" Young က သက်သက် အူကြောင်ကြားနေတာ....
လီလီ ရှိနေရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့သူများကိုပဲ အားကိုးချင်နေရတာလဲ"
" မင်းကရော ဘာလို့ ခုမှ တအားတွေစေတနာကောင်းနေတာလဲ....ကိုယ့်ဘာသာနေစမ်းပါ"
အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက အခြေအနေတွေပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။
အခုဆိုရင် သူက Young နားကို လိုက်ကပ်တွယ်နေရပြီး Young ကတော့ ပစ်ပစ်ခါခါနှင်ထုတ်မြဲ....
Young စိတ်ကို သိပေမယ့် ကြာတော့ဝမ်းနည်းလာသည်။
" ရှင် နေမကောင်းမှ ပြောရဆိုရခက်နေတယ်နော်
အရင်တုန်းက လီလီ့ကိုအလိုလိုက်ခဲ့တဲ့ Park Chaeyoung ကိုပဲ ပြန်ရချင်တယ်"
" သွားရှာပေါ့..."
လက်ပေါက်ကပ်လှသော သူ့ခေါင်းကိုဒေါက်ခနဲနေအောင် ခေါက်ပစ်ချင်သည်။
သို့သော် မခေါက်ဖြစ်ဘဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တဲ့ သူ့ကိုတွဲထူမိသည်။
" ရပါတယ်ဆိုမှ.....Jennie! !"
" မရှိဘူး.... Jisoo Unnie နဲ့ စျေးဝယ်ထွက်သွားတယ်"
" ဟာ... သူက ဘာကိစ္စစျေးသွားတာလဲ
မင်း လက်ချက်မလား"
" တန်းကို ကိုင်ပြီးလျှောက်ကြည့်... ဒေါက်တာပြောတာတော့ လေးငါးလှမ်းလောက်ရရင် အတော်ဟုတ်ပြီတဲ့"
Young က မျက်စောင်းထိုးပြီး လက်ရန်းနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
အလယ်လူသွားလမ်းလေးပေါ် ခြေတဖက်လှမ်းလိုက်တာနဲ့ လူက ယိုင်ခနဲ....
သူနောက်က ဆီးပွေ့လိုက်တော့ ရင်ခွင်ထဲက လူကြီးက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့အတင်း ထ ရပ်သည်။
" တအားနာနေလား"
" မနာပါဘူး.... အေးဆေးပါ"
မနာဘူးဟုဆိုသော်လဲ သူ့မျက်နာမှာ ချွေးစက်တွေတွဲခိုနေသည်။
မနက်ခင်းရဲ့နေရောင်ခြည်နုနုက တိမ်စိုင်အောက်မှာ ပုန်းခိုနေသလို Young ရဲ့နှလုံးသားက အတင်းတည်ဆောက်ထားသော မာကျောခြင်းအောက်မှာ တိမ်မြုပ်နေသည်။
" အံမယ်.... သုံးလှမ်းတောင် ရပြီ....
Young က ဘယ်ဆိုးလို့လဲ"
