Το Τελευταίο Γράμμα - The Last Letter

Κεφάλαιο 1ο

Ήταν η τρίτη εβδομάδα στη σειρά που την έβλεπε να κάθεται στα σκαλιά της σχολής κρατώντας ένα πολυχρησιμοποιημένο σημειωματάριο στο χέρι. Δεν είχε τολμήσει ποτέ να την πλησιάσει μόνο την παρακολουθούσε από μακριά.

Την έβλεπε πάντα να κάθεται μονή της χωρίς να μιλά με κανέναν, έδινε μόνο ένα ευγενικό χαμόγελο και με ένα νεύμα του κεφαλιού απαντούσε σε όποιον τη ρωτούσε αν η θέση δίπλα της ήταν κενή. Μετά από αυτό επικεντρώνονταν πάλι στο βιβλίο της.

Ήθελε τόσο πολύ να την πλησιάσει, να της μιλήσει, να μάθει γι'αυτή αλλά συνέχεια κάτι τον κρατούσε. Φοβόταν. Είχε περάσει τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια, είχε μάθει τους ανθρώπους και από την καλή και απo την ανάποδη και αυτός ήταν ο λόγος που απέρριπτε κάθε κοινό κορίτσι που τον φλέρταρε, προσπαθώντας να είναι ευγενικός και να μην τους λέει κατάμουτρα τι πίστευε για αυτές – ήταν στα πρόθυρα να γίνει μισογύνης και παρόλο που δεν του άρεσε αυτό η ζωή τον είχε φέρει σ 'αυτό το σημείο .

Το ίδιο και με τα αγόρια, τα πλουσιόπαιδα που ήταν ψευτόμαγκες και ανταγωνίζονταν ποιος θα πάρει την πρώτη θέση σαν κολλητός του. Αυτός όμως έχοντας περάσει από αυτή τη φάση και πολλές άλλες δεν είχε σκοπό να ενδώσει σε κανέναν. Ήταν πολύ επιλεκτικός με το ποιον άφηνε να τον πλησιάσει.

Όμως ήταν κάτι με αυτή την κοπέλα που τον έκανε να θέλει να μάθει τα πάντα για αυτή. 'Εμοιαζε μονίμως θλιμμένη, δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλά αυτό έβλεπε όταν την κοίταζε, ήταν όμορφη τον μαγνήτιζε. Τα μαλλιά της ήταν  καστανά, φουντωτά και πολύ μακριά, έφταναν κάτω απο τη μέση της, η σιλουέτα της καμπυλωτή και τα μάτια της δεν τα είχε διακρίνει ακόμα απο την απόσταση που την κοίταζε. Όμως έδειχνε να κρύβει μια ιστορία που θα ήθελε πολύ να ακούσει να βγαίνει απο τα χείλη της.

Από την άλλη μεριά εκείνη καθόταν όπως κάθε φορά στο συνηθισμένο μέρος που κάθεται από τότε που ξεκίνησε τη σχολή της. Στο πίσω μέρος του κτηρίου στα σκαλάκια που ήταν στον υπερυψωμένο μικρό κήπο για να κατεβαίνει κανείς, και πηγαίνει προς το κτήριο.

Ήταν τέλη Σεπτέμβρη, είχε ήδη μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη ένα μήνα και δεν είχε καταφέρει να πείσει τον εαυτό της να προσπαθήσει, έστω, να μιλήσει σε κάποιον, να κάνει έστω και μια φίλη για να περνά όσο πιο ανώδυνα γίνεται ο χρόνος της εκεί που όλα έμοιαζαν ξένα, και για την ίδια έως και τρομακτικά. Ο μόνος της σύντροφος ήταν το δερματόδετο ημερολόγιο που της είχε κάνει δώρο ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή της.