Το Τελευταίο Γράμμα - The Last Letter

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο

Ο Δεκέμβριος είχε μπει για τα καλά και στη Θεσσαλονίκη έκανε κρύο, οι μετακινήσεις είχαν αρχίσει να δυσκολεύουν που σημαίνει ότι ο Αλέξης δεν άφηνε τη Φαίη να κυκλοφορεί καθόλου μόνη της, την πήγαινε παντού με το αυτοκίνητο και έτσι είχε την ευκαιρία να περνάει όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε μαζί της. Αυτό το γεγονός δεν χάλαγε καθόλου το κορίτσι που πλέον του είχε δώσει για τα καλά την καρδία της – αν και δεν το παραδεχόταν ούτε στον εαυτό της. Ο φόβος του να τον χάσει ήταν πολύ μεγάλος για να την αφήσει να αποκαλύψει όσα ένιωθε.

Ο Δεκέμβριος μαζί με το κρύο έφερνε και τα γενέθλια της Φαίης και ο Αλέξης θα έκανε τα πάντα για να την κάνει χαρούμενη, είχε το καλύτερο σχέδιο για να την κάνει να περάσει τα πιο ευτυχισμένα δέκατα ένατα γενέθλια.

Η μητέρα του ήταν εκείνη που τον βοήθησε να στήσει μια πανέμορφη έκπληξη, είχε καταλάβει ότι αυτή η κοπέλα ήταν κάτι σπουδαίο για τον γιο της. Είχε να τον δει έτσι από... βασικά, από παιδί! Μετά τα όσα δύσκολα είχε περάσει δεν ξανά χαμογέλασε ποτέ με τον τρόπο που χαμογελούσε όταν ήταν παιδί και τώρα, επιτέλους, τον ξαναβλέπει με αυτό το πανέμορφο χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπο του.

Ήταν μια εβδομάδα πριν τα γενέθλια και ο Αλέξης με τη μητέρα του ήταν έτοιμοι να πάνε να αγοράσουν το δώρο της.

«Aντε! πάμε!» φώναξε o Αλέξης από το σαλόνι κοιτώντας προς τα επάνω στη σκάλα απευθυνόμενος στη μητέρα του.

«Eρχομαι παιδι μου! Ηρέμισε.» είπε εκείνη κατεβαίνοντας τη σκάλα.

Μπήκαν στο αυτοκίνητο και το Αλέξης οδήγησε μέχρι το εμπορικό. Μόλις έφτασαν κατέβηκαν και η μητέρα τον οδήγησε μπροστά από ένα μαγαζί, η βιτρίνα του ήταν γεμάτη φορέματα, παπούτσια και διάφορα στολίδια. Το αγόρι δεν γνώριζε καθόλου από αυτά και του φαίνονταν όλα όμορφα αλλά σίγουρα μόνος του δεν θα μπορούσε να βρει τι θα έπρεπε να της πάρει.

« Αυτό είναι το αγαπημένο μου μαγαζί! Είμαι σίγουρη ότι θα βρούμε ακριβώς αυτό που ψάχνουμε εδώ.» του είπε η γυναίκα και εκείνος της άνοιξε την πόρτα να περάσει και την ακολουθήσε.

«Θέλω να είναι κάτι πολύ ξεχωριστό...» είπε «σαν εκείνη.» ψιθύρισε στη συνεχεία.

Όταν μπήκαν μέσα στο μαγαζί οι κοπέλες που εργάζονταν εκεί σηκώθηκαν αμέσως για να υποδεχτούν την πολύ γνώριμη πελάτισσα τους.

«Καλημέρα σας κύρια Αβραμίδη, πως είστε σήμερα;» ρώτησε η κοπέλα που στεκόταν μπροστά στην πόρτα.