8
ตอนที่เรานึกถึงพี่ พี่ก็ลืมเราไปแล้ว
วันนี้ฉันบอกเบลล์ว่าเพื่อนนัดมากินข้าว ซึ่งทางเทคนิคแล้ววินก็นับเป็นเพื่อนของฉันคนนึง ไม่ว่าวินจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ก็ตาม วินยืนรออยู่ข้างตึก วันนี้เขาใส่เสื้อยืดลายอะไรสักอย่างสีม่วง กับกางเกงขาสั้น และรองเท้าผ้าใบ เขาใส่หมวกแก๊ปสีขาวที่มีห่วงติดอยู่สองอัน ทันทีที่เห็นฉัน เขาก็ยิ้ม และรีบเดินตรงเข้ามาหา
"หวัดดี ขอโทษนะ ถ้ารบกวน" ฉันรีบบอกวิน
"ไม่ได้กวน ไม่ต้องขอโทษ" วินหัวเราะเบาๆ "แล้วเราจะกินอะไรกันดี"
"อา... ไม่รู้สิ แต่อย่าแพงมากนะ T_T"
"งั้นกิน... บุฟเฟ่โออิชิ โกลด์ละกัน"
"ทำไมวินใจร้าย TOT" ฉันร้องโหยหวน วินยิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิม "เอาเป็นชุดไก่โดนใจ แล้วแบ่งกันกินคนละครึ่งไม่ได้หรอ"
"โห ซันนี่ ถ้าจะทำขนาดนี้ เลี้ยงน้ำแข็งเปล่าฉันเลยก็ได้นะ" วินหยอก
"อ้าว ได้หรอ *O*"
"จะคุ้มค่ารถที่มาไหมวะเนี่ย" วินบ่นพร้อมกับอมยิ้มหน่อยๆ
"หรือแซนวิช?" ฉันเสนอเมื่อนึกขึ้นได้ว่าฝั่งตรงข้ามมีร้านแซนวิชอยู่
"อ๋อ ได้นะ" วินพยักหน้าสองสามที ก่อนจะเดินนำไปที่ทางม้าลาย เขากดปุ่มสัญญาณ แล้วถอยกลับมายืนข้างฉัน
"ตั้ง 130 วินาที น้านนาน" ฉันบ่น
"124 แล้ว" วินหันมาบอก ทำไมเขาถึงมองโลกในแง่บวกได้ขนาดนี้ สุดยอดจริงๆ "แล้ว... งานเป็นไงบ้าง"
"ก็ดี" ฉันยิ้มแห้งๆ งานของฉันวันนี้ก็คือหาข้อมูลเหมือนเดิมนั่นแหละ ฉันไม่ชอบหรอก แต่มันก็คืองานที่ต้องทำ เพราะฉะนั้น... จะบ่นไม่ได้
"พี่โจให้เธอทำอะไรอ่ะ"
"ก็... หาข้อมูลทั่วไป ร้านไหนอร่อย ที่ไหนน่าไปเที่ยว อะไรแบบนี้" ฉันตอบอ้อมแอ้ม
YOU ARE READING
(TH) You're my sun, hot, burning, but so beautiful.
Teen Fictionพี่ซันไม่ได้ขี้อ่อย พี่ซันแค่เป็นคนใจดี จำไว้!