Finn | ✔️ vervolg "Andrea"

1/ collega

Buiten regende het pijpenstelen, ondanks dat het hartje zomer was. Finn was blij met zijn nieuwe regenjas die hij met een blik naar buiten vanochtend toch had aangetrokken.

Hij haastte zich de brede trappen op naar het neoclassicistische gebouw dat hij sinds vandaag zijn kantoor mocht noemen.

Dit museum was één van de meest vooraanstaande musea in het land en was gespecialiseerd in antieke geschiedenis.

Finn had twee jaar in het onderwijs gestaan, maar in tegenstelling tot zijn beste vriend Theo Marshall had Finn absoluut geen voeling met het lesgeven. Hij was maar al te blij geweest toen hij deze aanbieding had gekregen en had niet getwijfeld om te solliciteren voor deze begeerde positie van onderzoeker aan een bekend museum.

De enige die niet blij was, was zijn vriendin Poppy. Finn zuchtte even en schudde zijn hoofd.

Aan haar ging hij vandaag niet denken. Dit was zijn eerste dag en hij wilde dat hij dit goed ging doen.

Eenmaal in de grote inkomhal deed Finn zijn kap af en ging met zijn linkerhand door zijn donkerblonde lokken die tot aan de bovenkant van zijn nek vielen. Hij ritste zijn regenjas los en keek zoekend rond, op zoek naar een reflecterend oppervlakte.

Zodra hij het getik van hoge hakken op de gladde stenen vloer hoorde, draaide hij zich om en glimlachte.

"Finn Harris?" vroeg de vrouw met een korte blonde bob. Ze schudde stevig Finns uitgestoken hand. "Ik ben Heather Barrett. Fijn om je eindelijk te ontmoeten."

"Insgelijks, Heather," grijnsde Finn.

"Kom maar met mij mee. Ik leid je even rond in het museum en neem je dan mee naar onze onderzoeksruimtes. Je bent precies op tijd. Vandaag zijn een aantal pas opgegraven objecten uit Toscane aangekomen, samen met de collega die verantwoordelijk was voor die opgraving. Ik zal jullie zo aan elkaar voorstellen. Je natte regenjas kan je ophangen, geef die maar aan mij, hoor."

Dankbaar trok Finn zijn regenjas uit en overhandigde die aan Heather. Onder zijn regenjas droeg hij een beige broek met een lichtbruine zachte trui en lichtgrijze sneakers.

Terwijl Heather druk de filosofie van het museum uitlegde en hem rondleidde doorheen de werkruimtes achter de schermen van het museum, voelde Finn zich steeds meer op zijn gemak. De objecten die het museum in de loop van de jaren had verzameld.

"Zo. Dit is de werkkamer van één van onze beste onderzoeksters hier in huis. Net zoals jou is zij gespecialiseerd in de geschiedenis van de oude hoofdstad van het Romeinse Rijk." Heather opende de deur en glimlachte breed.

"Andrea, ik heb je nieuwe collega mee. Finn Harris, ontmoet Andrea Goodridge."

De ruimte voor hem werd gedomineerd door een grote glazen tafel, waarop de scherven van een amfoor waren gelegd. Over deze scherven stond een knappe vrouw gebogen, gekleed in een strakke zwarte kokerrok met een wit hemd. Ze balanceerde op hoge hakken en haar lange lichtbruine haren waren opgestoken in een nette knot.

Haar handen bevroren op de scherven en ze keek op, recht in de blauwe ogen van Finn. Finns mond viel open toen hij haar groenbruine irissen ontmoetten.

Even bleven ze elkaar aanstaren. Finn werd meegezogen in herinneringen die opeens ongevraagd opdoemden. Hij zag Ree's vrolijke glimlach vanuit een zongebruind gezichtje, omgeven door lokken die donkerblond waren afgeschoten door de Romeinse zon. Hij hoorde haar schalkse lach net nadat hij haar iets had toegefluisterd in een kille barokke kerk. Hij rook haar parfum terwijl ze samen in een rokerige wijnbar zaten, omgeven door vrienden.

"Andrea, dit is Finn Harris. Hij is deel van jouw team voor de opgravingen in Toscane. Zou je het zien zitten om hem wegwijs te maken bij ons?"

Ree was de eerste die zich herstelde en ze glimlachte breed naar Heather. "Ja, natuurlijk, dat is geen enkel probleem. Dankjewel, Heather." Met een knikje liet Ree verstaan dat Heather kon gaan, wat Heather ook prompt deed.

De deur viel achter haar in het slot en even bleef het stil.

Ree's ogen namen langzaam Finn op, alsof ze hem nog nooit had gezien. Even sloot Finn zijn ogen en duwde de herinneringen vastbesloten weg.

"Wij zijn nu bezig met de stukken die we hebben gevonden in een villa uit de eerste eeuw voor Christus dicht bij Siena," begon Ree, terwijl ze gebaarde naar de dozen die achter haar stonden. "Het is één van de meest belangrijkste opgravingen van de laatste jaren. We hebben een zo goed als intacte buste gevonden, al verschillende juwelen in een uitstekende staat -"

"Andrea," begon Finn zachtjes, maar Ree bleef stug doorpraten.

"Ons team bestaat uit nog twee andere onderzoekers, Jack en Cedric. Hen zal ik je straks aan je voorstellen. Ik weet zeker dat zij je graag gaan mogen -"

"Ree!"

Ree viel stil.

"Ga jij me echt als een vreemde behandelen?" vroeg Finn, terwijl hij naar de tafel liep. Haar handen hadden een groot stuk scherf opgepakt, waar ze nerveus over streek.

Ree zei niets. Haar groenbruine ogen staarden Finn nietszeggend aan.

"Verdomme, Ree. Stop met me zo aan te kijken," snauwde Finn. Hij wreef over zijn slapen. Hij snakte opeens naar een whisky, maar dat was natuurlijk geen optie.

Ree sloeg haar ogen neer. Even dacht Finn dat zijn hart zou breken. Hij zag hoe haar handen even trilden, en instinctief nam hij haar hand vast.

"Het spijt me," verontschuldigde Finn. "Ik had je hier absoluut niet verwacht. Het spijt me dat ik zo uitviel naar je. Ik ..." Finn aarzelde en wist niet wat hij moest zeggen.

Ree slikte. Finn wreef met zijn duim over de rug van haar hand. Het verbaasde hem dat haar huid zo zacht aanvoelde.

"Hoe gaat het met je? Ik heb jaren niets meer van je gehoord, net zoals ..." Even haperde Finn.

Na die vluchtige romance in Rome met zijn beste vriend en die rampzalig was uitgedraaid, was Ree verdwenen na haar studies aan Birkbeck. Zelfs met haar goede vrienden Daniel, Chloé en Laurel had Ree al het contact verbroken.

Finn was woedend op Theo geweest nadat hij was teruggegaan naar zijn ex-vriendin Lise. Het had bijna gezorgd voor een onherstelbare breuk tussen de twee vrienden, maar daar was het gelukkig niet toe gekomen.

"Chloé gaat zo blij zijn om te weten dat je goed terecht bent gekomen."

Ree slikte opnieuw. "Het gaat goed met mij," antwoordde Ree. "Ik heb nog een jaar in Italië gestudeerd en ben daar blijven plakken bij een paar opgravingen in het zuiden van het land. Ik werk pas een paar maanden voor dit museum, maar ik ben blij om terug thuis te zijn," vertelde Ree verder. "Het was nooit mijn bedoeling om Chloé of Laurel ongerust te maken," voegde Ree eraantoe.

Finn zei niets. Het had geen zin om Ree erop te wijzen dat ze nooit had geantwoord op de berichtjes van haar vriendinnen.

"Het maakt niet uit. Ik ben blij dat alles goed met je is. Je ziet er fantastisch uit. Geschiedenis doet wonderen voor je, lijkt mij," grijnsde Finn.

Ree grijnsde terug. Het was alsof de jaren tussen hen wegvielen.

"Moet je kijken naar deze scherven." Ree gebaarde naar de scherven op de tafel en haar handen puzzelden met de stukken. "Kijk naar die inkepingen."

Finn keek op haar neer en voelde hoe een warm gevoel bezit van zijn lichaam nam.