De Vloek

9. Een bloederige boodschap

Tessa zag wel dat Ilja zich zorgen maakte. Elke dag zat hij op zijn kamer, vermeed hij sociaal contact en als Pajo vroeg om op haar te letten, bracht hij geen woord uit. Hij was bleker, zijn haren warriger, zijn blik ijziger. Hij was veranderd, niet bepaald in positieve zin.

Hij had haar niet meer gesproken sinds die avond op de trapjes voor de basis. Ze had moeten weten dat hun gesprek van drie dagen geleden niets betekend had voor hem, het besef dat het effectief zo was kwam muurhard aan. Hij zou nooit van haar houden. Ze moest het accepteren. Maar dat was niet zo simpel als het bij de rest altijd was geweest. Het ging veel moeilijker dan bij de andere mannen, haar ouders of zélfs haar zussen. Misschien omdat hij iets nieuws was in haar leven, iets dat ze eigenlijk niet zou willen opgeven. Wie weet, als ze de manier zouden vinden om de Vloek te verslaan...

Met veel druk duwde Tessa de spons op het metaal van de auto. Ze was blij dat ze uiteindelijk toch iets kon doen voor de bende, al was het maar zoiets banaals als auto's wassen. Er was niet veel volk in de Zaal; slechts vier of vijf mensen liepen hier rond. De rest was vast gaan eten.

Plots voelde ze een tik op haar schouder. Een beetje geschrokken draaide ze zich om. Erik grijnsde. 'Wat doe je dat lekker, die auto wassen.'
Zijn opmerkingen jaagden Tessa de stuipen op het lijf. Ze deed haar mond open om iets te zeggen maar toen ze besefte dat ze helemaal geen antwoord klaar had, draaide ze zich maar weer om en deed ze verder.
'Negeer me niet, babe.' Omdat de bijklank in zijn stem zo dwingend en gevaarlijk was, stopte Tessa met wassen en draaide ze zich weer om naar hem, maar met haar gezicht naar de grond gericht.
'Ik vroeg me af of je met mij iets wou eten.'
De plotse vriendelijkheid van zijn zin verbaasde haar zo hard, dat haar mond openviel. Eten met haar...? Maar dat wou toch niemand!
'Wat wil je eten dan?' Het was een stomme vraag, maar Tessa was in paniek. Er klopte iets niet. Het kon niet kloppen. Onmogelijk.
'Ik heb nog wat geld over.' zei hij. 'We kunnen-'
Hij werd onderbroken door een luide kreet. 'PAJOOOO!'
Rohn rende als een kip zonder kop door de zaal tot hij bij zijn baas kwam, die met een moersleutel in de hand nog aan een auto sleutelde.
'Wat is er?'
'Boodschapper... Anti...Sala... Mander...' hijgde Rohn. 'Bloed', voegde hij eraan toe. Pajo leek de situatie meteen door te hebben. 'Haal Ilja', beveelde hij. Die liet een protesterend geluid horen. 'NU!' riep Pajo. Rohn schrok en sprintte weer uit het zicht.

Pajo beende de zaal uit, Erik en Tessa volgden hem op de voet. Toen ze dichtbij de ingang kwamen, zagen ze een grote massa, gegroepeerd rond een lichaam.

Even later merkte Tessa dat Erik zich bij zijn vrienden tussen de massa had opgesteld. Zwijgend schoof ze naar voren tot ze zich op de eerste rij van het schouwspel bevond. Pajo knielde neer bij een lichaam dat er niet meer levend uitzag. De vloer rondom hem was bedekt met bloed, in zijn schouder kleurde een lelijke wond. Hij droeg een T-shirt met het embleem van de Anti-Salamanders, maar er zaten scheuren in. Zijn postuur verraadde dat hij nog niet zo oud was; zeventien, misschien zestien jaar.
'Water!' riep Pajo. 'En verband!' Twee jongens liepen meteen naar achteren.
'Doe geen moeite', klonk plots een jonge stem. 'Spaar je verband... voor de volgende slachtoffers.'
De groep werd op slag stil en staarde gespannen naar het lichaam. De jongen probeerde zich te bewegen, maar kreunde hard. Pajo suste hem en hielp hem in een comfortabele positie.
'Niet praten', zei hij. 'Vanaf je beter bent, kan je alles vertellen.'
'Er is geen tijd.' De jongen hoestte bloed uit.
'De Rode Salamanders... Ze vielen onze basis aan... Ze wisten waar we waren... Mijn leider en ik waren de enige overlevenden... Hij vocht tegen hen... Ik ben zo snel mogelijk hierheen gelopen... Om deze boodschap over te brengen...'
Zijn ogen daalden af naar Ilja, die naast Tessa was komen staan zonder dat ze het gemerkt had.
De jongen draaide zijn hoofd, wat een onmogelijke actie leek. 'Ilja, je moet ernaar toe... Anders komt hij hierheen... En doet hij hier hetzelfde.'
Ilja's uitdrukking verstarde. Hij knikte en rende de ruimte uit. En zonder er bij na te denken, liep Tessa hem achterna.

'Ilja!' riep ze. Zonder te stoppen keek hij achterom. 'Ga terug, Tessa!' riep hij. 'Het is te gevaarlijk!'
'Nee!'

Ilja baande zich een weg door het sneeuwlandschap en Tessa zat hem op de hielen, maar na enige tijd werd de ruimte tussen de twee steeds groter en groter. Tessa kon Ilja niet meer bijhouden, afgemat viel ze neer in de sneeuw. De sneeuw nam bezit van haar lichaam, ze voelde hoe haar huid langzaam bevroor. Zelfs als ze de weg naar de basis nog zou terugvinden, had ze de kracht niet zichzelf recht te trekken.

Hier sterf ik, dacht ze. Misschien sterft de Vloek wel met me mee?

Terwijl haar bewustzijn langzaam wegsijpelde, voelde ze twee sterke armen. Ze tilden haar op en verwarmden haar lichaam. Zo droeg Ilja haar met zich mee naar de basis van de Anti-Salamanders.