MİHRİMAH

9.Bölüm

Merhabaaaaa ballarım 👐
Sizden yine çooook özür diliyorum .
Ama geçerli sebeplerim var onun için kusuruma bakmayın. Bölümü yine geç attım. 

Heyecanlı bir bölüm bizi bekliyor 😃
Bol bol yorum ve oy atmayı unutmayın güzel okuyucularım 😘💙

Medyadaki Mihrimahın acı versiyonu😔

Bölümü okurken şarkıyı dinlemenizi tavsiye ederim😌

Keyifli Okumalar...

" Karanlığı ikiye bölecek tek şey , sessizliktir.. "

Göklerdeki  yıldızlar bir bir sönerken , memleketeki karanlık göklerde kanat çırpıyordu.
İçime yine bir korku tohumu serpildi.
Hâla umudum var mıydı? Bilmiyordum ama ilerleyen zamana karşı umutlarım
bir bir tükeniyordu.

Kendime gelemiyordum, gelmem günlerimi , aylarımı , yıllarımı bile alıyordu. Nasıl bir işin içindeydim , nerdeydim ? Hiç bir fikrim yoktu .
Tek bildiğim şey beni zor günlerin bekliyor olmasıydı.

O canavarla aynı evde olmak , onunla aynı havayı solmak bile kulağa çok korkutucu geliyordu. Onun o karanlık gözlerinde kayboluyordum, kendimi kaybediyordum. Onunlayken hızlanan kalp atışlarımı dindiremiyordum.

Peki bu hızlanan kalp atışlarımın sebebi ondan sadece korkuyor olmamıydı?

Tanrım bana neler oluyordu?

Bir anda değişen hayatım benim dengemi alt üst etti. Bazen ben eski Mihrimah mıydım diye düşünmeden edemiyordum?
Sahi ben hâla o eski Mihrimah mıydım?
Sanmıyordum?

Eski Mihrimah güçlüydü, herşeye rağmen güçlüydü.
Ama şimdi kendimde o gücü bulamıyordum, tek bir kelime bile edecek takatim kalmamıştı.

Kendimi deniz kıyısına atılmış bir ceset gibi hissediyordum.
Kendimi değersiz bir çöp gibi hissediyordum.
Kendimi atılmış bir oyuncak gibi hissediyordum.

Nefes alan bir ölüydüm. Kirli bir nefes!

Bana, benim ona kıydığımı söyledi .
Ben Mihrimah Esir , Korhan Karabey'e kıymıştım! Kendimi tutamayıp kahkaha atmaya başladım. Odada sadece benim kahkahalarımın sesi duyuluyordu.

Gerçekten deliriyordum. Bu adam beni delirtiyordu. Beni dengesizleştiriyordu.
Ben kendimi tanıyamıyordum artık.
Kendimden nefret etmeye başladım.
İğrenç bir kişiliğe dönüşüyordum.
Güçsüz, kaltağın tekiydim.

Karanlık odada sadece gördüğüm tek şey zifiri karanlıktı. Hissettiğim tek şey koca bir karanlık!

Kendimi karanlıkta parlayan beyaz yatağa attım. Biraz uyumaya ihtiyacım vardı , sonrasında da ...?
Sonrası yoktu . Belki de bu korkunç kabustan hiç uyanmamalıydım.

Kirpiklerimi yavaşça kapatıp kendimi uykuya teslim ettim.

~~~

" Korhan sen delirmiş olmalısın ! "

Tufanın endişeli sesi kulaklarımda yankılandı. Benim için endişelendiği bariz ortadaydı. Ama bu benim yumuşak davranacağım anlamına gelmezdi. Sonuç olarak tufan,  o piç kurusunun mekanıma geleceğini biliyordu ve bana tek bir kelime dahi etmemişti.