(TH) You're my sun, hot, burning, but so beautiful.

3

3

บทจะแสนร้ายก็คาดไม่ถึงเลยทีเดียว

สรุปวันนี้ฉันก็ยังแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าเพื่อรีบไปขึ้นบีทีเอส แล้วนั่งวินต่อมาที่สตูดิโอเหมือนเดิม ให้ทำไงได้ก็พี่ซันไม่มาช่วยบอกทางนี่นา แต่ก็ขอบคุณที่เมื่อวานอุส่าห์เดินคุยเป็นเพื่อนจนฉันถึงคอนโดโดยสวัสดิภาพ แต่จากนั้นพี่ซันก็หายไป ไม่ได้ติดต่ออะไรมาอีก แหงล่ะ เขาเป็นนักแสดงนะ จะมายุ่งอะไรกับเด็กฝึกงานอย่างฉัน

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังอดรู้สึกใจหายไม่ได้ รู้สึกว่ามีอะไรอีกตั้งมากมายที่อยากจะถาม อยากจะคุยกับเขา...

หน้าที่วันนี้ของฉันคือหาร้านอาหารน่าสนใจสำหรับเทปหน้า ฉันก็นั่งกูเกิ้ลไปเรื่อยตามเดิมจนตาแทบปิดเนื่องจากความเหนื่อยล้า เมื่อคืนถึงห้องเกือบห้าทุ่ม ต้องตื่นมาตั้งแต่แปดโมง ฟังดูนอนเพียงพอก็จริง แต่ฉันก็ยังแอบเพลียนิดหน่อย ใครว่าอาทิตย์แรกของการฝึกงานไม่ค่อยมีอะไรทำ ไม่จริงเลยสักนิด แค่วันแรกฉันก็ต้องออกไปแบกของตากแดดตากลมแล้ว ส่วนพี่ซันก็ขยันหัวเราะตอนเห็นฉันกลายร่างเป็นกรรมกรเสียจริง ไม่รู้ตลกอะไรฉันนักหนา หรือแค่กำลังมองทางอื่น

"หวัดดีเบลล์" ฉันทักเบลล์ที่เพิ่งมาถึง ส่งยิ้มเป็นมิตรให้เธอ

"หวัดดีซันนี่" เบลล์ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ของตัวเอง วางกระเป๋า กดปุ่มเปิดคอมตามลำดับ "เมื่อวานพี่ซันลงไปตอนป้ายไหนอ่ะ"

"ก็ป้ายมหาลัยฉันนั่นแหละ" ฉันหันไปตอบ เบลล์หันมาจ้องหน้าฉัน

"แล้วพี่ซันไปไงต่อ ป้ายนั้นมันไม่ใช่ทางไปคอนโดเขานี่"

"เขาเดินมาที่หอฉันเป็นเพื่อนน่ะ" ฉันตอบอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย พยายามทำให้ไม่ดูว่ามาใหม่ แต่เกินหน้าเกินตาเด็กเก่า ฉันไม่อยากให้เบลล์เกลียดหรอกนะ ไม่มีใครอยากถูกเกลียดทั้งนั้นแหละ จริงไหม