A Damnéd Sin - discontinued

12| Blame Your Tragedy

Μερικές φορές μπορείς να ορκιστείς πως μια λάθος στιγμή χάλασε ολόκληρη την ζωή σου, ενώ άλλες είσαι σίγουρος πως η κάθε στιγμή ήταν αδύνατον να μην σε φέρει εδώ.

Το εδώ ήταν η οργή τής Περσεφόνης. Μιας Θεάς απρόβλεπτης, που δεν έχει εμφανίσει το πρόσωπό της αρκετά ώστε να μπορούν να μαντέψουν τις κινήσεις της.

Βρισκόταν όμως μπροστά σε ένα ζευγάρι που σίγουρα ήταν χρήστες μαγείας. Ήταν συναρπαστική ανακάλυψη αλλά μονάχα ενθουσιασμός δεν μπορούσε να σημειωθεί ανάμεσα τους.

Σιωπή, θρασυτάτη μάλιστα, φυσούσε ανάμεσά τους. Προς το μέρος της Περσεφόνης μύριζε προδοσία ενώ στους άλλους όμως απλά σκάλιζε σημάδια παράδοσης.
Ακόμα και τα καλύτερα ψέματά τους δεν θα τους έσωζαν.

«Στην ιδέα πως δεν είστε οικείοι με το τι μπορώ να κάνω, σας λέω πως δεν θα διστάσω να διαλύσω τα σώματά σας με την ίδια ευκολία που θα διέλυα τις ψυχές σας.»
Βλέπει στα μάτια τους να βυθίζεται η θλίψη. Δεν την απολαμβάνει.

«Φανερώθηκα νωρίτερα από όσο θα ήθελα.»

«Και λοιπόν; Έχεις ήδη αποφασίσει την μοίρα μας. Τι διαφορά θα είχαν κάνει λίγα περισσότερα λεπτά;» κατηγορεί ο Ιάγκο. Τα λόγια του δεν έχουν το ίδιο χρώμα με νωρίτερα, όταν μιλούσαν στην φωτιά.

«Είσαι ανόητος Ιάγκο, αν πιστεύεις πως εγώ είμαι υπαίτια για κάθε δεινά. Την μοίρα δεν την σφραγίζω εγώ.» απαντάει σε δύο σκιές. Δύο άνθρωποι γυρνούσαν το βλέμμα της, άσπροι και οι δυο από τον φόβο τους, δίχως καμία άλλη τόλμη για αντίρρηση.

Η Οπάλη όμως έμοιαζε να αποδέχεται αυτό που ερχόταν, ενώ ο σύζυγός της το γέλαγε με μια φιγούρα αγέλαστη και ανεπηρέαστη.

Δεν έκαναν απότομες κινήσεις, μάλιστα δεν κουνιόντουσαν καθόλου. Ακίνητοι μπροστά της, παγιδευμένοι από έναν αέρα καυτό, ίδιο με το χρώμα μεταξύ τους.

Η καύση ζωγραφίζεται με το κόκκινο από τους ανθρώπους. Η καύση μιας μεγάλης πηγής, το ίδιο. Σαν πληγή έστεκε το χρώμα ανάμεσά τους, μικρό φάντασμα στους δύο κόσμους που βλεπόντουσαν τώρα κρυφά.

«Πες μου αυτά που θέλω να μάθω, προσπάθησε λίγο να με ξεγελάσεις.» λέει η Περσεφόνη και είναι φανερό στο κεφάλι της πια πως δεν θέλει να διαβάσει το κεφάλι της για αυτό.

Θα ήταν πιο εύκολο, ένα αστείο μάλιστα. Αλλά η μαγεία των Θεών και αυτή των ανθρώπων δεν ήταν το ίδιο. Η δικιά τους τρεφόταν από την ίδια την φύση για την ίδια την φύση. Η Περσεφόνη έδινε πνοή στα δέντρα, έπαιρνε κουράγιο από τα λουλούδια που έπαιρναν μορφή στο ροζ φόντο τής ανατολής. Η Αφροδίτη υπήρχε μονάχα επειδή κάθε ματιά στο σύμπαν σε έριχνε σε θέαμα ανεξήγητα πανέμορφο. Ο ήλιος, το υπέροχο αυτό αστέρι, φώτιζε τα πάντα σε έναν ρυθμό που συλλάμβανε η φύση δίχως λέξεις.
Οι άνθρωποι και η μαγεία τους δεν έχει τις ίδιες ρίζες. Κάποτε, οι νεκροί είχαν ψιθυρίσει δίπλα της, πως οι άνθρωποι ήταν μια απομίμηση τής φύσης και η μαγεία τους ήταν κάτι τέτοιο, χειρότερο μάλλον.