[KA-YIP]

Yeni Hayat

                                 

Ben karanlıktaydım. Gözlerimi açtığımdan beri bir karanlığın içindeyimdim ama şuanda aynı zamanda bir boşluktayım. Yanımda kimse yok. Ailem yoksa nasıl bir hayatım vardı? Kafam çok karışık...

Aslında bilmediğim bir aile için ağlamak saçmaydı. Evet farkındayım gerçekten çok saçma ama kendimi bir ailemin olduğu fikrine ikna etmiştim. Ailemin olmamış olması beni yıktı. Ben çok dengesiz duygulara sahip biriyim artık bazen çok neşeli bazen çok hüzünlü gerçek duru hangisiydi ? 

Olduğum yerde durmaksızın ağlarken yanımdaki yeni tanışmış olduğum Eslem ve Aleyna öylece şaşkın bir ifadeyle bakıyorlardı. Çünkü olayın ne olduğunu bilmiyorlardı. Bir süre sonra Aleyna "Şey biz gitsek iyi olur daha sonra konuşuruz hadi Eslem " dedi. Ve hiçbirşey diyemedim sadece yüzlerine bakıp kafamı sallamakla yetindim. Kızlar odadan çıkınca yatağın içinde cenin pozisyonu alarak ağlamaya devam ettim. Bedir yanıma gelerek "Yaşadığın duygu sorunlarını anlıyorum. Yani anlamaya çalışıyorum ama ben bu dönemde yanında olucağım" dedi. Bu lafı beni sinirlendirmişti. Kimdi ki bana destek olucaktı ? Benim hakkımda bişiler biliyordu, ve benden gizliyordu. Bağırarak " Bana kimse yardımcı olamaz sende dahil!! " dedim sesim titremişti. Bedir bu tavrıma sinirlense de halime acımış gibi geri çekildi.

Eskiden nasıl bi yaşantım vardı. Kimdim ? Bu soruları çok merak ediyorum. Bedir kimdi? Özellikle bu soru beynimi kemirip duruyor. Bedirin amacını anlayamıyorum ama yalan söylediğini çok belli ediyordu. Dışarı çıkıp hava almak istedim. Hemşireyi çağırdım ve hemşirenin yardımıyla tekerlekli sandalyeme oturabildim. "Sen git ben yalnız kalmak istiyorum" dedim başımdaki siyah saçlı kadına. Başını sallayarak odamdan çıktı. Aleynanın bana sandalyeyi kullanmamı öğretmesi sonucunda kendim ilerleyebiliyordum. İlk işim lavaboya gitmek oldu. lavaboya geldiğimde aynanın karşısına geçip önümdeki musluğun tezgahını sıkıca tutarak ayağa kalkmayı denedim. Bu işlem sonucunda vücuduma büyük bir acı saplansa da direndim. Çünkü kendimi çok merak ediyordum. Gözlerimi sıkıca kapattım, bu sırada kollarım titriyordu. Fazla dayanamayacağımı anlayınca gözlerimi açtım. Aynadaki yansımam da kahverengi uzun düz saçlı ve yeşil gözlü güzel bir kız gördüm. Aniden birşeyler hatırlayınca o anlık bir şokla kollarımdaki güç kesildi, ve yere yığıldım. Yere sertçe çakıldım acıyla çığlık attım. Çığlığım çok kuvvetli değildi ama Bedir duymuş olmalıki saniyeler geçmeden odaya daldı. 

Yatakta beni bulamayınca lavaboya geldi. Beni yerde buldu. Yüzünde keşfedemediğim kadar çok duygu barındırıyordu. şaşkınlık ? öfke ? öylece bakakaldı. 

" Ne bakıyorsun yardım etsene" dedim. Beni duyunca şaşkınlığı dağılarak yanıma koştu. Yerden olabildiğince sarsmadan ve canımı yakmadan kaldırmaya çalıştı ve kucağına aldı. Beni yavaşça yatağıma bıraktı. Sonra yanıma gelerek; "Orada tek başına ne halt ediyordun hemde tekerlekli sandalye olmadan!! canınamı susadın!!" diye öfkeyle bağırdı. Benimi düşünüyordu ?. Sorusunu duymazdan gelerek " Düşmem iyi oldu birşeyler hatırladım " dedim. Yüzünde korku sezdim. kekeleyerek " Ne ? Ne hatırladın ? " dedi. Öfkesi bir anda toz olup uçmuştu. Birşeylerden korkuyordu...

"hiiç " dedim anlamsız bir cevap vererek. Sinirlendiğini belli ederek kaşlarını çattı. " Ne demek hiç ? " diye cevap verdi. Aslında gerçekten herşeyi tam anlamıyla hatırlamamıştım. Bu yüzden hatırladığım kadarıyla anlatmaya karar verdim. "Sadece kaza anını hatırladım. Film şeridi halinde gözlerimin önünden geçti. Yolun ortasında kendimi ve taksiyi hatırlıyorum. İnsan sesleri korna ve taksinin yüzüme tutmuş olduğu farın ışığı... herşey bu kadar " dedim. Bunları öğrenince sert yüz ifadesi dağılarak rahatladığını anladım. "sevindim :)" dedi sadece  gülümseyerek. Bende gülümseyerek ona karşılık verdim. "Belkide kafamı birkaç kez daha çarpmalıyım hatırlamama yardımcı oluyor" dedim gülerek. "eğer istersen bunu zevkle yapabilirim" dedi. Ona yapmacık ayrıca dediğinden hoşlanmadığımı belli eden bir gülümseme yolladım"Hadsiz şey" diyerek ima yaptım. Bedir ciddileşerek " Bak duru birşeyler hatırlamanın kafanı çarpmanla alakası yok. Bunu sakın deneyeyim deme" dedi. Cidden şaka yaptığımı anlamamışmıydı ? "Bunun kafamı çarpmamla alakası olmadığını biliyorum Bedir. Sana şaka yapmıştım." dedim. " Aynadaki yansımamdan kaynaklanıyor bence, kendimi görünce birşeyler hatırladığımı düşünüyorum" diyerek kendi fikrimi belirttim. Kaşlarını çattı ve " Sana ayna getirmemi bekleseydin ya " dedi. Omuz silktim. Hiçbirşey demedim. Yatağın yanındaki koltuğa oturup eline bir kitap aldı. Bende yanımda durun küçük bir hastane masasının üzerinden televizyon kumandasını alarak birkaç kanala bakındım...