Finn | ✔️ vervolg "Andrea"

2/ breuk

"Hey, sorry dat ik later ben," hijgde Andrea, terwijl ze haar natte trenchcoat uittrok en over haar stoel drapeerde. Met een hand ging ze doorheen haar knot, die losser werd getrokken.

Finn keek nauwelijks op van het halssnoer dat voor hem op de tafel lag. Hij had een professioneel vergrootglas in zijn linkerhand om naar de details te turen.

Zonder iets te zeggen schoof hij een vergrootglas naar haar toe, dat Ree gretig voor haar oog hield. Ze ontfermde zich over de bijpassende armband, terwijl ze een pincet van de werktafel nam om zo fijner te kunnen werken.

Na de geslaagde opgraving in Toscane waren Finn en Andrea ongeduldig om hun onderzoek verder te zetten. Ze waren nu al bijna een anderhalf jaar collega's en de samenwerking tussen hen verliep naadloos. Het was alsof ze elkaar zonder woorden verstonden en gedachten konden lezen.

Finn was blij dat ze hun vriendschap die ze hadden opgebouwd op de universiteit, hadden kunnen verderzetten. Hij besefte dat hij Ree enorm had gemist, haar slimme opmerkingen en haar zonnige humeur.

Zo werkten ze allebei een paar uur in stilte verder. Pas toen Ree haar bevindingen op haar werklaptop ingaf, viel haar blik voor het eerst op Finn.

Finn voelde zich vandaag helemaal niet lekker. De vorige avond had na een slaande ruzie zijn vriendin Poppy de deur gewezen en haar kleren door het raam op straat gegooid.

De waarheid was dat de relatie tussen hem en Poppy nooit goed had gezeten in de eerste plaats. Poppy snapte niet waarom Finn per se zijn carrière als DJ niet vaarwal kon zeggen en haatte het feit dat hij een goedbetaalde baan in het onderwijs had opgegeven om langere dagen in een museum te werken.

"Alles goed?" vroeg Ree zachtjes. Ze sloot zachtjes de laptop.

Finn zuchtte en haalde een hand door zijn blonde lokken. "Nee, eigenlijk niet," antwoordde hij. Hij legde het halssnoer neer en leunde naar achteren.

"Ik heb Poppy gisteren op straat gezet," ging Finn verder.

Het was typisch Ree dat ze daar niet meteen op reageerde. Iedere andere vriendin van Finn, zoals Chloé Burns, zou op een dramatische toon alle slechte eigenschappen van Poppy hebben opgesomd en hem hebben gefeliciteerd omwille van het feit dat hij een einde aan zijn relatie had gemaakt.

Ree raakte voorzichtig zijn hand aan. "Wil je erover praten?" vroeg ze, terwijl haar vingertoppen zijn knokkels streelden.

Finn haalde zijn schouders op. "Niet meteen."

Even bleef het terug stil tussen hen. Finn hield van de stiltes tussen hen. Ze voelden nooit zwaar en beladen aan, maar eerder als een adempauze, waarin ze beide ruimte aan de andere gaven.

Ree wierp een blik op haar horloge. "Waarom lassen we geen vroege middagpauze in? Mijn appartement ligt hier vlak om de hoek. Ik heb nog een fles Lagavulin van zestien jaar oud staan, onaangebroken," glimlachte ze naar Finn.

Finn grijnsde bij het horen van dat idee. Hoe wist Ree nou weer dat die fles één van zijn favorieten was? "Dat klinkt fantastisch."

Ree's appartement was inderdaad vlakbij. Ree gebaarde naar de grote lichtgrijze sofa die de woonkamer domineerde, voordat ze neerhurkte voor de barkast en er twee kristallen glazen en de beloofde fles whisky tevoorschijn toverde.

"Je woont hier prachtig," complimenteerde Finn Ree, terwijl hij ging neerzitten en rond zich heen keek. Op de een of andere manier voelde hij zich meteen thuis hier, tussen de met duidelijk met liefde uitgezochte voorwerpen die in de ruimte stonden. Even bleven zijn ogen rusten op het grote abstracte schilderij tegenover hem, in warme aardetinten geverfd.

"Dankjewel," zei Ree, die naast hem in de sofa ging zitten en Finn zijn glas met een donker amberachtige kleur overhandigde.

Finn nam een slok en proefde onmiddellijk de rokerige en intense turfsmaak waarvoor deze whisky bekend stond. Naast hem nipte Ree van haar glas en leunde achterover. Ze had haar hoge hakken uitgeschopt en had haar voeten naast haar in de sofa gelegd.

Hij zette het glas op het bijzettafeltje naast hem en zag dat er een foto van hem en Chloé op de top van de Sint-Pietersbasiliek stond ingelijst. Even glimlachte Finn bij de herinnering en fronste toen.

"Als ik echt eerlijk moet zijn," begon Finn, terwijl hij naar Ree keek, die hem aankeek met haar grote groenbruine ogen, "dan had ik nooit gedacht dat ik de eerste was die mijn relatie zou verbreken."

"Hoe bedoel je?" vroeg Ree en bijna onmiddellijk had Finn spijt van zijn woorden. Theo had nog altijd de moed niet opgebracht om Lise de deur te wijzen, waar ze thuishoorde.

"Nee, laat maar," zei Finn. Hij reikte naar zijn glas en voelde hoe de whisky hem een zetje gaf.

"Of nee, ik laat het niet." Finn draaide zich om naar Ree en zocht met zijn donkerblauwe ogen haar ogen op. "Ik weet exact wat er tussen jou en Theo is voorgevallen, Ree. Ik weet dat het zijn acties waren die jou naar Italië hebben gedreven, weg van hier, weg van hem." Hij nam haar hand vast en begon sneller te praten.

"Ree, ik wist niet wat ik kon doen. Ik wist toen al dat je beter verdiende. Iemand die volledig voor jou zou gaan, ik -"

Met haar hand op zijn borst drukte Ree hem naar achteren. "Stop, Finn. Alsjeblieft," fluisterde Ree. "Alsjeblieft. Niet nu. Niet nu vlak nadat je relatie verbroken is. Ik kan dat geen tweede keer aan. Alsjeblieft."

Finn leunde terug.

"Het spijt me, Ree. Echt waar." Met zijn duim streek hij een losgeraakte haarlok terug achter haar oor.

"We kunnen het best iets te eten gaan zoeken voordat we dronken op kantoor verschijnen," glimlachte Finn. Hij stond op en trok Ree omhoog, die naar hem glimlachte.