Liefde gaat verder dan bloed (on hold)

Hoofdstuk 16

Voorzichtig tilde ze haar oogleden op en het beeld danste wazig voor haar ogen. Lucy knipperde een paar keer om het scherper te krijgen, maar het enige wat dat opleverde was een hevige hoofdpijn. 

'Ze wordt wakker,' hoorde ze iemand zeggen. Lucy draaide haar hoofd in de richting van het geluid en herkende de contouren van Kain. Zijn blondbruine haar zat warrig voor zijn ogen en hij staarde haar bezorgd aan.  Hij zat nog steeds op dezelfde plaats en hield haar hand vast. Voorzichtig trok ze deze los en probeerde ze zichzelf recht te zetten. Meteen verschenen nieuwe zwarte plekken op haar ogen en draaierig zakte ze weer naar beneden in Kains armen. 

'Wow! Rustig!,' klonk het. Haar hoofd botste hard tegen de grond aan en iemand zuchtte ongeduldig.

'Niet zo snel! Je hebt rust nodig!,' hoorde ze vervolgens een onbekende stem zeggen. Ze behoorde tot het meisje in het roze trainingspak. 

Lucy keek even rond en zag een grote kring mensen rond zich staan. Ze zag de mollige vrouw en de man in een groen trainingspak. Ook de blonde vrouw met de baby en de twee giegelende meisjes stonden toe te kijken. Eén van hen had een roze telefoon tegen haar oor gedrukt. 

'Wat is er gebeurd?,' vroeg Lucy aarzelend. Ze richtte haar blik nu weer op Kain. Zijn hazelbruine ogen keken haar nog altijd bezorgd aan en hij beet opnieuw op zijn lip, wat Lucy weer een kriebelig gevoel in haar buik opleverde.

'Wel..uum.. Wij waren aan het praten en plots begon je heel scherp te gillen en je staarde naar je arm. Je bleef maar gillen en je keek me aan alsof ik iets moest doen, maar ik wist niet wat. Plots zag ik je ogen wegdraaien en je zakte door je benen. Ik was... uum... net te laat om je op te vangen,' vertelde Kain. Hij wendde zijn blik af en het bloed steeg hem naar de wangen. Hij leek beschaamd te zijn over het feit dat hij haar niet op tijd had kunnen helpen, maar Lucy ging er niet verder op in.

Ze herinnerde zich plotseling wat er gebeurd was en greep opnieuw naar haar arm. Haar huid was gaaf en alle blaren waren verdwenen alsof die er nooit geweest waren. De zilveren armband hing onschuldig aan haar pols te bengelen en hij voelde koud aan tegen haar warme huid. Ze keek verschrikt naar Kain, maar die keek haar niet-begrijpend aan. Hoe kon ze dit nou gedroomd hebben? 

'Waar zijn de wonden? Waar zijn de blaren?,' vroeg Lucy op een paniekerig toontje.

'Wat bedoel je?'

'De blaren op mijn arm? Er zaten grote brandwonden...,' begon Lucy, maar ze stopte midden in haar zin omdat ze zelf doorhad hoe belachelijk dit klonk.

'Je bent erg hard gevallen op je hoofd,' grapte Kain. Lucy begon te blozen en keek even naar de andere mensen. Die begonnen nu ook zachtjes te lachen. Hulpeloos bleef Lucy zoeken naar iemand die haar zou steunen, maar niemand leek haar te geloven. Sommige mensen bleven geamuseerd toekijken terwijl anderen hoofdschuddend wegliepen.

Haar ogen bleven haken bij een paar grasgroene. Een jongen met bruin staarde gefascineerd naar het hele gebeuren. Thomas Bruwier. 

Zijn ogen boorden zich in de hare en Lucy had het gevoel alsof ze een elektrische schok toegediend kreeg. Waarom was hij hier? Instinctief wilde Lucy van hem weglopen, maar ze zag aan zijn blik dat hij haar wel geloofde.  Meer nog, dat hij er alles over wist. Zijn ogen stonden angstig en hij keek voorturend om zich heen. Lucy keek hem vragend aan, maar hij vertrok geen spier. Lang kon Lucy er niet over nadenken want Kain nam haar arm en trok haar recht terwijl hij haar bleef ondersteunen.

'Alles in orde?,' vroeg hij twijfelend en ze knikte instemmend.

'Luister, wil je...misschien...ik bedoel..als je wil natuurlijk.. iets met me gaan drinken?,'  De woorden kwamen hakkelend uit zijn mond en hij sloeg verlegen zijn ogen neer. Het klonk zo schattig dat Lucy haar best moest doen om niet in lachen uit te barsten.

'Natuurlijk,' antwoordde Lucy en een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. Twee lachkuiltjes verschenen en Lucy voelde alweer iets kriebelen in haar buik. Hij nam zijn gsm uit zijn zakken en Lucy dicteerde haar gsm-nummer terwijl Kain de cijfertjes in zijn gsm typte. Ze keek hem in de ogen en wilde hem net een kus op de wang geven wanneer ze een hevige schouderstoot kreeg. Thomas duwde hen beiden aan de kant en was op weg naar de fitnessdeur. Lucy zuchtte diep en zonder afscheid te nemen van Kain liep ze hem achterna.

'Thomas!,' riep ze,in de hoop dat hij zou stoppen. Hij deed echter alsof hij niets hoorde en liep gewoon verder.

'Thomas!,'  riep ze nog eens, maar het mocht niet baten. Thomas begon nu nog sneller te wandelen en Lucy moest moeite doen om hem bij te houden.

'Thomas!! Vertel me over die armband!'