My Old Friend Now My Boyfriend// Harlena

STEPHANİE?!

Yıl 20/08/2006

"Üzgünüm Harry. Aileme söz geçiremiyorum. Her ne kadar istemesem de buradan taşınmak zorundayız."

"Ben de o kadar üzgünüm ki. Sen benim en iyi arkadaşımsın. Buradan taşınmanı hiç istemiyorum."

"Ben de buradan taşınmayı hiç istemiyorum. İngiltere harika bir ülke ama ailemin iş olanakları yüzünden Amerika'ya gitmek zorundayım. Ama seni hiç unutmayacağım." dedim. ebimde olan anahtarlığı çıkartıp ona uzattım.

"Bak bu anahtarlığı sana aldım.Sonsuza dek en iyi arkadaş yazıyor. (İngilizce de kısaca BFF anlamına geliyor) Bunu anahtarlığına tak. Aynısından kendime de aldım. Kalbin yarısı sende yarısı bende. Bu bizim arkadaşlığımızı simgelesin. Bunu hiçbir zaman için kaybetme tamam mı? Belki ilerde bir gün karşılaşırsak ve birimizden biri, birbirimizi tanımazsa bu anahtarlığı kalplerini birleştiririz ve birbirimizi tanımış oluruz."

"Seni çok özleyeceğim." dedi ve bana sarıldı. .Neden taşınmak zorundaydık ki? Harry gibi bir arkadaşı ben bir daha nereden bulacağım? Onu çok özleyeceğim ama elimden hiçbir şey gelmiyor. Benim bu düşüncelerden sıyrılmamı sağlayan annemin bana seslenmesiydi.

"Stephanie, artık gitmeliyiz tatlım." dedi annem elini omzuma koyarak.

"Hoşça kal Steph. Seni hiç unutmayacağım."

"Ben de seni Harold." Harry'nin gözlerinin dolduğunu gördüm. Ben de ağlayacaktım ama onun daha fazla üzülmemesi için arkamı dönüp arabaya doğru koşmaya başladım. Arabaya bindiğimde ise göz yaşlarımı daha fazla tutamadım...

Yıl 20/10/2014

Londra... Sonunda ülkeme geri dönüyorum. O kadar çok özlemişim ki... Aslında Holmes Chapel'a dönmek isterdim ama oradaki evimiz Amerika'ya taşındığımız zaman satıldı. Bundan dolayı Londra'da yaşamalıyım. Ama benim için sorun değil. Londra'yı çok severim.

Sonunda uçağım İngiltere'ye ulaştığında, kulağımdan kulaklıklarımı çıkarıp uçaktan indim. Daha yarısı glmiş olan kıyafetlerimin dolu olduğu 2 valizi alarak hava alanından çıktım ve Londra'ya baktım. Küçükken babam iş gezilerine çıktığı zman beni hep Londra'ya getirirdi. Buraya ne kadar çok sevdiğimi bilirdi. Ve burayı ne kadar özlediğimi de... Bütün bunların dışında Londra'dan çok özlediğim başka bir şey vardı. Harry... Babam iş dünyasında oldukça başarılı ve tanınmış bir iş adamı olduğundan dolayı, Harry'nin içinde bulunduğu gurubun menajerleriyle bir görüşme yamış ve ona yapacağım sürpriz konusunda zorda olsa ev adresini alabilmişti. Harry'i düşünmeyi bırakıp Amerika'dayken babamın internetten tuttuğu eve gitmek aklıma gelince, hava alanında ki taksi durağında peşi sıra dizilmiş olan İngiltere'nin meşhur siyah taksilerinden birine bindim. Taksiciye yolu tarif ettim ve 30 dk içerisinde evime geldim. Çantamdan anahtarlığı çıkardım. Hala yıllar önce bir yarısını Harry'e verdiğim anahtarı saklıyordum. Onu milyonlarca kez görmüş olmama rağmen bu sefer daha farklı şekilde inceledim. .Sonsuza dek en iyi arkadaş yazısı...

Bir süre sonra kendime gelip kapıyı açtım. İçeri girdiğimde etrafa hayran bir şekilde baktım. Burası benim evim miydi? Evet, kesinlikle öyleydi. Evimin enine boyuna geniş koridorunda dönüp kahkaha atıyordum. Bir iki tur daha döndükten sonra bavullarımı alıp odama doğru ilerlemeye başladım. Valizimi açıp eşyalarımı yerleştirdim. Yerleşme işi bittikten sonra üstüme rahat bir şeyler giyip, saçlarımı tepeden topuz yaptım. Çantamdan cüzdanımı ve telefonumu alıp taksiyle gelirken gördüğüm markete doğru ilerlemeye başladım. Evde yiyecek hiç bir şey yoktu. Ve şöyle bir sorun vardı; ben çok açım!

SABAH

Sabah saat 10.30'da uyanıp kendime güzel bir kahvaltı hazırladım. Kahvaltımı ettikten sonra üstüme güzel bir şeyler giydim ve taksi bulabilmek için caddeye doğru ilerlemeye başladım. Taksiciye tarif yazan kağıdı uzattım. Harry'nin evine gidiyordum ve oldukça heyecanlıydım.

35 dakika sonra sonunda evine varabilmiştim. Kapısının önüne geldiğimde zili çalmaya bir türlü cesaret edemiyordum. Daha sonra buraya kapının önünde beklemek için gelmediğim fikri aklıma geldi ve cesaretimi toplayıp zile bastım. Yaklaşık 10 saniye sonra kapı açıldı. Kapı açıldığında işte buradaydı. Karşımdaydı ve o kadar yakışıklı görünüyordu ki. Özellikle o kıvırcık saçları... Bir saniye. Neler oluyor bana? Kaç yıllık çocukluk arkadaşıma bir hayranlık besleyemezdim değil mi? Yoksa besleyebilir miydim? Kafam çok karıştı.

"Hey orada mısın?" Harry'nin gülümseyerek beninle konuşması ile kendime geldim.

"E-evet buradayım.Merhaba"

"Merhaba.Sanırım hayranımsın."

"Hayır.Ya-yani evet.Yani ben..." Neler oluyor ki? Neden böyle kekeliyorum?! Lanet olsun!

"Hey tamam sakin ol "dedi ve o harika gülümsemesini bana tekrardan gösterdi.

"Şey,içeri geçebilir miyiz?" dedim utangaç bir tavırla. İlk garipsedi, sonradan gülümsedi.

"Ah, şey... Tabii. İçeri gel." Ben içeri girerken o bir yandan konuşuyordu.

"Kendini benim evime davet ettiren ilk hayranımsın." Gülümsemekle yetindim. Kapıyı kapatıp bana döndü.

"Hadi tanışalım. Sen beni tanıyorsun. Ama ben seni tanımıyorum. İsmin nedir?"

"Stephanie." deyince gülümsedi.

"Biliyor musun yıllar önce Stephanie diye bir arkadaşım vardı."

"Öyle mi? Ona ne oldu peki?"

"Babasının iş olanakları yüzünde Amerika'ya taşındı. Onu gerçekten çok özledim. Benim en yakın arkadaşımdı."

"Belki o da seni özlemiştir."

"Belki." Sanırım kendimi tanıtmak için bundan daha uygun bir zaman olamazdı.

"Belki değil gerçekten özledim."

"Ne?" dedi. Anlamadığını belirterek yüzünü buruşturdu.Çantamdan anahtarlığımı çıkardım.

"Anahtarlığını çıkart."

"Anlamadım."

"Anahtarlığını çıkart."

"Neden?"

"Sen çıkartır mısın?"

"Nedenini anlamadım ama bir saniye bekle." dedi. Arkasındaki askılığın rafında duran bir kutuyu eline aldı ve açtı. Anahtarlığını çıkarttığında gözlerimi kapatıp içimden, anahtarlığın diğer parçasının orada olması için Tanrı'ya dua ediyordum. Kendi anahtarlığımı da çıkartıp onunki ile birleştirdim.

"Bak." Anhatarlıkların birleşytiğini görünce kaşlarını çattı ve gözlerini açtı.

"Stephanie?"

BU HİKAYEYİ GEÇEN SENE YAZDIM ŞİMDİ YAYINLIYORUM PEK BEĞENMİYODUM AMA PAYLAŞMAK İSTEDİM UMARIM BEĞENİRSİNİZ

+3 VOTE VE YORUM