Άγριες Μέλισσες: Πες μου μονάχα πως μ 'αγάπησες

Πως να τολμήσω να στο πω

 Λίγα λόγια από τη δημιουργό: Καταρχάς ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν, ψήφισαν και σχολίασαν την ιστορία μου. Ήδη η μικρή μου αυτή προσπάθεια έχει πάνω από 7300 αναγνώσεις οπότε σας ευχαριστώ και πάλι. Κανονικά θα δημοσίευα στις 21 του μηνός μα μιας και τελείωσα το κεφάλαιο είπα να το δημοσιεύσω μια βδομάδα νωρίτερα. Η σκέψη μου είναι να γράφω μια βδομάδα oneshot μια κεφάλαιο στη μεγάλη μου ιστορία για να  γράφω για διαφορετικό κόσμο κάθε βδομάδα. Αυτό σημαίνει πως τη Δευτέρα 22 του μήνα θα δημοσιεύσω το oneshot μου για Άγριες Μέλισσες στο σύμπαν της Μικράς Αγγλίας. Στο συγκεκριμένο κεφάλαιο πηγή έμπνευσης αποτελεί πάλι το τραγούδι "Δυο χείλη κατακόκκινα" όπως και στο προηγούμενο ενώ μέσα στο κεφάλαιο έχω προσθέσει και το τραγούδι "Της μιας δραχμής τα γιασεμιά" σε μουσική και στίχους Αττίκ σε ερμηνεία της Δανάης Στρατηγοπούλου. 

Μπορείτε να ακούσετε και τα δύο τραγούδια στα παρακάτω link πριν από το διάβασμα του κεφαλαίου όπως προτείνω πάντα.

Δυο χείλη κατακόκκινα: https://www.youtube.com/watch?v=wQB235ObJ8A

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά: https://www.youtube.com/watch?v=qCEbVffCnSs

Ελπίζω να σας αρέσει και αυτό το κεφάλαιο όπως και τα προηγούμενα και να απέδωσα ρεαλιστικά τους χαρακτήρες.

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο.

Καλή σας ανάγνωση...

Δεν ήταν όνειρο. Αν ήταν δεν θα την ένιωθε τόσο έντονη τη ζεστασιά του φιλιού του. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που ήρθε και κούρνιασε στο μυαλό της και η επόμενη που τη γέμισε ακόμη μεγαλύτερη επιθυμία ήταν πως αυτό το φιλί ήθελε να της το δώσει εδώ και εφτά χρόνια. Από τότε που είχε έρθει στο σπίτι τους εκείνο το τόσο σκοτεινό βράδυ ήθελε να την φιλήσει. Τόσα χρόνια πριν που φάνταζαν σωστή αιωνιότητα στα μάτια της. Άραγε να ήταν αλήθεια όλα όσα της είπε και τι θα έκανε η ίδια αν το ήξερε τότε αναρωτήθηκε για λίγα δευτερόλεπτα.

Σιγά σιγά όμως αυτοί οι συλλογισμοί άρχισαν να απομακρύνονται από το νου της. Τα χείλη του πάνω στα δικά της έκαναν τα πόδια της να τρέμουν. Πίστευε πως μόνο τα χέρια του στη μέση της ήταν η αιτία που ήταν όρθια ακόμη. Το στόμα του τραχύ και ζεστό σαν ήλιος της έδινε αυτό που λαχταρούσε ίσως από πάντα. Μια στιγμή τεράστιας ευτυχίας την κύκλωσε μαζί με την ανάγκη της να τον αισθανθεί ακόμη πιο κοντά της. Η γεύση του την είχε κυριεύσει. Είχε ήδη εθιστεί σε αυτό το συνδυασμό μήλων, κανέλας και κάτι ολότελα δικού του. Πικρή και συνάμα γλυκιά η γεύση του όπως αυτό που είχαν ανάμεσα τους. Αυτός ο άνδρας της χάριζε καημούς και χαρές, πολλές φορές ταυτόχρονα, μα δεν την ένοιαζε ειδικά εκείνη τη στιγμή! Όλα θα τα δεχόταν αρκεί να συνέχιζε να την φιλά όπως τώρα, λες και ήταν ό,τι πιο πολύτιμο για εκείνον!