmiş gibi araya girdi.
"Ne çizmeliyim? Kimi çizmeliyim? Ne zaman çizmeliyim? Huh?" Yamaguchi, zihnine akın eden bu düşüncelerle mücadele etti. Suga, her zaman olduğu gibi takımın annesi oluyor (bu arada selam Daichi!) elini Yamaguchi'nin omzuna yerleştirdi ve ona sıcak bir gülümseme sundu.
"Tadashi, sakin ol. İlk olarak bana senin bu projenin neyle ilgili olduğunu anlat tamam mı?"
Yamaguchi derin bir nefes aldı, "Profesör bize çizmemiz için bir konu verdi, aslında bir kişi, bize sevdiğimiz bir şeyi hatırlatan bir kişi," durdu, bu kısmı söyleyip söylememekte kararsız kaldı, romantik olarak sevdiği kimsenin olmadığını. (İşletme Yönetimi kursundan Oikawa-senpai hariç)
Suga başını salladı ve devam etmesi için onu teşvik etti. "Çalışmalarımızın üniversitenin sanat galerisinde sergileneceğini söyledi ama benim hala çizecek hiçbir şeyim yok!"
Suga saçını karıştırdı, "Şimdi, şimdi sakin ol tamam mı? Hala zamanın var değil mi? Neden kampüsün etrafında biraz yürümüyorsun, belki ilgini çeken birini görürsün?"
"Ben...... Evet..... Sanırım yapacağım" Yamaguchi eşyalarını çantasına tıkmaya başladı, ayağa kalktı ve hızlıca "görüşürüz" diye mırıldandı kafeden çıkmadan önce.
İşte, Sugawara'nın sesinin gücü.
Yamaguchi, Suga-senpai'nin önerisi üzerine kampüsün etrafında yürüdü. Spor salonuna gitti ama basketbol ve rugby takımındaki neredeyse herkes gerçekten kaba görünüyordu ve Yamaguchi onları çizmek istemedi, teşekkürler ama kalsın.
Modellik klübüne doğru yöneldi. Elbette, onlar güzeldi, hatta mükemmeldi. Onların güzel, simetrik yüzleri ve kıvrımlı vücutları vardı ama Yamaguchi bunlara karşı hiçbir şey hissedemedi.
O her zaman duygularıyla resim yapar ve bunu sanatına aktararırdı. O bu özel duyguyu hissetmek istiyordu. Adını koyamadığı o özel duyguyu.
Yamaguchi iç çekti. Adamım, bu gerçekten yorucu olacak. Birazcık rahatlama umuduyla meditasyon parkına gitti. Bu, onu gördüğü andı.
Bal rengi gözleriyle uyumlu sarı saçları ve yüzünde sıkılmış bir ifade. Nedendir bilinmez, Yamaguchi göğsünden yayılan bir sıcaklık hissetti. Bu çocuk....... Bu çocuk ona bir şeyler hatırlatıyordu........ patates kızartması.
Acaba, o çocuk da patates kızartmasını sever miydi?
Yamaguchi hızlıca eskiz defterini çıkardı ve adamı çizmeye başladı. Saçlarından başladı, ama ondan önce bu sahneyi ezberlemeye çalıştı. Çilli olan, onun burnunu deftere aktarmakla o kadar meşguldü ki adamın çoktan gittiğini fark etmedi.
Ve en kötüsü de,
Yamaguchi onun ismini bile bilmiyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
