İÇİMDEKİ SES ...

ÖZLEDİM

Suskun - Herşey anlatılmayacak kadar güzel geçerken biranda herşey değişti, canım acıyor ama aglayamıyorum, acıya alışıyormuyum ne.

Bunca yükü tek başına sırtlaya bilirmisin diye sormadan, yüklediler bu koca yükü omzuma, geceler artık huzurlu değil. Sabahlar neden bu kadar sessiz, güneşi bekleyen masum bir çocuk gibi gözlerim doluyor, ama aglayamıyorum.

Alev - Günaydın bugün nasılsın ?

Suskun - İnan bunu bende bilmiyorum iyimiyim kötümü

Alev - Konuşmak istermisin ?

Suskun - Olur.

Sesleri duyduktan sonra arabadan dışarı çıktım, kimse yoktu sadece ağlıyor çığlıklar atıyordum, ama sesimi kimse duymuyordu. Sanki bir çukura düşmüş gibiydim, bu ilk çaresizlikle tanışmamdı.

Alev - sonra ne oldu peki ?

Suskun - Bir süre annemle babamın uyanması için çabaladım, ikiside kıpırdamıyordu. Yerde bir kolye gördüm, parlıyordu ama, ne anneme nede babama ait değildi. Kolyeyi alıp cebime koydum, belkide annemle babamı öldürenlere ait olabilirdi.

Biri geliyordu sanırım uzaktan, ayak sesleri hızlı adımlar kimseyi göremiyordum. çok korkmuştum, gerimi geliyorlardı beni öldürmeyi unutmuşlardı, benim için geliyorlardı. Arabanın altına girip sessizce bekledim ama kalbim bu sessizliği bozuyordu, sanki yerinden çıkacaktı. Sesler ayak sesleri yaklaşıyordu birden bir gölge belirdi arabanın yanında, korkuyorum çok korkuyordum büyük ayakları vardı.

Bir süre bekledi arabanın yanında, sonra birilerini aradı yardım istedi. Çok korkmuştum bende burdayım diyememiştim güven duygusunu çoktan yitirmiştim, kimseye güvenemezdim. Siren sesleri geliyordu uzaktan, biranda her yer mahşer yerine dönmüştü, biri beni fark etti. Bir polisti o uzun saçları vardı elini uzattı, tutmakla tutmamak arasında kalmıştım iyimisin dedi ?

konuşacak halim yoktu yorgun ve suskundum, güvenmek istedim uzattığı elini tutup onunla oradan çıktım. Sanki beni çukurdan çıkarmış, kurtarmış hissediyordu ama ben hala o çukurdaydım, hala kurtulamamıştım...