Liefde gaat verder dan bloed (on hold)

Hoofdstuk 2

Mary Evans, een meisjes van 16 jaar oud, is vanmorgen dood teruggevonden in een verlaten steegje. De politie heeft nog nooit zo een vreemde moord gezien, al het bloed was uit haar lichaam verdwenen. Ze vermoeden dat het meisje dit zichzelf heeft aangedaan. Verder wil de poltie geen informatie prijsgeven.

Haar moeder zette de televisie uit.

'Lucy, dit is niet goed voor je, je hoeft daar niet steeds naar te kijken,' smeekte ze. Al de hele ochtend had Lucy alle TV-kanalen overlopen om meer informatie te krijgen over de moord op haar vriendin.

'Mam, ze denken dat dit zelfmoord is! Zelfmoord?! Hoe kunnen ze dat nu denken?,' schreeuwde ze.

Haar moeder haalde haar schouders op. Ze probeerde Lucy te omarmen, maar ze rukte zich los uit de omhelzing.

'Ik heb ze toch die verdomde sms'jes getoond? Ik snap het niet,' ging ze verder.

'Lucy, het is niet jouw schuld,' probeerde haar moeder haar te kalmeren, maar in plaats daarvan barste Lucy in tranen uit.

'Mama,' zei ze tussen twee snikken door,'Als ik die sms'jes had gelezen...' Ze kreeg een krop in haar keel en kon niet verder babbelen. Haar moeder probeerde haar opnieuw te omhelsen en deze keer liet ze het wel toe.

'Het komt allemaal goed, meisje, het komt goed,'  zei haar moeder troostend. Zo vielen ze beide in slaap.

'Lucy ben je er nog?', vroeg Mary haar.

'Ja, hoor' zei ze 'het topje staat je prachtig' . Lucy keek haar vriendin aan en glimlachte. Ze genoot ervan om 's middags te gaan shoppen. Plots echter begon Mary hevig te bloeden uit haar nek.

'Help Lucy, help!!! Help me dan toch,' schreeuwde ze, maar Lucy versteende. Ze kon niets doen en moest hulpeloos toekijken hoe al het bloed het lichaam van haar vriendin verliet.

Badend in het zweet werd Lucy wakker. Ze schreeuwde. Haar moeder werd ook wakker en keek haar angstig aan.

'Het was gewoon een nachtmerrie,' stelde ze haar gerust. Haar moeder knikte begrijpend en sloot opnieuw haar ogen. Lucy keek op de klok. Normaal zou ze pas binnen 5 min opstaan, maar ze kon evengoed nu al opstaan. Ze kleedde zich helemaal in het zwart en deed heel donkere make-up aan. Iedereen mocht weten dat ze in de rouw was.

Ze had helemaal geen honger, maar ze dwong zichzelf iets te eten. Vandaag zou ze voor het eerst zonder Mary naar school moeten en bij die gedachte verschenen er tranen in haar ogen. Ze veegde ze vlug weg en fietste naar school. Wanneer ze hun dagelijkse ontmoetingsplaats passeerde hield, voelde ze een steek in haar hart.

Toen ze het schoolgebouw binnenliep voelde ze zich helemaal leeg lopen vanbinnen. Iedereen staarde haar aan en overal begon men te fluisteren. Voortaan had ze een nieuwe naam, de vriendin van het meisje dat zelfmoord pleegde. Ze negeerde iedereen en liep regelrecht naar Clary. Die keek haar even medelevend aan, maar roddelde dan meteen verder.

'Er komt vandaag een nieuwe jongen op school. Ik hoop dat hij knap is!!,' hoorde Lucy nog net.

Daarna sloot ze haar gehoor af. Wanneer Lucy naar haar kluisje liep zag ze dat het kluisje van Mary, het kluisje naast haar kluisje, al terug bezet was door een onbekende jongen. Hoe durfden ze, Mary was nog niet eens begraven en ze deden al alsof ze hier nooit geweest was.

De jongen was best knap, zwarte haren, een witte huid en blauwe ogen, hij zou helemaal het type van Mary geweest zijn. Daarom negeerde Lucy hem volledig. Hij grijnsde verleidelijk, maar ze had veel zin om die grijns van zijn gezicht te slaan. In plaats daarvan nam ze haar boeken en liep weg. De jongen keek haar verbaasd aan.