You are the king, baby I'm your queen.

Κεφάλαιο 2

-
"Πώς τολμάει να κοντεύει στην κόρη μου αυτός ο διεστραμμένος!"

"Μητέρα, είναι αλήθεια αυτός ο κυρίαρχος του Κάτω Κόσμου... ?"

"Όλη μου την ζωή άκουγα φρικτές περιγραφές για το πως είναι..
Μα μαμά,δεν έχει καμία σχέση με αυτά που έχω διαβάσει!"

Η Περσεφόνη με τα γαλανά της μάτια βλέπει την εξοργισμένη Δήμητρα με ένα ερώτημα στο βλέμμα της.
Απελπισμένα η Περσεφόνη προχώρησε μέσα στο μονοπάτι του δάσους προς την κατεύθυνση του σπιτιού τους χωρίς απάντηση.
-
-
-
*μία βδομάδα αργότερα *
-
-
" Αυτά τα κατάμαυρα αμυγδαλοτά του μάτια, κρύβουν κάτι.. κάτι σκοτεινό και ταυτόχρονα μαγικό! Είχαν πολλά να πουν. Πολλά να δείξουν. Θέλω να τα ξανά αντικρίσω. Δεν πιστεύω την μητέρα πως είναι τόσο σκληρός.. Δεν είχε καμία πρόφαση να μου κάνει κακό.. εξάλλου τι έχει να κερδίσει? "

Γέμιζε το μυαλό της η Περσεφόνη με διάφορα ερωτήματα που μόνο ο Άδης μπορούσε να γεμίσει αυτά τα κενά.
Για μέρες συνεχόμενες η μόνη εικόνα που είχε στο μυαλό της ήταν αυτός λίγα δευτερόλεπτα πριν εξαφανιστεί.. Και η τελευταία του φράση που τριγύριζε στο μυαλό της..

"θα ξαναγυρίσω Δήμητρα!"

Αυτή η φράση την στοιχειώνει..

"Τι να σημαίνει άραγε? Θα ξανά γυρίσει στον κόσμο των θνητών? Γιατί.. ? Και γιατί η μητέρα μου έχει τόση αντίρρηση να επικοινωνώ με άντρες..? Έχω ανάγκη για προσωπική ζωή και θέλω να μην είμαι εξαρτημένη από την μητέρα μου! "
-
-
-
Εκατοντάδες μέτρα κάτω από την γη, την ίδια ακριβώς στιγμή.. μέσα στο μυαλό ενός δυναμικού Θεού, βρισκόταν μια εικόνα. Μια εικόνα που δεν μπορούσε να διαγράψει..

" her smile was something i didn't know i needed to see.. "

Ένιωθε μισός τώρα, χωρίς αυτήν κοντά του . Τώρα που την έχει γευτεί δεν μπορεί να χορτάσει. Η λάμψη στα γαλανά της μάτια , το πλατύ γλυκό χαμόγελο της, τα σαρκώδη ροζ χείλια της... ο πειρασμός του αυξάνεται όσο την σκέφτεται. Αυτή η ανυπομονησία και ανάγκη για την παρουσία της, του προκαλεί στρες και σύγχυση.. Πέρασαν δεκάδες χρόνια από την τελευταία αίσθηση τέτοιου συναισθήματος. Ωστόσο η παρουσία και η αρνητικότητα της Δήμητρας τον εξαγρίωνε. Η αντίδραση της και η επιρροή που προκαλεί στην Περσεφόνη είναι παράλογη.

Έπιασε στα χέρια του ένα γυάλινο ποτήρι με παγάκια και ένα από τα ακριβότερα whiskey του Κάτω Κόσμου. Τοποθέτησε στα προκλητικά του χείλη το ποτήρι γεύοντας το ποτό.
Έπειτα συνέχισε να κοίτα επίμονα τα μπλε φώτα του Κάτω κόσμου από το μεγάλο του μπαλκόνι σχεδιάζοντας τον τρόπο για να ξανά αντικρίσει την Περσεφόνη και να λύση την παρεξηγημένη του φήμη.
Οι επόμενες μέρες κυλούσαν αργά, με τον Άδη περιμένοντας επίμονα την κατάλληλη στιγμή για να της μιλήσει και να προσπαθήσει να αλλάξει την γνώμη της Περσεφόνης που έφτιαξε για αυτόν με τα στοιχεία που της μετέδωσε η μητέρα της.  Πάνω, δεκάδες μέτρα από πάνω του. Ανάμεσα σε αδιάφορους θνητούς βρισκόταν η Περσεφόνη. Η γλυκιά νεαρή θεά που περίμενε επιμονή για την εμφάνιση του. Ο προσωπικός της χώρος τώρα πια ήταν ανύπαρκτος. Δεν μπορούσε να περάσει στιγμή που θα βρισκόταν μόνη της εκτός σπιτιού της. Η Δήμητρα ζήτησε από τις νύμφες να της κρατάνε συντροφιά και να της κάνουν παρέα όσο θα λείπει στην δουλειά ή όσο θα βρίσκετε ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν ήταν το γεγονός πως δεν εμπιστεύεται την κόρη της που την έκανε να πράξει έτσι... ήταν η σιγουριά που είχε για την επιστροφή του Άδη στον κόσμο των θνητών και για την επίσκεψη του στο χωριό τους.
Αργότερα για μερικές μέρες, ο Άδης δεν άντεχε άλλο να μην μπορεί να την βλέπει αποφάσισε να την επισκεφτεί.. κρυφά!
100 χρόνια νωρίτερα, υπό ακραίες καταστάσεις στην Τιτανομαχία , οι κύκλωπες δώρισαν στον Άδη μια περικεφαλαία που είχε την δυνατότητα να γίνεται αόρατος. Έχουν περάσει δεκάδες χρόνια όμως, και η δυνατότητες εξελίσσονται . Έτσι την μετέτρεψε σε ένα κρεμαστό. Μια ασημένια αλυσίδα.
Έτσι, για 5 μέρες συνεχόμενες παρακολουθούσε την Περσεφόνη φορώντας την αλυσίδα του. Του άρεσε η παρέα της. Απολάμβανε την παρουσιά της κοντά του ακόμη και αν δεν μπορούσε να της μιλήσει.
Βλέποντας την να μαζεύει μπουκέτα λουλουδιών, να ζεσταίνετε από τον ήλιο ενώ καθόταν στο καταπράσινο γρασίδι τον καθησύχαζε. Κοντά της, νιώθει ζεστασιά μέσα του. Κάθε κίνηση της μετέδιδε ζωή και λάμψη.
Μετά από συνολικά 16 ημέρες... ο Άδης αποφάσισε οριστικά πως ήρθε πια η στιγμή!