De Vloek

5. De Vloek en Ilja's verleden

Tessa moest bijna lopen om Ilja bij te houden, met reusachtige passen zoefde hij door het doolhoof. Ze wist dat als ze hier verdwaalde, ze de weg nooit meer terug zou vinden.
Hij bleef staan aan één van de zovele grijze deuren en gebaarde naar Tessa. Voorzichtig duwde ze tegen het hout en ze belandde meteen in een volledig witte kamer. Hij was niet groot, er paste net een dun eenpersoonsbed, bijtafeltje, lamp, kast en een tapijt in. De voorwerpen leken niet bij elkaar te passen, ze plakten beschaamd tegen de muren aan.
Hoewel het vrijwel niets voorstelde voelde Tessa zich zo gelukkig met deze kamer. Een bed, enkel en alleen voor haar! Het tapijt voelde zacht onder haar tenen. Aan de linkermuur hing een schilderij met een zeelandschap.

'Slaapwel', mompelde Ilja, en hij maakte aanstalten om weg te gaan. 'Wacht!' riep Tessa. Geërgerd draaide hij zich om. 'Wat?' snauwde hij.
Beteuterd keek Tessa naar hem op. Hij was even zo vriendelijk geweest, maar nu hij de opdracht had gekregen haar in het oog te houden was ze plotseling een reusachtige last. Was ze zo erg?

'Mensen haten me. Het is niet gewoon een gevoel, het ís echt zo.'
Ilja zweeg en keek haar in de ogen.
'En jij weet waarom, hè?' vroeg ze zacht.
Hij zuchtte en ging zitten op het bed.
'Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat het De Vloek is.'
Tessa huiverde. Het was datgene waarover Pajo en Ilja aan het praten waren in die kamer. Het klonk niet echt als iets prettigs.

'Wat is dat?'
'Je hebt ons gesprek toch afgeluisterd? Heb je dan niets opgevangen?'
'Jawel, maar...'
'Vooruit,' zuchtte Ilja, en hij begon zijn verhaal. 'Oude legendes vertellen het verhaal van een man, donker van haat. Geen mens kon een greintje goedheid in zijn ziel ontdekken. De tijd dat hij leefde deed hij niets anders dan zo veel mogelijk negatieve gevoelens over de wereld verspreiden: jaloezie, afgunst, wraak, eenzaamheid, verdriet. Hij was zó slecht, dat zijn duistere ziel zelfs nog ná zijn dood bleef bestaan. Boeken stellen het voor als een donkere schaduw die van lichaam naar lichaam reist. Die schim is wat we De Vloek noemen.'
'Maar dat is toch onmogelijk!' sputtert Tessa.
'Zodra De Vloek zich in het lichaam van een persoon vestigt,' vervolgde Ilja, haar opmerking negerend. 'Zoekt hij naar het grootste geluk van die persoon. Wat is de zin van zijn leven? Wat maakt hem het gelukkigst? Het is op dat moment dat de schim zijn naam waarmaakt: hij plaatst een vloek op de ziel van zijn Slachtoffer en zorgt ervoor dat dat bepaalde gelukspunt wegvalt.'

Stilaan begon Tessa het te snappen. 'Dus voor ik die Vloek kreeg was ik-'
'Je was waarschijnlijk heel geliefd,' vervolgde Ilja. 'Waardoor nu exact het omgekeerde gebeurt.'
Aangedaan zakte Tessa neer op het bed. Tranen sprongen in haar ogen. Waarom bestond er zoiets als dit? Zei haar moeder niet altijd dat er niets mooiers bestond dan de liefde? Waarom moest dát dan net van haar worden afgenomen? Was het echt een straf omdat ze té veel werd lief gehad?

Ze voelde een warme hand op haar rug. Met waterige ogen keek ze op naar de jongen naast haar. In zijn ogen glinsterde een emotie, maar liefde was het niet, want ook hij zou nooit in staat zijn haar leuk te vinden op de manier waarop zij hem nu al geweldig vond. Die gedachte maakte het alleen nog erger en ze liet zich tegen de schouder van Ilja vallen, hoewel ze wist dat hij dat niet leuk zou vinden.
Maar in plaats van haar opzij te duwen liet hij haar liggen en binnen enkele seconden was zijn mouw doorweekt van de tranen.
'S-sorry', fluisterde ze.
Ilja antwoordde niet maar ze voelde hoe zijn blik door haar haren brandde. Het snikken ging nog even door tot Ilja plots zei: 'Er bestaan twee manieren om van de Vloek af te komen.'

Verrast maakte Tessa zich los van Ilja's arm. 'Wat? Hoe? Welke?' piepte ze.
'De eerste manier is dezelfde waarop jij De Vloek waarschijnlijk hebt ontvangen. Tessa, was er een moment waarop je voelde dat er iets veranderde? Een ontmoeting met een persoon die iets gedaan heeft?'
Tessa wist dat er iets was geweest, ongeveer zes jaar geleden, maar ze had de herinnering verkreukeld tot een propje papier en het ergens in een lege ruimte gegooid, bedoeld om nooit meer te betreden. Maar enkele zaken kon ze zich wel nog herinneren...
'Er was een meisje...' zei ze onzeker. 'Ze heeft iets met me gedaan, maar de rest is een waas... Sindsdien bezit ik De Vloek, denk ik. Het past allemaal in elkaar nu.'
'Dus je hebt écht De Vloek', mompelde Ilja bedachtzaam. 'Dat meisje, hoe zag ze eruit?'