ÇARPINTI

Yapboz

İnsan en çok sevdiği insandan darbeler alıyor. Kapanamayacak kadar derin yaralar oluşuyor. Kimi sever gider, kimisi kaybetmekten korktuğu için çabalar, kimisi ise ''olmuyor, yapamıyorum'' gibi bahaneler üretip kaçıyor. Neden hep sevdiklerimizden vaz geçiyoruz ki ? Madem sevmek gibi bir eyleme cesaret edebiliyoruz acısını da mutluluğu da şöyle bir ağırlığını hissetmek gerekiyor. Her zaman olduğu gibi kolaya kaçıyoruz. Bu gidişat ne zaman biticek ? Değer bilen insanlar zaman geçtikçe azalıyor ve geri de kalanların değeri bilmemiz de fayda var. Bizi seveni biz de sevelim , üzmeyelim hiç kimseyi bu kadar acıya ne gerek var ? Her şeyin bir çözümü var sonuçta ama bazen elinden hiç bir şey gelmez, böyle dünyan başına yıkılmış gibi hissedersin. Sonra yavaş yavaş dibe batarsın. Battıkça batarsın yani.. Zaman geçip gider sen paramparça bir şekilde hayatına devam edersin. Sonra Hiç ummadığın bir zaman da karşına biri çıkar işte o zaman dersin ''heh işte bu adam benim kalbimin sahibi'' Tekrardan güvenmeye başlarsın, gün geçtikçe daha da çok bağlanırsın ona. O olmadan sen bir hiçsin. Tıpkı bir yapboz gibi. Bir parçası eksik olunca tamamlanamazsın. Sözlerine, bakışına ve gülüşüne hayran olmuşsundur. Ona baktığın an gözlerinin içi güler ve ona sahip olduğun için kendini dünyanın en şanslı insanı hissedersin. Üzüntün de sevincin de artık ''O'' Olmuştur. Bir gün görmeyince özler, sarılınca hiç bırakmamak istersin. Bir de kokusu siner üstüne. Yatmadan önce Allah'a şükredersin, onunla ilgili bir sürü hayaller kurar gözünün önünde canlandırırsın. Hayatın daha anlamlı olur. Onunlayken her anın huzur dolu olduğunu anlarsın. Yanından hiç ayrılmamak, her saatini onunla geçirmek istersin. Mesafe vardır aranız da, bir takım sorunlar vardır ama bunlara rağmen yine de seversin. Çok seversin..