~KIRMIZI IPLER~ {ARA VERILDI}

1. BÖLÜM - Dekusquad masum değil

Ilk hikayeme hoş geldiniz. Bu bir bakudeku serisidir. O zaman geçelim!

Izuku'nun ağzından:
Yine sabahlamıştım. Bu aralar gözüme uyku girmiyordu çünkü ne zaman uyusam gerçekten kötü kabuslar görüyordum. Birkaç ay önce annem hastalandı ve hala hastanede yatıyor. O zamandan beri kabuslar görüyorum.

Uykusuzluğum derslerime engel olmaması için piskiyatriye de gitmiştim ama bi yakınıma çok büyük zarar geldiği için kabuslar görmemin gayet normal olduğunu söylemişti. Her uyuduğum da uyuduğumdan pişman olduğum için artık uyumuyordum. Ama yinede antremanlar yapıyodum ve kendimi çok zorladığım için hiç iyi bir durumda değildim. Kimseyi endişelendirmemek için gün içinde beş dakika falan kestiriyordum. Ama artık daha çabuk sinirleniyordum ve gülümsemek için kendimi zorluyordum.

Aslında çocukken de bi zamanlar çok kötü kabuslar görürdüm. Ama o zamanlar annem yanımda olurdu. Bana sarılır ve beni güvende hissettirirdi. Fakat artık o yoktu ve kendi başımın çaresine bakmam gerekiyordu.
Annem hastalandığından beridir gerçekten mutlu olamıyordum. En kötüsü de hastalığıydı.

Doktorlar vücudunda bir hastalık olduğunu ve bu hastalığın 10 yıldır vücudunda büyüdüğünü söylemişti. Ama bu imkansızdı. Çünkü annemin vücudunda ne böyle bir hastalık belirtisi vardı ne de başka bir şey. Daha önce başka sebeplerden dolayı doktora gitmiş ve birçok test yaptırmıştık ama vücudunda böyle bir hastalık gözükmemişti.
Bunun tek bir açıklaması vardı. 10 yıl önce biri kendi özgünlüğüyle annemin vücuduna bu hastalığı koymuş ve birkaç ay önce bu hastalığın aktif olmasını sağlamıştı. Ama kim bunu neden yapsın ki?

Bu düşüncelerden kendimi kurtarıp uykulu bir şekilde odamdan çıktım. Önüme bakmıyorken birine çarpmıştım.

Katsuki: "Önüne baksana inek!"

Onu umursamadan ve tek kelime etmeden yanından geçip gittim. Bu halimle bir de onun aptallığını hiç çekemezdim.
Arkamdan bana bir seyler bağırmaya devam etti ama gram umrumda değildi. Normalde korkardım. Ama artık ilk kez sinirleniyordum.

Katsuki'nin ağzından:

Uyandığımda hala çok uykum vardı çünkü dün gece çok geç yatmıştım ve bunun bütün suçlusu Deku'ydu. Ona ortaokulda yaptıklarımı unutamıyordum ve her ne kadar bunu kabul etmekten nefret etsem de öküz gibi pişmanlık duyuyordum. Bu beni daha da sinirlendiriyordu çünkü ben hiçbir şeyden pişmanlık duymazdım. Neden o aptal inek için üzülüyordum ki?!

Düşüncelerimden sıyrılıp odamdan çıktım ve karşımda Deku'yu gördüm. Uykudan yeni uyandığı için kabarık saçları dağılmıştı ve tek eliyle gözünü ovuşturuyordu. Çok tatlıydı...

Bi dakika ne! Ne düşünüyorum lan ben!

Tabii ki de ona yol vermeyeceğim için onun çekileceğini düşünmüştüm ama o her zamanki sakarlığıyla bana çarpmıştı.

Katsuki: "Önüne baksana inek!"

Ve o anda hiç yapmadığı bir şey yaptı. BENI GÖRMEZDEN GELDI! LAN SEN KIM OLUYOSUNDA BENI GÖRMEZDEN GELIYORSUN!

Yanımdan geçip yürürken ona döndüm ve bağırmaya başladım.

Katsuki: "BENI GÖRMEZDEN GELEMEZSIN DEKU! BENI HAFIFE MI ALIYORSUN!!"

Ama o bunları duymazdan gelip beni iyice sinirlendirmişti. Daha birkaç ay öncesinde benden korkan inek şimdi beni umursamıyordu. O kadar sinirlenmiştim ki! Beni hep görsün hep bana baksın, hep bana hayran olsun derken o beni umursamıyordu!