ERVAH SARMALI

|DÜNYA'NIN İKİ YÜZÜ|

1.Bölüm | Dünya'nın İki Yüzü

🍁

Dünya; beş harf, iki hece, tek kelimeden oluşan fakat milyarlarca insanın dönüm noktası olan yer. Biz, yani bu dünyaya gelen bir avuç zavallı yaratıklar, tüm yaşamımızı bu iki yüzlü dünya için harcıyoruz. Buna bende dahil. Tüm ömrünü bu hayata harcamış, bu dünyadan alacaklı bir insandım ben.

Dünya; mutluların cenneti, mutsuzların cehennemi. Bu dünyanın iki yüzü vardı. Biri sadece mutlu insanları içine alan yüz, biri sadece mutsuzları. Biri sadece cennet, biri sadece cehennem.

Dünya'yı ikiye ayıran aslında çocuklardır. Her yetişkin bir zamanlar çocuk olmuş ve çocukluklarında yaşadıkları olaylarla bugünkü kimliklerine bürünmüşlerdir. Bundan on yıl önce bende çocuktum. On iki yaşındaydım o zamanlar. On iki yaşında yaşadığım olay bana bu dünyadaki tarafımı seçtirmişti: Cehennemi seçmiştim.

Ve ben, cehennemdeki insanlardan sadece biriydim.

Dünya'yı ikiye ayıran çocuklar da ikiye ayrılır; onu bütün zorluklara karşı koruyan, sevgiyle büyüten ve çocuğuna zarar gelmesini engelleyen ailelerin çocukları cennet tarafındadır. Fakat çocuğunu hayatın bütün kötülüklerine iten, boş veren, sahip çıkmayan, sevgiyle büyütmeyen ve kendi elleriyle çocuğuna zarar veren ailelerin çocukları ise cehennem tarafındadır. Cennet tarafındaki çocuklar bu dünyanın güzel yüzünü görürler. Toz pembe gözlükleriyle hayata bakar, dünyadaki hiçbir kötülüğü gözleri görmezdi. Olası bir durum olurda cehennem tarafındaki hayatı görürlerse şayet, korkarlar. Çünkü daha önce hiç böyle bir şeyle karşılamamışlardır. Afallarlar, bocalarlar.

Onların aksine cehennem tarafındaki çocukların en iyi bildiği şeydir korku. Çünkü onların doğdukları andan itibaren öğrendikleri ilk duygu korku ve korkularına duydukları nefret olur. Dünya'nın cehennem tarafına küfür ederek lanet yağdırmaktan asla gocunmazlar. Olası bir durum olurda dünyanın cennet tarafını görürlerse şayet, yine korkarlar. Ürküp kendilerini geriye çekerler, bilmedikleri o ortamdan soyutlanmaya çalışırlar.Çünkü daha önce böyle bir güzelliği gözleri görmemiş, şen kahkahaları kulakları hiç duymamış, sevgiyi hiç hissetmemişlerdir. Bu düzen ve adaletsizlik karşısında onlar da afallar ve bocalarlar.