(TH) You're my sun, hot, burning, but so beautiful.

5

5

เหมือนเจออัศวินในชีวิตจริง

ฉันเชื่อท้อป

ฉันเลือกที่จะโทรหาเขาแทนในตอนเช้า ถึงท้อปจะงัวเงียไปหน่อย แต่สุดท้ายเขาก็บอกทางจนฉันขับมาถึงที่หมายได้อย่างปลอดภัย ฉันภูมิใจในตัวเองมาก ทั้งเรื่องที่ขับรถมาคนเดียวได้ และไม่โทร หรือส่งข้อความไปหาพี่ซันเลย แม้ในใจลึกๆ จะวาดภาพว่าเขารีบตื่นมารอโทรศัพท์ฉันก็เถอะ แต่ฝันยังไงก็คือฝัน ความเป็นจริงเขาอาจจะนอนอยู่ข้างแฟนของเขาก็ได้

ฉันขอบคุณท้อป กดวางสาย ดึงกุญแจรถออก และทันใดนั้น...

Sun is calling you.

พี่ซัน...

พี่ซันโทรมาจริงๆ

ฉันหลับตาปี๋ด้วยความตื่นเต้น และประหม่า ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็มีความดีใจอยู่ในนั้นด้วย ฉันสูดลมหายใจลึก กระแอมไอ กดรับด้วยมือที่สั่น และริมฝีปากที่คลี่ยิ้มออกมาช้าๆ

(ซันนี่ >O<)

"คะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปรกติเหมือนว่าไม่ได้รอรับโทรศัพท์เขาเลย

(เป็นไง หลงป่ะเนี่ย ถึงยัง ขับได้ป่าว ถึงไหนแล้ว) ฉันได้ยินเสียงเฮฮาออกมาจากปลายสาย เดาว่าเขาคงชวนเพื่อนมาเล่นเกมที่บ้านล่ะมั้ง

"ถึงแล้วค่ะ"

(ถึงไหน?)

"ถึงที่ทำงาน" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงภูมิใจนิดๆ ที่ไม่โทรหาเขาสักแอะ

(จริงป่ะเนี่ย o_O) พี่ซันร้องออกมาเสียงดังอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

"ค่ะ" ฉันตอบยิ้มๆ รู้สึกดีใจที่เขาโทรมา

(ดีแล้วๆ)

"แต่ไม่แน่ใจว่าจะออกจากที่จอดรถได้หรือเปล่า" ฉันเผลอพูดสิ่งที่คิดอยู่ในหัวออกมา เนื่องจากตอนขับเข้ามาในลานจอดรถ ฉันพบว่ามันค่อนข้างซับซ้อน และยังไม่เห็นป้ายบอกทางสักอัน

(ออกจากที่จอดรถไม่ได้?) เขาถามซ้ำ แล้วหันไปหัวเราะ เหมือนว่า... เรื่องของฉันคือเรื่องตลกที่เขาเอาไว้เล่าให้เพื่อนฟัง (พี่ว่า... น้องขับมาถึงนี่แล้ว ยังไงก็ออกได้ค่ะ) พี่ซันหัวเราะต่อ