De Vloek

1. Hoe het begon

Tessa schoot wakker. Langzaam kwam ze recht. Ze duwde haar warme donsdeken voorzichtig weg, waardoor een koude tinteling over haar lichaam heen liep. Onwillekeurig plaatste ze eerst haar linkervoet uit bed en dan pas haar rechter. Ze had gehoord dat als mensen met hun verkeerde been uit bed stapten, ze nogal chagrijnig konden zijn. Tessa wist niet zeker welke voet haar goede of slechte was, maar aangezien ze linkshandig was, bedacht ze dat het logisch zou zijn als ze voor haar linker koos.
De vloer was ijskoud, ze hinkelde vlug naar de kast, waaruit ze een paar donkerblauwe sokken haalde, een losse broek en een leuk T-shirt. Daarna liep ze naar het raam toe en schoof de gordijnen open. Het was vroeg in de ochtend, de zon durfde zichzelf nog niet te tonen en kroop daarom voorlopig veilig weg achter de heuvels aan de horizon, een zacht licht uitstralend. Tessa zag hoe eekhoorns speels over de bomen heen renden en voor de zoveelste keer bewonderde ze het leven dat de dag met zich meebracht. Verliefd was ze, op het groen en de dieren en de mensen. Al van toen ze zich nauwelijks bewust was van haar bestaan had het gevoeld alsof ze een speciale connectie had met deze wereld.

Ze besefte dat ze vroeger wakker was dan normaal en besloot naar de tuin te gaan. Tessa wist precies welke tredes kraakten en welke veilig waren om haar voet op te plaatsen als ze haar ouders en twee zussen niet wou wakker maken. Muisstil daalde ze de trap af. Voorzichtig trippelde ze de gang door tot ze bij de achterdeur kwam. Ze glipte naar buiten en meteen begroette een vriendelijke tocht haar oren en hals. Het gras kietelde haar tenen, de wind speelde liefkozend met haar haar. Genietend van de morgen voelde ze ineens vacht langs haar benen strijken. Ze keek omlaag en zag een grijs bolletje wol dat haar enkel spinnend met haar kopje masseerde. Tessa hurkte neer en liet haar handen door de pluizige vacht glijden. Bijna dansend van genot liet het beestje zich vallen in het groen.
'Wat ben jij toch een schattig katje, Milou', giechelde Tessa.

Mijmerend ging ze neerzitten in het gras. Pas dan besefte waarom alles vandaag nog fantastischer aanvoelde dan normaal: vandaag was de dag dat ze exact tien jaar van dit mirakel mocht genieten. Over ongeveer een halfuurtje zouden haar ouders buitenstormen en 'Gelukkige verjaardag!' gillen, terwijl Emmi en Zoë haar in de lucht gooiden en kietelen tot ze bijna stierf van het lachen. Dan zouden opa en oma nog even langskomen voor thee, haar drie kussen op de wang geven, en een heleboel chocolade. En morgen haar verjaardagsfeestje. Tessa moest glimlachen wanneer ze dacht aan haar vrienden, die zo van haar hielden en och, wat hield zij ook van hen. Haar wereld was één groot spel en ze bleef maar winnen, gelukkig was ze, en geliefd.

Natuurlijk was ze nog te jong om te beseffen dat zoiets niet lang zou blijven duren.

'Hoi', klonk een stem plots. Tessa schrok waardoor het katje halsoverkop de struiken in rende.
Ze draaide zich om maar herkende de figuur waarbij de stem hoorde niet. Het was een meisje, al leek ze niet helemaal mens, omdat haar huid licht doorzichtig en groenig was. Blond, sliertig haar viel ziekjes omlaag, twee grijze ogen puilden uit een misvormd gezicht, bedekt met builen en bobbels. Nooit had Tessa gedacht dat ze zoiets gemeens zou denken over een ander persoon, maar dit meisje was ronduit afgrijselijk lelijk.

'Sluit je ogen, meisje. Ik ben niet mooi om naar te kijken.'
Tessa deed wat de geest zei want ze was bang dat als te lang keek, ze misselijk zou worden. Ze voelde hoe een lichaam voor haar in het gras plaats nam.

'Hoe heet je?'
Hoewel haar stem eigenlijk warm en zweverig was, kon Tessa aan niets anders dan het afgrijselijke gezicht denken wanneer ze antwoordde.

'Mijn naam is Tessa.'
'En hoe oud ben je, Tessa?'
'Vandaag word ik net tien jaar', verklaarde ze trots.
'Oh goden. Tien jaar pas. Zo jong.'
Tessa snapte er niks van. Waarom vroeg ze naar haar leeftijd om die daarna af te kraken? Zìj vond tien jaar anders al niet mis.
'Luister, Tessa,' De stem klonk dichterbij. 'Ik ga je even aanraken, niet schrikken, oké?'
'Oké.'