☯💖მემკვიდრეები💖☯

თავი მერვე: მე მარტო არ ვარ.

შიში, ინტერესი, მიჯაჭვულობა, ძალის მოზღვავება...

არ ვიცი რა ვიგრძენი მაშინ როდესაც მე ის ვნახე... უფრო სწორად ბევრი ამ ვიგრძები და ზუსტად ვერ გეტყვით რა და როგორ...
წვიმდა, ცა მოიქუფრა თუმცა წვეთები რომლებიც ჩემს სხეულს ეცემოდნენ ციდან არ მოდიოდნენ. ისინი მას ეკუთვნოდნენ, ეერას.
ის ჩემს წინ იდგა, ჯანდაბა ის არც კი იდგა ის წყლის იყო მთლიანად.მისი ფოტმა, და თვითონ ის წყალს ერწყმოდა.
მას დრაკონის ფორმა ჰქონდა, გლუვ, ბასრ კანს წყალი უმშვენებდა .
მისი ზომა ათეულობით მეტრი იყო და ის სასტიკად გამოიყურებოდა.
არ მინდა ვიპანიკიორო თუმცა ცხადია სულ ცოტაც და გული წამივა
მიდი ალისა, ძალები მოიკრიბეე..
_მე...ის ...მეე_ ახლა დამებნა ენა, მინდოდა რაიმე მეთქვა მაინც და მე ერთ პატარა წინადადებასაც კი ვერ მოვუბი თავი
_დამშვიდდი ალისა_ხმა...თითქოს იცვლება, ნოტები ჰაერში გარბიან და იკარგებიან მაგრამ ჩემს ყურამდე მაინც აღწევენ...არ ვიცი მეშინოდეს მისი?
_გინდა გაიგო ვინ ხარ?_ახლოს მოდის , იხრება, იხრება კიარა მისი ნახევარი ისევ წყალში ბრუნდება და მისი თავი თითქმის ჩემს ზომაზე ათჯერ უფრო დიდია.
ვერ ვამბობ, ვერ ვლაპარაკობ.უბრალოდ თავს ვუქნევ.
_ ალისა მე აქ არ ვარ, ფიზიკურად სხვაგან ვარ და შენ უნდა მიპივო მე...იქ მიდი სადაც სიბნელეა, სადაც შენი ხმა ექოდ ისმის, იქ სადაც გიპოვეს მათ. მიდი იქ და გაიგებ შენს წარმომავლობას ალისა_ო ღმერთო.
_რაას...რასნიშნავს მიპოვეს?_ენის ბორძიკით ძლივს ვეკითხები ერთ კითხვას.
_შენ არ ხარ მათი საყვარელო, მათ არ უყვარხარ, ის არ არის შენი ძმა_რა ჯანდაბაზე ამბობს? ის ის იყო უნდა მეკითხა მისთვის რომ უკნიდან შეშინებული ელეანორას ხმა გაისმა.
_ალისაა? ეს...ო ღმერთო_ჯანდაბა რატომ არ გაჩუმდა, ეერამ, თვალებში ჩამხედა
_იქ მიდი ალისა_და ის წყალს შეერწყა. ანუ ახლა...რა მოხდაა?
თავბრუ მესხმის, სწონასწორობას ვკარგავ და ძირს ვეცემი...მაგრამ ის ისეთი რბილია...ო ღომერთო  ჩემო. ყველაფერი ბნელმამოიცვა
მაგრამ.მანამდე მკაფიოდ მესმის ხმა
_გონება დაკარგა_ის ლარსს ეკუთვნოდა.