Asr-ı Saadete Özlemle Bir Bakış

2. Bölüm (acı)

Bir düğüm düşünün açmaya çalışıpda başaramayınca umutsuzluğa düşüren bir daha da uğraşmassınız hemen kesip atarsın o düğümü neden biliyor musun? çünkü umudunuzu kaybedersiniz umut öyle şeyleri dize getirirdi yapamam dediğini bile yaptırır herkesin kendine ait bir düğümü var onu açmakta sizin elinizde ben düğümümü çözmek için okumam lazım okuyup annemi babamdan kurtarmam lazım ben Zeynep düğümümden başka anacından başka bir şey düşünmeyen görmeyen.
otobüsden indiği eve doğru yürümeye başladım ama gittiğim yolları hep az insanların olduğu yerden gitmeyi tercih ederim sanki bir hüznümü anlayacakmış gibi geliyor.
Evin bahçe kapısına geldiğimde başımı iki yana sallayıp besmele çekerek girdim bahçeden geçip eve geldiğimde kapıyı açıp besmele ve ayetel kürs-i okuyarak eve girdiğimde salonda annem kuran okuyordu kardeşlerimde yanına oturmuş annemi dinliyordu çantamı bırakıp bende annemin yanına oturup dinlemeye başladım. Geldiğimi bir yet Âsaf fark etmişti ama ses çıkarmamıştı annem kuran'ı bitirdikten sonra fark etmişti beklemediği için irkilse de en sonunda sarılmıştı. Annem sofrayı kurmak için kalktığında bende odama gidip çarşafımı çıkarıp elimi yüzümü yıkadım babam gelmeden yemeğimizi yemiştik buna alışmıştık çünkü babam geldiğinde kimse çıkmazdı odadan onun yüzünü görmeyi istemezdi. Yemeği yedikten sonra Âsaf ve Meryem odaya gitmiştiler üçümüz tek oda da kalıyorduk bende sofrayı toplayıp bulaşıkları hallettim tepsinin içerisine de iki bardak çay ve bir bardak da meyve suyu koyup Kendime bir fincan kahve yaptım annem ve Âsaf nasıl içiyorsun acı dese de seviyordum işte salona ilerleyip anneme çayını verip odaya ilerledim Âsaf'a çay' o alırken yüzünü buruştursa da gözlerimi devirip Meryem'e de meyve suyunu verdim bende kahve mi alıp masama bıraktım baş ucumda ki çekmeceden de defterimi alıp oturdum masama içimden ne geliyorsa yazdım sadece bilmiyorum ne yazdığımı sadece yazıyordum yüreğim söylüyordu kalemim yazıyordu gözlerim ise şahitlik ediyordu yazmayı bitirdikten sonra defteri kapatıp yerine bıraktım yazdığımı okumazdım belki evlenirsem sevdiğim adama verirdim o okurdu bende dinlerdim ama annemi babamla yanlız bırakamazdım Bunu düşünemezdim.

5 saat sonra...

Kitap okumaya öyle dalmıştım ki kapının sertçe vurulmasıyla irkildim kalkıp kapıyı açmak için çıktım kapıda annemi de görünce odaya tekrar geri döndüm. Kapının sesine Âsaf'la Meryem de uyanmıştı onları yanıma alıp yatağa iki tarafıma da yatırdım ve şarkı mırıldanmaya başladım bunu ne için yaptığımı üçümüzde biliyorduk babam yine eve gelip bir bahane buluyordu anneme bağırıp hırpalıyordu ama elimizden bir şey gelmiyordu annemi korumak için çıkacaktım ama bu sefer beni ve kardeşlerimi hırpalıyordu bana bir şey olmazdı ama Âsaf ve Meryem herşeyimdi onlara bir şey olmasını istemiyordum içerden ses geldiğini duyunca annemi dövdüğünü anladım yataktan kalktım .

-Âsaf siz burada durun sakın salona gelmeyin uyumaya çalışın ben zaten kapıyı kitliyicem size bir şey olmayacak tamam mı ?

Odadan çıkmadan anahtarı alıp kapıyı kitledim salona geldiğimde bir çok şeyin kırıldığını gördüm bunu es geçip babamın yanına gittim tekrardan vurmak için kaldırdığı elini tutup hiddetle bağırdım

-Yeter! Anladın mı Yeter vurma artık bu kadını dövme artık bundan sonra bu kadını dövmeyeceksin bu kadına elin kalkmıyıcak anladın mı beni ?

- bana karşı mı geliyorsun sen kimsin lan sen bana karşı geleceksin senin dilin fazla uzadı ne zamandır sende dayak demiyorsun deyil mi ? Âsafla Meryem nerede sakladın mı onları ne kadar saklarsan sakla onları bulurum ben anladın mı sizin benden kurtuluşunuz yok bunu anlayın artık!

Yanağımda hissettiğim sızı ve yere düşen bedenimle birlikte karnıma ve sırtıma aldığım darbeleri hissetmiyordum bedenim alışmıştı artık kulaklarımda annemin feryadı yardım çığlıkları vardı hepsine bir perde arkasından kısık bir açıyla bakıyordum sanki vücudumda ki darbelerin yerini hafif sızılamalar olduğunda Babam bizim odaya yöneldiğini anladım kapıyı açmaya çalıştığında açılmamıştı kapıyı kitlemekle çok iyi yaptığımı şimdi daha iyi anlıyorum ama kalkmam lazımdı deyil mi onları korumam gerekiyordu bu sefer olmazdı bundan sonra olmazdı. Tekrardan bana yönelen adımların ne için geldiğini biliyordum

-Ne o korumak için kapıyı mı kitledin?şimdi anahtarı bana ver!

-Hayır!asla vermem bu sefer olmaz bundan sonra olmaz!

Saçlarımda hissettiğim sızıyla çığlık atmamak için dişlerimi sıktım yüzüme aldığım darbeler yüzünden ağzımda oluşan metalik tat miydemi bulandırıyordu. Gözüm kararıyordu en sonda saçımı bıraktığında gücümün tükendiğini hissettim ardından bağırış sesleri kapının hiddetle kapanmasıyla son buldu karanlığıma kapılmadan son duyduğum ses annemin ağlama ve hıçkırık sesiydi sonrası karanlık.....