Finn | ✔️ vervolg "Andrea"

5/ scheiding

"Ma-ham!"

Andrea begroef haar gezicht in haar handen terwijl ze met haar heup de voordeur achter haar in het slot duwde. Ze was net terug van het museum of haar kinderen eisten al meteen haar aandacht op.

Killian, die nu in de herfst zestien zou worden, kwam de trap afgerend. Hij was het evenbeeld van zijn vader, met grote lichtblauwe ogen en blonde haren die waren afgeschoten door de zomerzon. Killian werd op de voet gevolg door zijn veertienjarig zusje Moira, die net zoals haar broer haar vaders lichtblauwe ogen had geërfd, maar de donkere haren van Andrea had meegekregen.

"Hallo, wildebrassen. Waar is jullie broer?" vroeg Andrea, voordat ze haar tas aan de kapstok hing en haar hoge hakken uitschopte. Haar jongste zoon en nakomertje Sean zou over een paar dagen acht jaar worden.

"In de tuin, verdiept in een nieuw boek," rolde Killian met zijn ogen. "Mam, heb je het grote nieuws al gehoord?"

"Killian, schat, laat mij heel even binnenkomen en een kopje thee klaarmaken. Ik heb een lange dag op het werk gehad," zei Andrea, terwijl ze haar haren naar achter streek. De kinderen volgden haar op de voet terwijl Andrea naar de heldere keuken liep.

"Moira, lieverd, waar is je vader?" vroeg Andrea, na een blik op de lege keukentafel. Finn had vandaag zijn vrije dag gehad en Andrea had half verwacht dat het eten al klaar zou zijn als ze thuis zou komen. Onder haar voeten kraakten de planken toen ze naar het gasfornuis liep en de waterketel op het vuur zette. Doorheen het grote raam kon ze inderdaad haar jongste zoon zien zitten onder de perenboom. Haar evenbeeld was verdiept in een dik boek.

"Bij oom Theo," antwoordde Killian ongeduldig, terwijl hij op het aanrecht ging zitten. "Mam, luister nou eens," begon hij, maar Andrea draaide zich verbaasd om.

"Wat doet je vader bij Theo?" vroeg Andrea. Ze sprong op toen ze haar hand langs het gasvuur streek. "Auw, verdomme."

Sissend van de pijn stak Ree haar hand onder het water. "Moira, geef de keukenhanddoek aan, alsjeblieft. Killian, in de koelkast ligt een tube brandwondecrème, als je die even wilt pakken."

Snel gaf Moira haar moeder de keukenhanddoek en Killian schoof haar de zalf toe. "Dank je, lieverds. Sorry, het was echt heel druk in het museum."

"Maakt niet uit, mam. Ik maak wel even je kopje thee," antwoordde Moira. Ree streelde met haar niet-verbrandde hand over het hoofd van haar dochter en ging toen aan de keukentafel zitten.

"Goed, Killian, wat doet je vader in hemelsnaam bij Theo?" vroeg Ree, terwijl ze de ijskoude zalf op haar hand aanbracht.

Killian haalde zijn schouders op. "Papa zei dat oom Theo eindelijk het licht had gezien."

Ree rolde met haar ogen. "En daarom vindt je vader het een goed idee om jullie alle drie alleen te laten? Jullie hadden het huis kunnen afbreken!"

Dit keer was het de beurt aan Killian om met zijn ogen te rollen. "Ma-ham. We zijn geen baby's meer. En daarbij, papa is nog niet zo lang weg. Een kwartiertje, gok ik."

Moira knikte toen ze een kopje thee voor haar moeder inschonk. "En je moet toegeven, mam, we zijn alledrie veel handiger dan jou."

"Dat is enkel iets dat jullie vader jullie heeft wijsgemaakt," zei Ree duister, terwijl ze een slokje thee nam. "Dank je, Moira."

Moira en Killian wisselde een veelbetekenende blik met elkaar. "Nou, voordat papa vertrok, mompelde hij iets over een 'eens een bedriegster, altijd een bedriegster.' Wat zou hij daarmee bedoelen?"

Bij die woorden keek Ree op. Ze morste wat thee op haar rok, maar dat merkte ze nauwelijks. "Dus Theo heeft eindelijke het licht gezien?"

Killians mond zakte open. "Dat is exact wat papa zei. Wat bedoelen jullie daar in hemelsnaam mee?

Ree schudde haar hoofd. Het huwelijk tussen Theo en Lise was het schoolvoorbeeld geweest van een ongelukkig huwelijk waarbij beide echtgenoten elkaars leven zuur probeerden te maken. Ree had het contact met Theo en Lise nooit echt terug opgenomen, maar Theo was nog steeds Finns beste vriend.

"Dat oom Theo eindelijk gaat scheiden," antwoordde Ree. "Daarom dat je vader naar Theo is gegaan."

"Wat heeft papa met die scheiding te maken?"

"Omdat je vader Theo's beste vriend is. Als jouw beste vriend Alex ziek is, ga jij toch ook naar hem toe?"

"Ja, om ook ziek te worden," legde Killian geduldig aan zijn moeder uit. "Ik denk niet dat dat de reden is waarom papa naar oom Theo is."

Andrea moest haar best doen om niet in het lachen uit te barsten. Dit was zo typisch Killian.

"Jij bent een deugniet. Wacht maar tot je vader thuis is," zei Ree, die haar kopje thee leegdronk.

"Want dan gebeurt er wat?" vroeg een diepe stem achter hen.

"Papa!" Moira vloog op haar vader af. "Hoe was het bij oom Theo?" vroeg ze.

De kinderen waren altijd al gek geweest op oom Theo, hun suikeroom die hen ook schandelijk verwende. 

"Met oom Theo ging alles goed. Oké, jongens, ga jullie broer Sean losscheuren uit zijn fantasiewereld en ga met hem even het park in. Ik wil jullie moeder alleen spreken, zonder luistervinken."

"Maar pa-hap," begon Killian, die onmiddellijk zijn mond hield bij het zien van zijn vaders strenge blik. "Oké, goed, we zijn al weg."

"Jullie zijn voor het donker terug!" gilde Ree haar kroost achterna, voordat ze opstond en Finn een kopje thee maakte.

"Wat is er met je hand gebeurd?" vroeg Finn, die zijn armen rond het middel van zijn vrouw sloeg toen hij achter haar stond. Hij rook haar parfum en begroef zijn gezicht in haar hals.

"Verbrand aan de waterketel," antwoordde Ree. Finn kuste haar hals en Ree reageerde door haar schouderbladen tegen zijn borst aan te drukken.

Het voelde goed om zijn armen rond haar te slaan te voelen, haar warmte tegen zijn lichaam.

"Hm-hm," antwoordde Finn, terwijl hij de haren uit de nek van zijn vrouw streek en het bovenste van haar ruggengraat kuste.

"Wat is er precies gebeurd?" vroeg Ree. De lucifer trilde in haar hand toen ze het vuur terug aanmaakte.

Finn zuchtte. Hij hoefde het gezicht van zijn vrouw niet te zien om de pijn te kunnen aflezen.

Ree en Finn waren al zestien jaar gelukkig getrouwd. Sinds die avond in Rome had Finn geen leven meer zonder Ree kunnen voorstellen. Ree had hem drie prachtige kinderen gegeven. Ze vulden elkaar perfect aan en hadden een goed huwelijk.

Toch was de vriendschap tussen zijn vrouw en zijn beste vriend nooit meer hersteld.

"Lise heeft hem opnieuw bedrogen. Dit keer kon Theo het niet meer accepteren en heeft haar buiten gegooid," antwoordde Finn.

"Arme Theo," reageerde Ree, die de waterketel op het vuur zette en zich omdraaide naar haar man. Finn trok haar dichter tegen zich aan en kuste zijn vrouw op haar slaap. "Ik weet het, lief."

Finn voelde de spanning in het lichaam van zijn vrouw. Het bleef stil tussen hen, totdat de waterketel begon te fluiten.

Ree maakte zich los uit de armen van haar man en schonk een kopje thee in. "Ik hoop dat hij nu gelukkig kan worden," zei ze, toen ze het theeblik terug in de kast zette.

Finn keek naar zijn vrouw. "Ik denk niet dat hij ooit nog gelukkig zal worden, Andrea. Lise heeft heel veel kapot bij hem gemaakt."

Ree ging tegenover hem aan de keukentafel zitten. "Wat bedoel je? Heeft hij al plannen?"

Finn zuchtte. "Hij heeft een aanbieding gekregen om voor een Amerikaanse kostschool in Connecticut te werken. Hij gaat het aannemen."

Ree staarde naar haar handen. De opaal glansde zachtjes in de middagzon. "Het gaat een klap voor de kinderen zijn. Zeker voor Sean." Ze sloeg haar ogen op en Finn speurde naar een vorm van berusting.

"Ik weet het," antwoordde hij, opgelucht toen hij zag wat hij wilde zien.

Ree glimlachte en leunde naar voren. Finn voelde haar zachte lippen tegen zijn mond." Ik ben blij dat ik met jou getrouwd ben, lieverd."

Finn kuste haar terug. "Ik ook schat, ik ook."