A Damnéd Sin - discontinued

01| He Fell From Grace And She Caught Him

Ο Κάτω Κόσμος ήταν σιωπηλός όσο περπατούσε η Περσεφόνη. Η ησυχία είχε γίνει ζωντανός ύμνος και ήταν αβάσταχτη, ακόμα και αν την είχε συνηθίσει.

Θα ορκιζόταν πως ο ήλιος έπεφτε πάνω της αλλά όταν κοιτούσε τριγύρω, μοναδικός μάρτυρας ήταν το σκοτάδι· κανένας ήλιος δεν (θα) περνούσε από εδώ. Γιατί οι πύλες ήταν κλειστές, κανένα ρόδι και κανένας φίλος του στα χρώματα τα ανθρώπινα δεν ερχόταν εδώ. Η γραμμή που τους χώριζε από τους νεκρούς ήταν λεπτή, σαν μια κλωστή σχεδόν, και το βασίλειο που τους προστάτευε δεν θύμιζε καμία λιτότητα, μεσότητα ή πενία που είχε γνωρίσει κάθε ημίθεος και άνθρωπος.

Υπήρχαν μύθοι, ουτοπικά και μάλλον παιδικά παραμύθια, για κάποιους που ήρθαν στον Κόσμο της και του γύρισαν την πλάτη τους στιγμές αργότερα. Η Περσεφόνη είχε δει πολλά και είχε ονειρευτεί πολλά περισσότερα, μα ποτέ κάτι τέτοιο.

Το στήθος της ήταν η μοναδική απόδειξη πως τα παραμύθια είχαν εξαιρέσεις. Από τις μοναδικές, γιατί κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να κοιτάξει τα κόκκινα μικρά γράμματα. Η μόνη ζωντανή που πολιορκούσε το μέρος ήταν αυτή. Εκείνη και η αόρατη σκιά της ήταν οι θεότητες.

Τα μαλλιά γίνονταν δικοί τους λαβύρινθοι κόντρα στον αέρα. Το δέρμα της θύμιζε χειμώνα, μακριά από θερμά χέρια και πνοές. Τα μάτια της, αυτά που έκλεβαν την προσοχή όλων, ήταν μια απόρριψη τής αρχικής της θεϊκής φύσης, ένα μονοπάτι προς την ανυπακοή και κρυφή ελπίδα για την επικράτηση της θέλησής της.

Κάποτε ήταν Θεά τής βλάστησης, φύλακας τής φύσης. Τώρα ήταν η Βασίλισσα τού Κάτω Κόσμου, και το χειρότερο; Δεν ήταν η μόνη με το στέμμα στο κεφάλι της.

♛

Για να περιαυτολογούμε, η Περσεφόνη ήξερε να σκοτώνει ένα άτομο με άπλετους τρόπους. Και μάλιστα αυτό δεν ήταν το μόνο ταλέντο της. Ήταν ένα από τα πολλά.

Ο Άδης από την άλλη είχε άλλα διαφορετικά και κανένα από αυτά δεν ταυτιζόταν με αυτά της Περσεφόνης. Η γλύκα με τους θνητούς ήταν στην αμαρτία και από αυτήν η Περσεφόνη είχε γνωρίσει αρκετή στην ζωή της. Ίσως τα έφερνε η δουλειά της ή ίσως η ίδια από την φύση της εμπνεόταν από την καταστροφή αλλά τα πάντα πάνω στον Άδη έμοιαζαν με οτιδήποτε δεν θα ήταν ποτέ η Περσεφόνη. Η θνητότητα και η αθωότητα σχεδόν την χτυπούσε με ένα βάρος που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει.

Όταν οι Θεοί άρπαζαν ανθρώπους, δεν ρωτούσαν κανένα. Με ποιον να λογαριαστούνε και ποιος ανόητος θα φούσκωνε αρκετά το στήθος του για να κοιτάξει μπροστά σε μάτια που κοίταξαν την δημιουργία και την έκαναν δικιά τους; Κανένας δεν έκανε ερωτήσεις και κανένας δεν επέστρεφε ξανά στην θνητή γη με δική του πρωτοβουλία.