Άγριες Μέλισσες: Πες μου μονάχα πως μ 'αγάπησες

Μα είσαι πόνος άπονος...

Λίγα λόγια από την δημιουργό: Κατ 'αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους διάβασαν, ψήφισαν και σχολίασαν την ιστορία μου εδώ και στο twitter. Χαίρομαι που έχετε αγκαλιάσει με τόση αγάπη αυτή την πρώτη συγγραφική μου προσπάθεια. Ελπίζω να σας αρέσει και αυτό το κεφάλαιο, μιας και το περισσότερο είναι κατασκεύασμα του μυαλού μου. Το τραγούδι που χρησιμοποίησα για αυτό και το επόμενο κεφάλαιο είναι το "Πόνος άπονος" που ερμηνεύει εξαιρετικά ο Παντελής Θαλασσινός. Νομίζω πως ταιριάζει με το κλίμα του κεφαλαίου και θα σας πρότεινα να το ακούσετε πριν διαβάσετε το κεφάλαιο. Επίσης μέσα στο κεφάλαιο αναφέρομαι και σε ένα τραγούδι του Αττίκ, το "Ζητάτε να σας πω", το οποίο ταιριάζει απόλυτα στον Κωνσταντή, την προκειμένη στιγμή.

Το link για το "Πόνος άπονος":  https://www.youtube.com/watch?v=xBjimBrJrCc

Το link για το "Ζητάτε να σας πω":  https://www.youtube.com/watch?v=EhgUyGLoVJU

Το επόμενο κεφάλαιο από τη μεριά της Ασημίνας θα δημοσιευτεί την Τρίτη στις 9. Ελπίζω όλοι να παραμένετε υγιείς, αισιόδοξοι και δυνατοί. Μην το βάζετε κάτω και να εκτιμάτε όσα έχετε. Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο να είστε όλοι καλά.

Καλή σας ανάγνωση...

Ο Κωνσταντής δεν έχασε το καιρό του. Προσπάθησε να την συνεφέρει με όποιον τρόπο μπορούσε, αλλά δεν έλεγε να ανοίξει τα μάτια της. Η ψυχή του είχε πάει στην κούλουρη και είχε επιστρέψει, όταν ακούστηκε η φωνή της Ρίζως ανάμεσα στο ταραγμένο πλήθος. Η μαία του χωριού ερχόταν προς το μέρος του με την Ουρανία και τον Φανούρη από δίπλα, κρατώντας ένα μπουκάλι κολόνα. Πιο πίσω μπορούσε να διακρίνει τον ανιψιό του, που με κόπο κρατούσε τα δάκρυα του, στην αγκαλιά της γιαγιάς του.

Ευτυχώς η επέμβαση της κολόνιας ήταν πράγματι σωτήρια. Μόλις η Ασημίνα την μύρισε άρχισε να συνέρχεται. Το πλήθος άρχισε να διαλύεται και η καρδιά του Κωνσταντή γύρισε στη θέση της. Αν και είχε ανακτήσει τις αισθήσεις της, ο μεσαίος Σεβαστός έβλεπε πως δεν είχε συνέλθει εντελώς. Έμοιαζε μπερδεμένη και αναστατωμένη και μόλις τα μάτια του συνάντησαν τα δικά της φάνηκε να γίνεται χειρότερα. <<Τι έγινε;>>, ήταν η πρώτη της ερώτηση και η φωνή της ήταν τόσο αδύναμη, που δεν το άντεχε. <<Ζαλίστηκες μάλλον και έπεσες Ασημίνα μου. Καλύτερα να γυρίσεις σπίτι. Θα έρθω και εγώ να σε δω. Το πολύ πολύ να έχουμε τίποτα ευχάριστα!>>, βάλθηκε να της απαντήσει η Ρίζω.

Τόση ώρα από την ανησυχία του ο Κωνσταντής δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά, αλλά μετά την απόκριση της Ρίζως, μπήκαν ψύλλοι στα αυτιά του. Λες να περίμενε και άλλο παιδί από τον αδερφό του η Ασημίνα; Αν και τον Σέργιο τον είχε λατρέψει αμέσως, πονούσε υπερβολικά στην ιδέα και μόνο να αποκτούσε έναν δεύτερο ανιψιό, που θα ήταν παιδί του Νικηφόρου και της Ασημίνας.