De Vloek

2. Een opdracht

VIER JAAR LATER

Met de bovenkant van zijn hand veegde Ilja het zweet van zijn voorhoofd. Het was muffig en warm onder de auto, maar het dradenwerk voelde vertrouwd aan. Omdat hij zo geconcentreerd met de moersleutel aan het werk was, merkte hij niet dat iemand de zaal binnenkwam.

'Wil je even een tandje komen bijsteken, Ilja?'
De stem herkennend kroop Ilja al lachend vanonder het chasseau. 'Wat ben je weer grappig, Pajo.'
De man had een grijsblauwe overall aan. Zijn donkerblonde haar stond in een kuifje omhoog en zijn gezicht was bedekt met bruine vegen. Vriendschappelijk klopte hij zijn vriend op de rug. 'Altijd hé. Wat zie ik, Ilja? Je bent bijna groter dan ik! Hoe lang is het geleden, makker?'
'Twee jaar, misschien?'
'Goh, twee jaar...'
Ilja liet de moersleutel in zijn gereedschapsriem glijden. 'Alles oké met de jongens?'
Pajo knikte ongemakkelijk. 'Min of meer... Ze zijn wat gestrest en daardoor wordt er heel wat gevochten.'
'Niets veranderd, met andere woorden,' lachte Ilja. 'Maar, Pajo, ik blijf niet lang. Kan ik wat spullen lenen? Ik heb een opdracht gekregen.'
'Tuurlijk, jongen, volg me maar.'

Pajo's bende bestond uit een stuk of dertig man. Vroeger, toen Ilja jong was en woonde onder dit dak, waren ze nog maar met negen. Het was goed dat de bende zoveel was uitgebreid, maar als het te snel evolueerde zouden ze op den duur met té veel zijn. Zou het Pajo dan nog lukken de massa op een efficiënte manier te besturen?

'Vertel me eens over die opdracht', beveelde Pajo. De plooien in zijn gezicht stonden serieus.
'Ooit gehoord van de Rode Salamander?' vroeg Ilja. Pajo werd lijkbleek en sprong geschrokken voor Ilja. 'Je doet toch geen zaken voor die bende?'

Beledigd zette de jongen een stap vooruit, zodat Pajo gedwongen was hem in zijn donkerbruine ogen aan te kijken. 'Denk je echt dat ik een bende die jonge meisjes als slaven verkoopt zou helpen?'
'Kijk, ik heb je niet veel gezien de laatste twee jaren en ik weet niet wat je doet in de tijd dat je weg bent', verdedigde Pajo zichzelf.
'Alsof ik me zomaar zou verlagen tot zo'n niveau! Zo goed ken je me toch al? De beweging waar ik tijdelijk deel van uit maak wil de acties van de Rode Salamander beëindigen. In ruil voor mijn hulp geven ze me informatie.'
Pajo zuchtte en legde zijn hoofd in zijn handen. 'Ben je nog altijd bezig met dat onderzoek?'
'Ik zal nooit opgeven.'
'Vergeet haar gewoon, Ilja. Ze is weg en ze zal niet meer terug komen.'
'Verdomme, Pajo!' riep Ilja uit. 'Het is je bloedeigen zus waarover we het hebben! Hou je dan niet-'
'Natuurlijk hou ik van haar!' schreeuwde hij. Tranen glinsterden in zijn ogen. Zijn hoofd was rood van woede. 'Mijn... zus...' Eensklaps zakte hij ineen, Ilja zag hoe hij moeite had om te blijven staan.
Hij legde een hand op de schouder van de bijna snikkende Pajo. 'We vinden haar terug. Ik beloof het. Die twee jaar lang heb ik niet met mijn vingers gedraaid. Sterker nog, ik ben iets op het spoor.'
Pajo's hoofd gloeide. Hij bezat een breed gezicht en robuust gestalte en had daardoor veel autoriteit, maar vanbinnen was hij zo kwetsbaar als een glazen beeldje. Langzaam keek hij met een wanhopige blik naar Ilja. 'Vertel me alles', fluisterde hij.
Ilja opende zijn mond maar werd meteen onderbroken door de stem van een jong bendelid. 'Ilja!'
De twee figuren draaiden zich om en ontdekten een jongen met ravenzwart haar. In zijn hand klemde een envelop. 'Rohn!' zei Pajo. Het jongetje knikte verlegen naar zijn baas en wendde zich toen opnieuw naar Ilja. 'Een boodschap!'
Ilja nam de envelop aan, scheurde hem open en begon te lezen. Zijn ogen gleden steeds sneller over het papier, tot hij het woedend verkeukelde en naar de andere kant van de gang gooide.
'Verdomme!'
'Wat is er mis?' vroeg Pajo. 'Dreigbericht van de Rode Salamander. Ze weten van onze plannen. Blijkbaar is er een meisje ontsnapt en ze denken dat wij erachter zitten, hoewel ik duidelijk met de anderen heb afgesproken nog geen reddingsacties te ondernemen.' Hij maande zichzelf tot kalmte en liep verwoed richting de uitgang van het gebouw. 'Ik moet met hen gaan praten. Hoe dom kunnen ze zijn om mij niet in te lichten van hun plannen?!'
'Ga je nù?' vroeg Pajo verbaasd. 'Is het niet beter om morgenochtend te vertrekken? Het is al bijna avond en-'
'Genoeg met de bezorgdheden. Ik ben geen klein kind meer, ik red het wel.'
Ilja voelde hoe zijn vriend zijn arm vast greep. 'Waarom kies je er juist de Rode Salamander uit, Ilja?' gromde de man. 'Zij zijn het sluwst van alle bendes in deze regio.'
Ilja rukte zijn arm los uit de greep. Zonder Pajo aan te kijken siste hij: 'Ze zijn het sluwst maar ook het onredelijkst. Wat ze doen is intolerant. Ik krijg de kans om er een stokje voor te steken. Ga je me echt tegenhouden, Pajo?'
Zonder verder nog een woord te zeggen beende hij naar buiten.
Pajo keek hem met verontruste ogen na. Dan merkte hij dat Rohn hem aangaapte. 'Gaat het wel?' vroeg hij met zijn hoge kinderstem. Pajo wendde zijn gezicht af. 'Wat sta je daar nog te doen, etter?' snoof hij. 'De toiletten maken zichzelf niet schoon.'

Vergeet niet te voten en te commenten als je dit een leuk hoofdstuk vond! Een follow is ook altijd leuk :) Xx Anna.